Assange është i lirë, po ne a jemi?

Themeluesi i WikiLeaks, Julian Assange bën gjeste teksa mbërrin në Canberra, Australi. (REUTERS/Edgar Su)

Pandemitë, luftërat dhe shkatërrimi i gjerë ekologjik na detyrojnë të bëjmë pyetjen e madhe: Në çfarë kuptimi jemi ende të lirë ne që thithim ajrin e pastër jashtë burgut?

Kam luftuar edhe për Julian Assange për vite me radhë. Por kur dëgjova se ai ishte përsëri i lirë, mendimi im i parë ishte se ai po kthehej në një botë që duket – dhe është – shumë më e keqe se ajo që la pas.
Pandemitë, luftërat dhe shkatërrimi i gjerë ekologjik na detyrojnë të bëjmë pyetjen e madhe: Në çfarë kuptimi jemi ende të lirë ne që thithim ajrin e pastër jashtë burgut?
Edhe raportet tona fiktive po përkeqësohen. Filmi i ri për fëmijë “Inside Out 2” paraqet jetën e 13-vjeçares Riley teksa fillon pubertetin dhe përjeton emocionet e saj të personifikuara si gëzimi, trishtimi, frika, zemërimi dhe neveria.
Një film shumë më i mirë do të kishte treguar emocionet e një djali palestinez në rrënojat e Gazës, në vend të një vajze nga një periferi e pasur e Los Anxhelosit. Në vend që të punonin së bashku për të formuar një vetvete të qëndrueshme, emocionet konfliktuale të djalit nga Gaza do ta shtynin atë drejt një avarie mendor dhe akteve vetëvrasëse të dhunshme.
“Një ushtar i rrethuar nga armiq, nëse dëshiron të dalë, duhet të kombinojë një dëshirë të fortë për të jetuar me një mosinteresim të çuditshëm për të vdekur”
Ai nuk duhet të mbajë vetëm shpresën për të jetuar, sepse atëherë ai do të jetë frikacak dhe do të ikë. Ai nuk duhet të presë vetëm vdekjen, sepse atëherë zgjidhja do të jetë vetëvrasje dhe nuk do të shpëtojë. Ai duhet të kërkojë jetën e tij në një frymë indiferencë të furishme ndaj saj; ai duhet të dëshirojë jetën si ujë dhe të pijë vdekjen si verë.
Filmi i fundit i Oleh Sentsov “Real” e kap në mënyrë të përsosur këtë kombinim të të kundërtave. Pasi kaloi disa vite si i burgosur politik në Rusi, Sentsov shkoi të luftonte për ushtrinë ukrainase. Filmi përbëhet nga 90 minuta filmime GoPro të marra kur ai nuk e dinte se kamera e tij ishte ndezur. I paraqitur i pa redaktuar, ai përshkruan përzierjen e çuditshme emocionale të terrorit dhe mërzisë që përcakton jetën në vijën e parë.
Dualitete të tilla ndodhin gjatë gjithë filmit. Brutaliteti banal i reales ndikohet nga momente magjike të asaj që mund të përshkruhet më së miri si kuptim i pakuptimtë.
Shumë recensues besojnë se “Real” e tregon luftën ashtu siç është në të vërtetë. Nëse ky do të kishte qenë mesazhi i Sentsov, filmi i tij do të kishte qenë një himn tjetër pacifist për absurditetin e pakuptimtë të luftës.
Por ndërsa Sentsov e njeh pakuptimësinë brutale të situatës, ai në fund beson se lufta për një kauzë të drejtë duhet të vazhdojë. Duke zhveshur gjithë romancën e heroizmit në fushën e betejës, “Real” tregon se çfarë do të thotë guxim i vërtetë: të pranosh mjerimin e luftimeve ushtarake dhe të mos e mbulosh atë me fantazi patetike.
Ky është mesazhi që na duhet tani. Në rastin e Ukrainës, pacifizmi u përdor për të justifikuar agresionin ushtarak rus. Mesazhi i atyre që kundërshtojnë mbështetjen e Perëndimit për Ukrainën është: “Nuk duhet t’i rezistoni okupatorit, sepse atëherë do të bëheni si ai”.
Në Tokën e Shenjtë, mesazhi është i ngjashëm, por mediat kryesore i raportojnë ngjarjet shumë ndryshe. Ekziston një përpjekje e vazhdueshme për të formuar dhe manipuluar perceptimin tonë për atë që po ndodh në mënyrë që të kufizojmë ndikimin emocional. Ndërsa izraelitët u vranë në “masakër”, palestinezët vetëm “u gjetën të vdekur”. Këto forma të censurës “të buta” përshkojnë diskursin publik.
A e dini se një grup i madh intelektualësh hebrenj izraelitë kohët e fundit u bëri thirrje të gjitha vendeve anëtare të BE-së, Mbretërisë së Bashkuar dhe të tjerëve që të njohin shtetin e Palestinës?
Ky akt i guximshëm vështirë se shkaktoi bujë në mediat perëndimore. Ngjarjet e mëdha që mund të shqetësojnë ndjeshmërinë e publikut perëndimor ose nuk përmenden ose raportohen vetëm me një shënim të vogël në fund të faqes.
Sa njerëz vunë re se më 20 qershor 2024, Izraeli miratoi atë që përbënte aneksimin e Bregut Perëndimor, me Forcat Mbrojtëse të Izraelit duke transferuar autoritetin atje te nëpunësit civilë miqësorë ndaj kolonëve?
Ironia e kësaj lëvizjeje nuk do të humbasë tek palestinezët. Ndërsa pushtimi ushtarak nënkupton një distancë të caktuar nga Izraeli, ky dispensacion i ri do të thotë se ata janë të integruar në rendin civil izraelit, i dominuar nga shovinistët që duan t’i përjashtojnë ata.
Këta shembuj tregojnë pse na duhen heronj si Assange. Ai bëri atë që duhej të bënte dhe pagoi një çmim të lartë. Ka ardhur koha që të tjerët të vazhdojnë punën e nisur prej tij.
Me “punë” nënkuptoj jo vetëm një punë, por edhe një profesion: diçka për të cilën jeni thirrur. Assange nuk vendosi të hapë WikiLeaks dhe të ekspozojë sekretet shtetërore për t’ia bërë jetën e tij të mjerueshme.
E bëri sepse nuk mund të bënte ndryshe. Për këtë arsye dyshoj se ai është një njeri i lumtur, me gjithë vuajtjet që ka duruar./Përshtati “Pamfleti” nga “ProjectSyndicate”
*Autori është profesor i sociologjisë dhe filozofisë në Universitetin e Lubjanës, si dhe drejtor ndërkombëtar i Institutit Birkbeck për Shkenca Humane të Universitetit të Londrës.
Burimi