‘Na shikon duke u djegur, ti rri në heshtje’/ Agonia e familjes për nënën dhe djemtë e djegur për vdekje në çadrën e Gazës

Sha’aban al-Dalou – i parë këtu në një selfie që bëri me anëtarët e familjes së tij – u vra kur një sulm izraelit i vuri flakën tendës së tij në Gazan qendrore.
Nuk ka ndërgjegje. Nuk ka njerëzim. Ka vetëm liderë që shikojnë dhe nuk veprojnë.
Kjo është ajo që beson Ahmed al-Dalou, ndërsa imazhet e familjes së tij në flakë riprodhohen në mendjen e tij. Ai thotë se i ka ikur jeta. Ai vdiq në ferrin e kompleksit al-Aksa me djemtë dhe gruan e tij në orët e para të së hënës, 14 tetor.
Përpara tij në tokë është një qefin, i mbështjellë rreth trupit të Abdulrahmanit, 12 vjeç, djalit të tij më të vogël.
Fëmija mbeti në agoni për katër ditë pas zjarrit, të shkaktuar nga një sulm izraelit. Një ditë para se të vdiste, Ahmedi e pa në spital dhe mundi t’i thoshte babait të tij: “Mos u shqetëso, jam mirë babi… jam mirë. Mos kini frikë.”
Ahmedi është gjysmë duke folur, gjysmë duke qarë, ndërsa flet për atë që i është marrë.
“Tri herë u përpoqa ta nxirrja [Abdulrahmanin] nga zjarri, por trupi i tij ra përsëri në të.”
Vëllai i tij më i madh, Sha’aban, 19 vjeç, dhe nëna e tij, Alaa, 37 vjeç, vdiqën të dy natën e zjarrit.
Sha’aban u bë një simbol i ri i vuajtjeve të tmerrshme të Gazës. Imazhet e tij duke u përpëlitur në agoni, ndërsa digjej për vdekje në çadrën e familjes u shpërndanë në të gjithë botën në rrjetet sociale.
Ahmedi ka djegie në të gjithë fytyrën dhe duart. Toni i zërit të tij është i lartë, një tingull i mprehtë. Për pilotin anonim që dërgoi raketën dhe udhëheqësit që i dhanë urdhra, Ahmed tha: “Më thyen zemrën dhe ma thyen shpirtin… Do të doja që zjarri të më kishte djegur.”
Sulmi ndodhi rreth orës 01:15 me orën lokale të hënën e kaluar.
Ushtria izraelite tha se kishte në shënjestër një qendër “komandimi dhe kontrolli” të Hamasit në kompleksin e spitalit al-Aksa në Deir al-Balah, Rripin qendror të Gazës.
Ahmed al-Dalou i mbijetoi zjarrit që u dogj nëpër tenda në kompleksin al-Aksa – por pësoi djegie në fytyrë dhe duar, duke u përpjekur të shpëtonte familjen e tij.

Katër persona u vranë menjëherë dhe dhjetëra të tjerë u plagosën, duke përfshirë shumë me lëndime të rënda djegieje. Forcat e Mbrojtjes izraelite thanë se “po rishikonin incidentin”.
Një zëdhënës i Shtëpisë së Bardhë i tha CBS News, partnerit amerikan të BBC-së, se pamjet e zjarrit ishin “thellësisht shqetësuese” dhe i bëri thirrje Izraelit të bëjë më shumë për të mbrojtur civilët.
“Izraeli ka përgjegjësinë të bëjë më shumë për të shmangur viktimat civile – dhe ajo që ndodhi këtu është e tmerrshme – edhe nëse Hamasi po vepronte pranë spitalit, në një përpjekje për të përdorur civilët si mburoja njerëzore.”
Shtetet e Bashkuara dhe fuqitë e tjera, përfshirë Britaninë, kanë shprehur shqetësimin për viktimat civile që në fazat e hershme të luftës.
Palestinezët u përpoqën të luftojnë zjarrin që shpërtheu nëpër tenda, që përdoreshin nga njerëzit e zhvendosur.

Njerëzit digjen për vdekje, bëhen copë-copë dhe pushkatohen çdo ditë në këtë luftë.
Shumicën e kohës agonitë e vdekjes ndodhin larg kamerave. Janë kërkimi i furishëm i të mbijetuarve nën rrënoja, skenat dramatike në spitale, lumi i pafund i funeralit, që kapen nga kamerat.
Por vdekja e Sha’aban al-Dalou ishte ndryshe. Mund të shihet dora e tij, e cila zgjatet nga ferri, një figurë e mbështjellë me flakë, që përpëlitet dhe përtej çdo ndihme.
Në ditët pas vdekjes së tij dolën videot dhe fotografitë e Shabanit. Ai ishte një adoleshent tipik i brezit të tij, i vetëdijshëm për fuqinë e mediave sociale, i aftë për të regjistruar jetën e tij të përditshme.
Figura e djegur nga nata e zjarrit iu shfaq botës si një adoleshent i artikuluar, inteligjent, një student i inxhinierisë softuerike, një i ri që kujdesej për planifikimin e familjes së tij për një jetë të re jashtë Gazës. Ai filmoi veten duke dhuruar gjak dhe inkurajoi të tjerët të bënin të njëjtën gjë.
“Ne pamë kaq shumë lëndime, shumë fëmijë kanë nevojë urgjente për gjak… Gjithçka që kërkojmë është një armëpushim dhe kjo tragjedi të përfundojë.”
Ne jemi në gjendje të tregojmë historinë e familjes al-Dalou vetëm për shkak të gazetarit tonë lokal që shkoi për të takuar të mbijetuarit. Gazetarëve ndërkombëtarë të organizatave mediatike, përfshirë BBC-në, nuk u jepet qasje e pavarur në Gaza nga Izraeli.
Në një video të regjistruar në tendën ku ai vdiq, Sha’aban përshkruante sesi familja e tij ishte zhvendosur pesë herë që nga fillimi i luftës një vit më parë. Ai kishte dy motra dhe dy vëllezër më të vegjël.
“Ne jetojmë në rrethana shumë të vështira,” tha ai. “Ne vuajmë nga gjëra të ndryshme si të pastrehët, ushqimi i kufizuar dhe ilaçet jashtëzakonisht të kufizuara.”
Në sfond, ndërsa ai flet, ka zhurmën e fortë mekanike të një droni vëzhgues izraelit, një konstante në kolonën zanore të përditshme dhe të natës së Gazës.
Vëllai i mbijetuar i Sha’aban dhe Abdulrahman, Mohammed al-Dalou, tha për BBC se ai ishte përpjekur të hynte në flakë për të shpëtuar vëllain e tij të madh.
Por të plagosurit e tjerë e kishin mbajtur atë, nga frika se edhe ai do të vritej. Muhamedi nuk flinte në çadrën e familjes, por jashtë në rrugë ku ruante gjërat e tyre të grumbulluara.
“Po bërtisja që dikush të më linte të shkoja, por më kot… Vëllait tim i ishte ngujuar këmba dhe nuk mundi të çlirohej. Unë mendoj se e keni parë në video. Ai po ngrinte dorën.
“Ky ishte vëllai im. Ai ishte mbështetja ime në këtë botë.”
Shabani vinte dhe e zgjonte për namaz në mëngjes me një shishe ujë dhe ai i thoshte: “Do të punoj për ty”.
Mohammed al-Dalou pa të dashurit e tij të vdekur në zjarr

Mohammedi kujtoi sesi vëllezërit ngritën një tezgë në portat e spitalit, duke shitur ushqimet që bënte familja.
“Ne arritëm gjithçka me punën tonë të palodhur. Gjithçka që kishim ishte nga përpjekjet tona. Ne merrnim ushqim dhe pije… pastaj gjithçka humbi.”
Ai pa trupat e djegur, por mundi të identifikonte vetëm nënën e tij. Edhe pse eshtrat e saj ishin gjymtuar nga zjarri, ai njohu një byzylyk të veçantë.
“Pa të, nuk do ta dija që ajo ishte nëna ime. Dora e saj ishte shkëputur nga trupi, por byzylyku ​​ishte ende mbi të, ia hoqa nga dora.”
Ky është kujtimi i tij i vetëm për gruan, që ishte “mirësia në shtëpinë tonë”.
Familja al-Dalou është në shok. Të mbijetuarit vajtojnë të vdekurit. Kolegu ynë i BBC-së e pyeti Muhamedin për koston psikologjike të vdekjes së të dashurve të tij.
“Nuk mund ta përshkruaj. Nuk mund ta përshkruaj se si u ndjeva. Unë dua t’ua shpjegoj njerëzve, por nuk mundem. Nuk mund ta përshkruaj. Pashë vëllanë tim që digjej para meje dhe nënën time gjithashtu”.
Më pas, sikur po bën një pyetje në emër të të vdekurve, pyet: “Çfarë të duhet më shumë dhe hesht? Ti na sheh duke u djegur dhe hesht.”/ BBC.
Burimi