Ervin Hatibi: Prania e gruas

Që në varg të parë mungon si përmendjeKurse prania fillonte t’i ndihejGjithnjë e më fort, si ndihet pas perdes në një dhomëPërherë më të huaj-prania e gruasPër herë të parë e takonDhoma fryhet kraharorMe mungesën e gruasTë vishet ka shkuar, të zhvishet, kush po di mëPritja humb kahe në mes të pranisëE di veç se këtej perdes dhoma po mbushet gjithëLundërthyerje, në kuptimin më të mirëQë lë më pas kjo skenë në kujtesëNë dy të mbijetuar, ndarë me perdeNjerí veç njëri qe, tjetri s’u përmendEnde, as në vargun e katërmbëdhjetë, pesëmbëdhjetëPraní vetëm ndihejMë shumë se prani, përfshirjeSi në ëndrra, gjithë ditën, nga koka drejt gjoksit ti botë distilonPa e diturVjen nata, orë e rërës përmbyset prej gjoksit në kokëPërmes fytit rërën e yjësive pikonTë të...