“Skulpturë”, poezi nga Linda Agolli

Kur Hieronimos më bëri muaHarroi të ngjyrosë të padukshmenDhe unë, mes sakatëve të tijShkëlqeva si më e bukura pikturë. Më pas, erdh’ mjeshtri i argjilësDhe punoi me të një zemërBrenda asaj që rrihte jep e bot… Tash, njësh me të tjerë sakatëPa cene të dukshmePa zemër prej gjakuNgujohem në figurë. Kaq shekuj vërtitem e nuk gjejNë ç’rrugë arteriesh duhet voziturQë më në fund të mbrrijNë atë zemër që kurrë nuk gjeta. ObserverKult Lexo edhe: PYETËSORI I PRUSTIT/LINDA AGOLLI: NUK KA MJERIM MË TË MADH SE ZILIA!