Politico ‘shkund’ Macron: I vetmuar dhe i çuditshëm, dëshiron t’i joshë të gjithë, solli kaos në Francë

Emmanuel Macron

Duke u ulur me Emmanuel Macron në dhomën luksoze në bordin e Air Force One të Francës, e pyeta presidentin francez se kujt i beson. Me kë ndan ndjenjat e tij më të thella kur e rëndon barra e detyrës?  Në fillim, ai nuk e kuptonte pyetjen time. Për ta ndihmuar, i sugjerova ndoshta gruan e tij dhe ish-mësuesen e dramës në shkollën e mesme, Brigitte? Këshilltarit të tij për median, i ulur përballë nesh, e pëlqeu këtë ide dhe e inkurajoi me padurim ta mbështeste atë. Në vend të kësaj, Macron u përgjigj mjaft shpërfillës. Pas një pauze tjetër të gjatë dhe shumë përsiatjesh, ai më në fund gjeti përgjigjen, “veten time”, tha ai.
Unë shoqërova Macron-in dhe shoqërinë e tij në Kinë në prill të vitit të kaluar në një vizitë zyrtare shtetërore, gjatë së cilës kalova shumë orë në prani të presidentit dhe këshilltarëve të tij më të afërt, duke përfshirë dy intervista të veçanta në zyrën e avionit të tij. Disa nga anëtarët e tij më folën hapur për presidentin dhe personalitetin e tij, duke kuptuar se ata nuk do të identifikoheshin publikisht. Muajin e kaluar, në vazhdën e një humbjeje dërrmuese në zgjedhjet e Parlamentit Evropian, Macron tronditi edhe këshilltarët e tij më të afërt duke thirrur zgjedhje të parakohshme dhe m’u kujtua ajo që mësova për të në atë udhëtim.
Duke u mbështetur pothuajse tërësisht në këshillën e tij, presidenti tepër i papëlqyer ndërmori një bixhoz të madh, një lojë që e ka futur politikën e vendit në kaos. Të dielën, në një pjesëmarrje rekord, populli francez sfidoi sondazhet që kishin sugjeruar se e djathta ekstreme do të ishte forca më e madhe në parlamentin e vendit. Në vend të kësaj, një aleancë e majtë që përfshin një kontigjent të madh parlamentarësh të ekstremit të majtë mblodhi shumicën e vendeve.
Rezultati e lë koalicionin centrist të Macron në rrënim, duke humbur rreth një të tretën e vendeve të tij dhe në rrugën e duhur për një vend të dytë të largët në parlament. Franca tani është më e ndarë politikisht sesa ka qenë në dekada. Nëse njerëzit me të cilët fola në udhëtimin tim në Kinë janë të saktë, verdikti i dhënë nga populli francez duhet të jetë shkatërrues në një farë mase për një president, i cili duke u bërë në vitin 2022 i pari në dy dekada që siguron një mandat të dytë, dukej se e kanë bindur veten se guximi i tij, fuqitë e tij joshëse dhe sfilata e tij kameleonike do ta nxirrnin atë nga çdo ‘’turshi’’ politike.
“Macron nuk dëgjon askënd”, më tha një nga këshilltarët e tij më të afërt gjatë udhëtimit në Kinë vitin e kaluar.
“Dhe ai me të vërtetë e urren humbjen.”
“Ai është joshësi i madh, ai dëshiron të joshë të gjithë,” tha një tjetër anëtar i rrethit të brendshëm.
“Por pjesa më e madhe e Francës ka një urrejtje personale, të dhunshme për të… ai është shumë i ri, shumë i pashëm dhe shumë i zgjuar për shumë francezë dhe është në ADN-në tonë që të duam t’i presim kokën liderit tonë.”
“Ai me të vërtetë ka nevojë për ta dashuruar,” tha një tjetër, paksa nga veshi i presidentit, ndërsa ne pushonim duke pirë në një lundrim lumi nëpër qytetin jugor kinez të Guangzhou.
Por Macron mund të marrë pak ngushëllim në pengimin e bête noire të tij të ekstremit të djathtë. Dhe të paktën ai mbetet ende personazhi qendror në dramën e politikës franceze. Presidenti francez është një personazh vërtet tërheqës dhe jo vetëm për budallenj të politikës. Një mik i imi psikiatër është po aq i fiksuar pas njeriut, këshilltarët dhe miqtë e marrëdhënieve publike të të cilit e përshkruajnë si një mjeshtër të kompleksit pensée, me fjalë të tjera, një mendje komplekse.
Ata zakonisht e nënkuptojnë atë në një “mbret filozof”, një lloj mënyre wunderkind. Miku im e thotë më shumë në kuptimin edipik, narcisist. Personalisht, Macron është magnetikisht simpatik, një burrë i pashëm me përmasa të çuditshme, me duar jashtëzakonisht të mëdha dhe një vështrim depërtues. Sa herë që avioni presidencial po përgatitej për ngritje vitin e kaluar, ai ecte lart e poshtë përgjatë gjatësisë së Airbus A330 duke përshëndetur dhe biseduar me secilin anëtar të delegacionit të tij, duke përfshirë stafin e pritjes dhe madje edhe tre gazetarët e thjeshtë (përfshirë mua).
“Ai është shumë i sjellshëm dhe sa më shumë i afrohem, aq më shumë më bën përshtypje ai”, më tha një nga rrethi i tij i ngushtë. Por “ai pothuajse nuk ka miq, asnjëri prej tyre nuk është më i madh dhe ndoshta 80 për qind e tyre janë meshkuj; ai e rrethon veten me këshilltarë, të cilët janë të gjithë të rinj dhe të gjithë të magjepsur prej tij.”
Nga larg, ai del si një Napoleon plastic, një ersatz Charles de Gaulle, ushtari, burrë shteti dhe arkitekti i demokracisë franceze të pasluftës.
“Ai ka imagjinatën e de Gaulle-it, por asnjë nga ato gravita”, më tha një person që punonte ngushtë me Macron-in kur ai ishte një bankier investimesh në Rothschild, disa javë më parë.
“Ndoshta thirrja e zgjedhjeve të parakohshme ishte instinkti i duhur politik, por nuk do të funksionojë për një arsye të madhe, Macron urrehet nga Franca me një pasion të egër.”
Këtu qëndron paradoksi Macron, ai shfaqet njëkohësisht si një burrë shteti global me vizion madhështor dhe një qenush i etur i dëshpëruar për dashuri.  Ai është një njeri me ego ndëryjore që është thellësisht i pasigurt, një person i sjellshëm, simpatik dhe i ngrohtë, pothuajse pa miq, një politikan me pakicë që nuk mund të lidhet apo të lidhet me publikun francez. Pse njerëzit, veçanërisht “populli” i Francës, e urrejnë kaq shumë? Siç thotë një nga kolegët e mi ekspert, ai është një i çuditshëm, i parë si arrogant, elitar, i palidhur dhe i huaj për francezët.
Fillon me marrëdhënien e tij joortodokse me Brigitte. Ata u takuan përmes një seminari lojërash në shkollë kur ai ishte një student 15-vjeçar dhe ajo ishte një mësuese e martuar 39-vjeçare me tre fëmijë. Ata u martuan në vitin 2007, kur ai ishte 29 vjeç dhe ajo 54. Në faqen e tij në Wikipedia, nën listën për familjen, ka vetëm dy emra: Brigitte Macron dhe “Nemo’’ (qen). Elektorati francez është mësuar që presidentët e tij të jenë familjarë, por edhe të kenë dashnore, fëmijë jashtë martese, punë të nxehta.
Ata nuk e përçmuan ish-presidentin François Hollande, sepse ai kishte një lidhje me aktoren dhe producenten magjepsëse franceze Julie Gayet, në mos ndonjë gjë, incidenti me siguri rriti imazhin e çuditshëm dhe të çuditshëm Hollande. Ata e përbuznin sepse dukej qesharak kur u fotografua duke hipur në një skuter të vogël me një kokore të pahijshme motoçiklete. Asgjë nuk është më e keqe sesa të dukesh qesharake në sytë e votuesve francezë.
Dhe ndërsa Macron mund të mos duket qesharak për një audiencë franceze, ai shpesh duket i rremë dhe i pasinqertë. Ai duket disi më pak se njeriu, paksa tepër i përsosur, si një robot humanoid që gabon paksa pjesën e njeriut, një koncept i njohur në robotikë dhe animacion kompjuterik si “lugina e çuditshme”, për shqetësimin dhe madje edhe neverinë e tij. shkakton tek një shikues.
Në të vërtetë, ndonjëherë mund të duket sikur ai po luan personazhin e presidentit të Francës, të kompletuara me fotosesione cosplay, i parruar në një kapuç ushtarak në imitim të dukshëm të Presidentit ukrainas Volodymyr Zelenskyy, ose duke marrë në një çantë të rëndë në një seancë intensive boksi.
“Gjithçka është një akt,” tha së fundmi miku im psikiatër.
“Ai është gjithmonë duke pozuar, psikologjia e kësaj është magjepsëse dhe shqetësuese.”
Në udhëtimin për në Kinë vitin e kaluar, ishte një djalë i gjatë, ushtarak që shkonte kudo me presidentin dhe që u ul pranë meje në aeroplan. Në fillim, supozova se ai ishte ushtari përgjegjës për “futbollin” bërthamor francez, çantën që mbante mjetet për presidentin për të nisur një sulm bërthamor.
Por jo shumë kohë në udhëtim, kuptova se detyra e tij ishte në fakt të kujdesej për veshjet e gjera të Macron dhe të mbante ndryshimet e tij të shumta në veshje.  Në fluturimin tre-orësh midis Pekinit dhe Guangzhou, vura re të paktën tre ndryshime kostumesh, nga një kostum zyrtar kur hipëm, në me kapuç me “French Tech” në pjesën e përparme, në një kostum tjetër kur zbritëm nga avioni. Ashtu si një student i etur, që përpiqet t’i lërë përshtypje mësueses së tij të dramës, ndryshimet e kostumeve të tij ndërmjet skenave u shoqëruan me ndryshime në sjellje, stil retorik dhe në gjuhën e trupit.
Nga një pritje më formale me komunitetin francez në Pekin në një ngjarje të relaksuar në një galeri arti, në turneun e një kampusi universitar në Kinën jugore, ku ai u përshëndet si një yll rock (“Është e mahnitshme se sa shumë e duan; ai mundi’ nuk shkeli në një kampus francez këto ditë,” më tha një nga rrethuesit e tij), Macron luajti një personazh të ndryshëm në çdo mjedis.
Ndryshimi më i ashpër i karakterit erdhi në një ceremoni zyrtare me udhëheqësin kinez Xi Jinping në Sallën e Madhe të Popullit në sheshin Tiananmen të Pekinit. Macron doli në skenë duke u dukur shumë i ashpër, pothuajse i mbytur. Diktatori kinez foli për vetëm tetë minuta, duke lexuar një fjalim të përciptë dhe të përgatitur nga një copë letër. Më pas ishte radha e Macron-it; pa shënime, duke folur drejtpërdrejt me Xi-n në një stil shumë performues, pothuajse ligjërues, që synonte qartë kamerat dhe çdo francez që e shikonte.
Enturazhi i ministrave sykofantë të Xi-t u bë gjithnjë e më i pakëndshëm ndërsa ligjërata vazhdoi: 10 minuta, 15 minuta, sapo vazhdoi. Xi, i cili trajtohet në sistemin kinez si një perandor i ditëve moderne, i mbylli sytë me furi dhe dukej sikur sapo kishte gëlltitur një bretkocë veçanërisht të dëmshme. Rreth 21 minuta, ai lëshoi ​​një psherëtimë qartësisht të dëgjueshme, padurim i fortë që buronte nga çdo pore e trupit të tij.
Macron dukej i pavetëdijshëm. Fjalimi i tij vazhdoi tre herë më shumë se ai i Xi, një shkelje e pafalshme e protokollit në sistemin kinez, veçanërisht pasi ai erdhi nga lideri i një ish-vendi kolonial dhe barbar që tani ka kaluar në kohë të vështira. Deri në fund, ministrat e Xi-t nuk mund të përmbaheshin nga mërmëritjet dhe nervozizmi i tyre i shqetësuar.
“Macron nuk do t’ju lërë të dilni nga një takim derisa të bindet se ka arritur t’ju bindë, se ai ka bindur këdo me të cilin po flet,” tha një nga rrethi i tij i ngushtë.
Problemi është se këmbëngulja e tij mund të kthehet lehtësisht.
Gjatë udhëtimit në Kinë, “këshilltarët e tij i thanë atij të fliste me respekt dhe përulësi me Xi Jinping, por kjo është mjaft e vështirë për çdo president të Francës,” më tha një zyrtar i lartë i përfshirë në udhëtim.
“Ai tha fjalët e respektit, por Xi nuk i interpretoi kështu.”
Përpjekjet Kishotase për të bindur liderët e tjerë botërorë përbëjnë një temë të përsëritur për Macron. Me ish-presidentin e Shteteve të Bashkuara, Donald Trump, përpjekja e tij për një ofensivë magjepsëse, e kompletuar me parada ushtarake dhe shtrëngime duarsh në mënyrë perverse rigoroze, dukej se funksionoi në fillim, por në fund rezultoi mbrapsht.
“Ai e urrente shumë Trumpin”, më tha një këshilltar i ngushtë.
“Ai kishte tepër besim se mund ta magjepste personalisht dhe dështoi.”
Në mënyrë të ngjashme, ndërsa Evropa po përgatitej për pushtimin në shkallë të plotë të Ukrainës nga Rusia në fillim të vitit 2022, Macron këmbënguli se vetëm ai mund ta bindte Vladimir Putinin të mos realizonte ëndrrën e tij për të rindërtuar perandorinë e madhe ruse.
“Franca besonte deri në minutën e fundit se Putini nuk do të pushtonte Ukrainën,” më tha një zyrtar i lartë i Bashkimit Evropian me akses në njoftimet kryesore të inteligjencës në fund të vitit të kaluar.
I shtyrë nga mendjemadhësia dhe përbuzja e inteligjencës nga Shtetet e Bashkuara, udhëheqësit e tjerë evropianë dhe madje edhe diplomatët e tij, Macron shkoi në Moskë për të joshur diktatorin rus që të tërhiqej. Në vend të kësaj, ai u trajtua me shkarkim poshtërues nga puna në fund të një tryeze jashtëzakonisht të gjatë.
“Putini ishte një tjetër projekt i dështuar”, më tha një nga këshilltarët e tij.
Në udhëtimin me Kinën, një nga gjërat që më goditi më shumë ishte se si Macron dukej se po i drejtonte gjërat, me pak ose aspak të dhëna nga shërbimi diplomatik francez ose dikush me njohuri dhe ekspertizë të thellë për Kinën e Xi Jinping.
Sistemi komunist kinez ka legjione ekspertësh që përgatisin informime voluminoze taktike në mënyrë që Xi të mund të përfitojë në çdo ndërveprim me qeveritë e huaja. Ata përgatisin profile të gjera psikologjike për liderë si Macron, në mënyrë që Xi të dijë kur të bëjë lajka, kur të kërcënojë dhe kur të shajë.
“Unë mendoj se Xi më tepër e sheh Francën si një rol udhëheqës,” më tha Macron në një nga intervistat tona. “Dhe në lidhje me udhëheqësit që zgjasin … ai i respekton ata. Dhe pastaj ai e kupton logjikën tonë të ndërtimit të autonomisë strategjike, financiare dhe ushtarake.”
Për Partinë Komuniste Kineze, këto janë fjalët e një idioti të dobishëm. Macron nuk është një idiot, larg kësaj, por askush nuk mund të jetë personi më i zgjuar në botë për çdo temë të vetme. Ishte plotësisht e qartë për mua se ai ishte i papërgatitur për lajkat dhe manipulimet për të cilat është i famshëm sistemi kinez.
Ishte gjithashtu e qartë se dëshira e tij e dëshpëruar për t’u dashur nga publiku e bëri atë të gatshëm të bënte lëshime të mëdha ndaj një diktatori totalitar. Xi i përgatitur mirë luajti lehtësisht me “narcisizmin strategjik” të Macron (siç duan ta quajnë diplomatët amerikanë) për të nxjerrë të gjitha llojet e lëshimeve retorike, duke përfshirë temën vendimtare të Tajvanit, një komb demokratik dhe i vetëqeverisur që Pekini kërcënon ta përthithë. me forcë.
Të njëjtat defekte të karakterit që pashë nga afër në Kinë e kanë çuar Macron dhe kombin francez në këtë moment kritik. I mbyllur me një grup të vogël sykofantësh, ai mori vendimin fatal për të thirrur zgjedhje të parakohshme pa u konsultuar me askënd përveç vetes, një kumar më i guximshëm që i përshtatet rolit të tij të ëndrrave të presidentit të guximshëm dhe heroik të Francës.
Në këtë proces, ai e ka shtyrë elektoratin francez të hidhëruar drejt ekstremit të djathtë dhe të majtë ekstrem. Edhe nëse ai është në gjendje të formojë një qeveri funksionale në ditët dhe javët në vijim, ai e ka lënë politikën franceze thellësisht të ndarë.  Në të kaluarën, qëndrimi kryesor i Macron ndaj elektoratit ishte se vetëm duke zgjedhur atë dhe partinë e tij ata do të shmangnin atë që ai e përshkruan si tmerrin e një qeverie të ekstremit të djathtë të neofashistëve.
Ai mund ta ketë shmangur këtë rezultat këtë herë, por ai e ka copëtuar më tej Francën dhe e ka lënë vendin edhe më të paqeverisshëm. Përshtypja ime e fortë është se Macron mbetet studenti i etur i dramës që përpiqet të joshë të gjithë audiencën për të cilën performon. Kur nuk e merr dashurinë që dëshiron, ai provon një karakter tjetër, një performancë tjetër.
Ju (audienca) nuk më doni mua? Epo, si thua të luaj Zelenskyy? Po de Gaulle? Po zgjedhjet e parakohshme? Një këshilltar i afërt më tha se Macron pothuajse nuk fle dhe ndihet i burgosur në Pallatin Elysée, rezidenca zyrtare e presidentit francez në qendër të Parisit. Kështu ai ecën nëpër qytet natën vetëm. Për disa arsye, nuk mund ta heq këtë imazh nga mendja ime, tespiani i vetmuar që askush nuk e kupton, që nuk dëgjon askënd përveç vetes, duke bredhur rrugëve të bukura të Parisit në errësirë, duke luajtur figurën tragjike të presidentit të sulmuar të Francës./ Përkthyer dhe përshtatur nga Politico-ZËRI
Burimi