‘Qe, ndoshta edhe ajo rrin si unë e humbun në shkretinën e paanë të vetmis’

Poezi nga Anton Pashku Poema simfonike, 1958 Qe, ndoshta edhe ajo rrin si unë e humbunnë shkretinën e paanë të vetmis.Rrin dhe rrënkon e flet me gjuhën e heshtjes…Nji barkë u nis prej limanit, atëherë kur deti ishteplot valë.Stuhi! Stuhi… N’at barkë lundronte nji zemër, zemër …Stuhi…Barka hepohet, barka anohet…Barka dhe vala…Ej, oj…Zemra mbi barkë…Stuhi… Vala mbi barkë e zemër…Oj…Zemra u fundos…Ej, mbi det nji deshirë…Ah…Valet e muerën…/KultPlus.com