Macronit i erdhi fundi, a mund ta ndalë dikush tani Le Pen të shkatërrojë Francën?

Emmanuel Macron

Pasi u publikuan parashikimet fillestare, mijëra qytetarë francezë u mblodhën në Place de la Republique në Paris për të protestuar kundër të djathtës ekstreme. Skenat të kujtonin protestat kundër Jean-Marie Le Pen, babait të Marines, i cili u kualifikua në raundin e dytë të zgjedhjeve presidenciale në 2002 si kandidat për partinë e njohur në atë kohë si Fronti Kombëtar.

Presidenti duhet të vendosë nëse kandidatët e tij duhet të largohen dhe të mbështesin të majtën për të ndaluar pushtetin e djathtë ekstrem që fiton në Francë për herë të parë.
Emmanuel Macron përballet me një zgjedhje të hidhur të dhimbshme: Hidhni gjithçka që ka për të ndalur të djathtën ekstreme, ose përpiquni të shpëtoni atë që ka mbetur nga lëvizja e tij dikur dominuese përpara se ajo të vdesë.
Për liderin 46-vjeçar të Francës, zgjedhjet parlamentare të raundit të parë të së dielës ishin një poshtërim po aq personal sa ngritja e tij mahnitëse në presidencë si një i huaj me fytyrë të freskët shtatë vjet më parë.
Ai e quajti votimin e parakohshëm, pas një disfate katastrofike nga e djathta ekstreme në zgjedhjet evropiane të qershorit, me një synim në mendje: të ndalonte tejkalimin e Francës në ekstremet e saj. Ai arriti të kundërtën.
Ekonomia e dytë më e madhe e Evropës dhe fuqia e saj e vetme e armatosur bërthamore është tani më afër se kurrë më parë krijimit të një qeverie të ekstremit të djathtë për herë të parë, pasi Tubimi Kombëtar i Marine Le Pen (RN) mori një epërsi dramatike në fazën e parë të votimit.
Nëse votimi i raundit të dytë më 7 korrik jep një shumicë parlamentare për Tubimin Kombëtar – dhe parashikimet sugjerojnë se është e mundur – Franca do të jetë në ujëra të paeksploruara. Franca do të qeveriset, të paktën pjesërisht, nga politikanë të cilët i bënë emrat e tyre duke simpatizuar Vladimir Putinin, ndërsa zotoheshin se do të shkatërronin Bashkimin Evropian, do të bënin luftë kundër emigracionit dhe do të largoheshin nga NATO.
Edhe pse partia e Le Pen ka zbutur disa nga pozicionet e saj më të mprehta, ajo mbetet thellësisht skeptike ndaj pozicioneve politike kryesore perëndimore. Një fitore në këto zgjedhje do të jepte një nxitje të fuqishme për shanset e saj për të fituar presidencën franceze në 2027.
“Mund të themi me qartësi se detoksifikimi i Rally Kombëtar po arrin në fazat e tij përfundimtare,” tha Bruno Cautrès, një analist politik me institutet Sciences Po.
“Ata fituan zgjedhjet evropiane tre herë radhazi dhe Marine Le Pen dy herë kaloi në raundin e dytë të zgjedhjeve presidenciale; nëse ata fitojnë zgjedhjet e dyta më të rëndësishme të Francës [zgjedhjet parlamentare], ata janë bërë rrjedha kryesore,” shtoi ai.
Sipas analizave nga instituti i sondazheve Ipsos, rezultatet e parashikuara të partisë së Le Pen e vendosin atë në distancën e prekjes së pushtetit. Partia e saj mori 33.2 për qind të votave në raundin e parë, që do të thotë se e djathta ekstreme mund të marrë midis 230-280 vende në parlament, sipas institutit.
Me pragun për të komanduar një shumicë absolute në parlament është 289 vende, e djathta ekstreme mund të jetë edhe në një pozicion për të formuar një qeveri brenda një jave, me Presidentin e Rally Kombëtare Jordan Bardella si kryeministër të saj.
Pyetja tani është nëse ndonjë gjë, apo dikush, mund ta ndalojë atë.
Sa i afrohet Le Pen një mazhorance absolute varet nga mënyra sesi partitë e tjera dhe Macron reagojnë ndaj fitores së saj tingëlluese. A i lënë mënjanë dallimet e tyre dhe a bashkohen për të mposhtur të djathtën ekstreme?
Zgjedhjet parlamentare janë një proces kompleks, me dy raunde, në të cilin dy kandidatët që marrin më shumë vota në raundin e parë kalojnë në një raund të dytë. Por në këto zgjedhje vendimtare pjesëmarrja ishte e lartë dhe kjo do të thoshte se në rreth 315 zona zgjedhore një kandidat i tretë, shpesh dikush nga koalicioni “Ansambli” i Macron, kualifikohej gjithashtu për në raundin e dytë.
Të dielën në mbrëmje, aleatët e Macron po përpiqeshin të gjenin se çfarë të bënin.
Protestat në Paris
Kandidatët e ansamblit janë eliminuar në gjysmën e 577 zonave elektorale të Francës. Grupi parlamentar centrist i Macron pritet të zvogëlohet nga 250 ligjvënës në më pak se 100 në Asamblenë Kombëtare. Tani aleatët e tij centristë përballen me presion të madh për t’u tërhequr nga gara në shumë fusha dhe këshillojnë mbështetësit e tyre që të votojnë për aleancën e krahut të majtë, e cila përfshin radikalët e majtë, në një përpjekje për të mposhtur Le Pen.
Pasi u publikuan parashikimet fillestare, mijëra qytetarë francezë u mblodhën në Place de la Republique në Paris për të protestuar kundër të djathtës ekstreme. Skenat të kujtonin protestat kundër Jean-Marie Le Pen, babait të Marines, i cili u kualifikua në raundin e dytë të zgjedhjeve presidenciale në 2002 si kandidat për partinë e njohur në atë kohë si Fronti Kombëtar.
Në atë kohë, partitë dhe votuesit u bashkuan kundër të djathtës ekstreme, duke lënë mënjanë dallimet e tyre për të mundur kandidatin ekstrem nën një politikë të njohur si kordon sanitar. Por politika evropiane ka ndryshuar në mënyrë dramatike gjatë dy dekadave të fundit.
Partia e ekstremit të majtë France Unbowed dhe lideri i saj Jean-Luc Mélenchon është shfaqur si një armik edhe më i madh për centristët se Le Pen, pas një viti të kaluar duke luftuar në Asamblenë Kombëtare. Vetë Macron e ka shpenzuar pjesën më të madhe të kësaj fushate duke kritikuar politikat e aleancës së Frontit të Ri Popullor të krahut të majtë, e cila përfshin të majtën ekstreme, si “groteske” dhe shkatërruese për Francën.
Duke folur disa orë pas humbjes, kryeministri i Macron, Gabriel Attal nënvizoi pikën: ai bëri thirrje që “të mos votohet për të shkuar në Ballin Kombëtar”, por ai la të kuptohet se kandidatët që i përkasin koalicionit të Macron duhet të përkulen vetëm në rastet kur një kandidat nga “forcat republikane” ishte në vendin më të mirë për të fituar – ndoshta duke përjashtuar kandidatët e Francës së Papërkulur./ Politico.eule pen emmanuel macron
Burimi