Asaj që iku

Poezi nga Mikhail Yuryevich Lermontov Nuk të përulem, ka mbaruar,Asnjë premtim i yti s’hyn dotNë shpirtin tim për ta sunduar,Jemi të huaj, sot dhe mot. Ti ke harruar që lirinëS’ia fal mashtrimit kurresesi,Por dhe kështu, vite që s’vijnëPër sytë e tu u bëra fli. Edhe kështu tek ti pandehjatë gjeja shpirt e shok e short;Dhe tërë botën e urreja,Që të të doja ty me fort. Gjithë ato çaste të qëndrimitTek këmbët tuaja, e beson?Ia kam rrëmbyer frymëzimitMë se po mi zëvendëson? Nga ndonjë çast mendimbegatëDhe forc’e shpirtit s’ish çudi,T’i jepje botës një dhuratëDhe të më jepte pavdekësi. Pse doje pra të më ndërrojeatë kurorë lavdiplot?Pse s’qe atëherë kur premtojeE tillë siç je bërë sot? Krenar jam, falmë është e kotë,kërko një tjetër dashuri;Për asnjë gjë...