Harris-Trump, Amerika e tyre dhe e ardhmja jonë e paparashikueshme!

Harris-Trump

Amerika po kthehet në një komb dramatik, plot dhimbje dhe fraktura. Gjithmonë vendimtare por më e paparashikueshme se kurrë…

Të gjithë shikojnë Amerikën. Dhe pothuajse të gjithë shpjegojnë Amerikën. Kush ka jetuar atje, kush e ka vizituar, kush e ka parë, lexuar, dëgjuar, kush e urren apo e admiron. Amerika duket e thjeshtë. Gjithçka është skematike, binare, madje edhe politika: dy parti, dy vizione të botës që mund t’i përshkruanim me pak fjalë.
Por unë kam qartë në mendje atë që shkruante James Baldwin, i cili jetoi në të dy kontinentet: se evropianët e kanë gabim që thjeshtojnë amerikanët. Se ne e nënvlerësojmë kompleksitetin e shpirtit amerikan sepse nuk e kuptojmë vërtet.
Unë u godita nga rastësia, duke lexuar autobiografinë e Kamala Harris në aeroplanin që mora për në Çikago, se autori i parë letrar i cituar prej saj (dhe një nga të paktët) është vetë James Baldwin. Fraza që zgjedh Harris është një tjetër, një paralajmërim: “Nuk ka asnjë moment në të ardhmen kur ne do të zgjidhim problemin e shpëtimit të vetes. Sfida është në momentin aktual; momenti është gjithmonë tani”.
Në ditët në vijim premtoj të kujtoj Baldëinin, të mos biem në tundimin për të thjeshtuar. Dhe as për t’u dhënë pas një vështrimi tepër të lehtë dhe argëtues. E di që Amerika rrezikon të ketë këtë efekt rinor, galvanizues tek unë. Por e di edhe më racionalisht se po kthehet në një komb dramatik, plot dhimbje dhe fraktura. Gjithmonë vendimtare por më e paparashikueshme se kurrë. Dhe më pas, nuk kam qenë në Shtetet e Bashkuara që para Covid. Që përpara George Floyd. Që para sulmit në Kapitol, dy luftëra dhe protesta në kampus. Unë jam gati të zbres në një vend të ndryshuar, i cili ndoshta nuk është më i ngjashëm me atë që kam lexuar, parë, dëgjuar. Para së gjithash do të nevojitet përulësia.
Autobiografia e Harris është gjithashtu e vjetër. Shkruar për fushatën e zgjedhjeve presidenciale 2020, para Covid etj. Në kapitullin e parë, Harris kujton natën e zgjedhjes së saj si senatore e Kalifornisë, në nëntor 2016. Një natë sa e lumtur aq edhe e errët, sepse së bashku me të president u zgjodh Donald Trump. Atë natë i afrohet i biri i saj Aleksandri dhe e pyet nëse ai njeri i “keq” do të fitojë vërtet. Harris përgjigjet me një metaforë të keqe për superheronjtë, të cilët e mposhtin gjithmonë të keqen në fund, duke reaguar dhe “duke u emocionuar”. Është e qartë se përmes nëntë vjeçarit, Harris po flet me të gjithë zgjedhësit e saj, me Amerikën, madje edhe me ne. Duhet pranuar se nuk jemi të vetmit që bëjmë disa thjeshtëzime.
Gjatë fluturimit e ndërpreva autobiografinë e saj me një rishikim të filmit “Dune 2’. Në film, e keqja dhe e mira përzihen në mënyra pak më të ndërlikuara, por thelbi është gjithmonë i njëjtë: forcat e së keqes, forcat e së mirës. Nuk kam pse të thjeshtoj kështu. Unë jam këtu me një ide tjetër, jam këtu për të kuptuar diçka më shumë nga Konventa Demokratike. Për të kuptuar nëse debatet politike që po zhvillohen në Amerikë janë një pasqyrë e dobishme për tonën dhe nëse në këtë anë të oqeanit është pak a shumë e lehtë të imagjinohet se si do të jetë e ardhmja e afërt. /Përshtati “Pamfleti” nga “Corriere Della Sera”
Burimi