Terapia e re me mRNA hap rrugën për trajtimin e preeklampsisë
Një terapi e re mRNA mund të ofrojë shpresë për trajtimin e preeklampsisë, një komplikacion i rrezikshëm gjatë shtatzënisë, i karakterizuar nga tensioni i lartë i gjakut dhe dëmtimi i organeve. Aktualisht, kjo gjendje nuk ka një kurë dhe prek 3-5% të shtatzënive, duke shkaktuar mbi 70,000 vdekje të nënave dhe 500,000 vdekje të fetusëve çdo vit globalisht. Zgjidhja e vetme është lindja e foshnjës, shpesh para kohe, ndërsa simptomat menaxhohen me ilaçe që ulin tensionin e gjakut.
Terapia eksperimentale përdor të njëjtën teknologji si vaksinat Pfizer-BioNTech dhe Moderna kundër COVID-19. Ajo përdor nanopjesëza për të transportuar mesazhe RNA (mRNA) në qeliza, duke i udhëzuar ato të prodhojnë proteinën VEGF (faktori i rritjes së endotelit vaskular). Kjo proteinë ndihmon në zhvillimin e enëve të gjakut në placentë, duke siguruar një rrjedhje më të mirë gjaku dhe furnizim me lëndë ushqyese për fetusin. Në preeklampsi, prodhimi i VEGF pengohet, duke shkaktuar rrjedhje të kufizuar të gjakut, zhvillim të dobët të placentës dhe tension të lartë të gjakut.
Në një studim të fundit të botuar në Nature, studiuesit testuan terapinë te minjtë barrsë me një gjendje që imiton preeklampsinë. Një injeksion i vetëm në mes të shtatzënisë uli tensionin e gjakut në nivele normale deri në lindje. Minjtë e trajtuar gjithashtu kishin placenta më të shëndetshme dhe pasardhës më të rëndë krahasuar me ata që nuk u trajtuan.
Ekspertët e vlerësuan këtë përparim, por theksuan sfidat. Sasi të tepërta të VEGF-së mund të dëmtojnë shtatzëninë, siç është parë në studimet e mëparshme te minjtë. Balancimi i niveleve të VEGF do të jetë thelbësor për sigurinë dhe efektivitetin. Duhet hulumtim i mëtejshëm, përfshirë prova te kafshët më të mëdha si primatët jo-njerëzorë, për të përcaktuar sigurinë, dozën dhe kohën e përshtatshme për përdorim te njerëzit.
Autorja kryesore, Kelsey Swingle, doktorante në Universitetin e Pensilvanisë, theksoi rëndësinë e garantimit të sigurisë së terapisë ndërsa ajo zgjerohet. Duke marrë parasysh periudhën e shkurtër 20-ditore të shtatzënisë te minjtë krahasuar me 40 javë te njerëzit, përcaktimi i aplikimit të duhur për pacientet shtatzëna kërkon hulumtime të thelluara. Pavarësisht sfidave, studimi përfaqëson një hap të rëndësishëm drejt një trajtimi të mundshëm për preeklampsinë, duke ofruar shpresë për nënat dhe foshnjat e tyre. / New Scientist – Syri.net
Burimi