Thomas Wiggins, i lindur skllav dhe i verbër, një fenomen i jashtëzakonshëm i shndërrimit të zhurmave në muzikë

Albert Vataj
Historia e njerëzimit njeh raste të rralla si ai i Thomas Wiggins, sepse është gati e pashpjegueshme mënyra se si shfaqen këto talente të jashtëzakonshme—krejt papritur, duke ndriçuar si yje të pashuar. Ata dalin nga errësira e harresës për t’u bërë fenomene, për të sfiduar çdo pritshmëri dhe për të lënë gjurmë të pashlyeshme. Skeptikët nuk kanë tjetër zgjidhje veçse të përulen përpara madhështisë së tyre, ndërsa profesionistët mbeten të shtangur nga ajo çfarë janë në gjendje të bëjnë.I tillë ishte Thomas Wiggins—një gjeni!Në vitin 1849, në një plantacion të Gjeorgjisë, lindi një fëmijë që, sipas rregullave të kohës, dukej i destinuar të harrohej nga historia. Thomas Wiggins, i njohur më vonë si Blind Tom, erdhi në një botë ku verbëria nuk ishte thjesht një pengesë, por një vulë pavlerësie brenda sistemit çnjerëzor të skllavërisë.Jeta e tij nisi me refuzimin. Ai nuk mund të punonte në fusha, prandaj i zoti i tij, James Bethune, mendoi ta hiqte qafe. Por fati kishte plane të tjera. Që në moshë të vogël, Tom shfaqi një obsesion të pazakontë me tingujt—një thirrje nga universi që përpiqej të dëgjohej përmes psherëtimave të mijëra fatkeqëve të lindur në një botë të gabuar, të dënuar me një jetë të mundimshme.

Ndërsa fëmijët e tjerë luanin ose punonin, Tom kalonte orë të tëra duke dëgjuar—fëshfërimën e erës në pemë, pikimin e shiut, kërcitjen e dërrasave të dyshemesë. Çdo zhurmë e mbërthente në një botë të tijën, duke e përpirë gjithnjë e më shumë.Një ditë, në moshën katërvjeçare, ai gjeti një piano në shtëpinë e Bethune-ve. Pa marrë asnjë mësim, u ul dhe filloi të luante. Në fillim, tingujt ishin kaotikë, por shumë shpejt ai nisi të riprodhonte me saktësi meloditë që dëgjonte. Një aftësi e paimagjinueshme për dikë që nuk kishte prekur kurrë më parë një instrument!James Bethune e kuptoi menjëherë se kishte në duar një mrekulli dhe vendosi ta shfrytëzonte. Ai e vuri Tom-in në duart e mësuesve të muzikës dhe filloi ta shëtiste nëpër turne, duke e paraqitur si një fenomen të natyrës.

Me kalimin e kohës, Blind Tom mbushi teatrot në të gjithë Shtetet e Bashkuara dhe Evropë. Ai ishte në gjendje të dëgjonte çdo pjesë muzikore vetëm një herë dhe ta riprodhonte atë notë për notë, qoftë edhe vepra komplekse të Beethoven-it apo Chopin-it. Por talenti i tij nuk u kufizua te imitimi i përsosur; ai improvizonte, kompozonte dhe i jepte muzikës shpirtin e tij të papërsëritshëm.Njerëzit dyndeshin për ta parë jo vetëm sepse ishte një virtuoz, por sepse loja e tij ishte viscerale—muzika fliste përmes tij. Thuhet se ishte në gjendje të imitonte në piano çdo tingull që dëgjonte, nga cicërima e zogjve deri te gjëmimi i një stuhie.Por, pavarësisht famës dhe pasurisë që krijoi, jeta e tij nuk ishte kurrë e tija. Të ardhurat e tij përfunduan në duart e familjes Bethune, ndërsa ai, me një mendësi fëminore që sot mund të diagnostikohej si autizëm, nuk e kuptoi kurrë shfrytëzimin që i bëhej. Ai kaloi jetën duke lëvizur vazhdimisht, duke performuar në skena luksoze, por duke mos pasur asnjëherë kontroll mbi fatin e tij.Me kalimin e viteve, fama e Blind Tom-it filloi të zbehej, edhe pse talenti i tij mbeti po aq i ndritshëm. Ai vdiq në vitin 1908, pasi kishte luajtur për presidentë, muzikantë të famshëm dhe mijëra spektatorë të magjepsur nga dhurata e tij.Sot, trashëgimia e tij është ende e gjallë. Historia e tij ka frymëzuar muzikantë si Elton John, i cili kompozoi këngën The Ballad of Blind Tom për nder të tij. Dhe, edhe pse emri i tij nuk përmendet aq shpesh sa ai i gjenive të tjerë të muzikës, historia e tij mbetet një dëshmi e fuqisë së artit, rezistencës njerëzore dhe misterit të talentit.Blind Tom nuk mund ta shihte botën, por ai e dëgjoi atë në një mënyrë që askush tjetër nuk mund ta perceptonte. Përmes muzikës së tij, ai i bëri të tjerët ta dëgjojnë dhe ta shohin botën me sytë e shpirtit të tij.
Burimi