Çmenduria në SHBA; si mund të adhurohet një vrasës që ekzekutoi në mes të New York-ut?
Luigi Mangione
Pra, sipas të majtës moderne, vrasja e fashistëve të Hamasit është ‘gjenocid’, por vrasja e një CEO dhe babait të dy fëmijëve është ‘drejtësi’?
Si mund ta kuptojmë ndryshe adhurimin rrëqethës për Luigi Mangione-n, të dyshuarin për vrasjen e Brian Thompson, shefit ekzekutiv të firmës amerikane të sigurimeve shëndetësore UnitedHealthcare?
Seriozisht, ky vërshim mbi Mangione-n është një humnerë e re për të majtën ‘online’.
Thompson u vra në rrugët e Manhattan-it të mërkurën e kaluar. Ai ishte 50 vjeç, baba, dhe kishte qenë shef i UnitedHealthcare për tre vjet. Pothuajse në çast, edhe para se të dinim identitetin e të dyshuarit, të majtët po vërshonin në rrjetet sociale për të bërë justifikime për këtë sulm barbar ndaj një njeriu të pafajshëm dhe të paarmatosur. Disa madje e festuan. Në disa cepa të internetit kishte, siç e përshkroi një raport, “ekstazë mbi [këtë] atentat të pacipë”.
Ai e dinte se do i vinte kjo ditë, ulërinin mijëra radikalë online. Kjo ishte vetëm një ëmbëlsirë për sistemin e padrejtë të sigurimit shëndetësor të Amerikës, këmbëngulën ata. Ata shkuan në Wikipedia për të redaktuar faqen e Thompson, duke e quajtur atë një “parazit” dhe një “mashtrues” që “aktualisht po digjet në ferr”. Kur UnitedHealthcare postoi për vdekjen e CEO-s të tyre në Facebook, seksioni i komenteve ishte i bllokuar me njerëz që postonin emoji duke qeshur. Shtatëdhjetë e shtatë mijë persona e postuan atë fytyrë fyese duke u talluar me një baba të vdekur.
Kur u zbulua se atentatori misterioz kishte përdorur plumba të mbishkruara me fjalët “moho”, “mbro” dhe “shkatërro” – një slogan që përdoret shpesh për të përshkruar taktikën e sigurimeve shëndetësore për vonimin e pagesave – rrjeti i majtë u ndez. Disa madje i kanë përqafuar ato tre fjalë si një klithmë në nderim për vrasësin e tyre hero. Për revolucionarët e privilegjuar të qytetit të lodrave të Tiktok-ut, qitësi, kushdo qoftë ai, nuk ishte asgjë më pak se një Robin Hood i shekullit të 21-të.
Edhe disa komentues të medieve tradicionale, megjithëse nuk kërcenin në rrugë për vdekjen e Thompson, pyesnin me zë të lartë nëse ‘reagimi i gëzuar’ ndaj tij kishte kuptim. Ish-reporterja e ‘Washington Post’, Taylor Lorenz postoi një imazh festiv duke thënë “CEO DOWN”. Ajo më vonë i tha Piers Morgan se ndjeu ‘gëzim’ për vdekjen e tij. Kur Morgan u vuri poshtë, ajo tha: “Ndoshta jo gëzim, por sigurisht jo ndjeshmëri”.
Në ‘Guardian’, Arwa Mahdawi tha se arsyeja që vdekja e Thompson “ngjalli kaq pak simpati” është sepse ai ishte “fytyra e një sistemi të padrejtë”. Për ata që janë ‘të tronditur nga kënaqësia që ka frymëzuar vrasja e Thompson’, ajo kishte një kërkesë të shkurtër: ‘na i kurseni këto’.
Më pas u zbulua identiteti i të dyshuarit dhe gjërat u çmendën vërtet. Luigi Mangione është 26 vjeç, një student i ‘Ivy League’ nga një familje e pasur dhe e këndshme në Maryland. Ai po adhurohet kudo. “Ai mund ta kryejë dënimin në shtëpinë time, është në nderin tim” – ky ka qenë tenori i memeve.
Në sytë e të majtëve tragjikë, lloji i njerëzve që vendosin çekiçin dhe draprin në biografinë e tyre të mediave sociale për të mërzitur prindërit e tyre të pasur, Mangione është një vrasës i vetmuar i rendit kapitalist.
Nuk duhet lënë pa thënë se vrasja e njerëzve nuk është një përgjigje e arsyeshme ndaj problemeve sociale. Jam dakord me Josh Shapiro, guvernatorin demokrat të Pensilvanisë, i cili tha: “Në Amerikë, ne nuk vrasim njerëz me gjakftohtësi për të zgjidhur mosmarrëveshjet politike ose për të shprehur një pikëpamje”.
Adhurimi i furishëm për një të dyshuar për vrasje flet për një sëmundje të rëndë morale në botën dixhitale. Fakti që kaq shumë njerëz në të majtën virtuale u gëzuan nga vdekja e Thompson, sugjeron se ata janë gjithnjë e më të paankoruar drejt arsyes. Është një lloj barbarizmi, ku të majtët e hutuar, të izoluar, të privuar nga fakti se klasa punëtore i ka braktisur plotësisht në favor të Donald Trump, ndihen të gjallë dhe ‘revolucionarë’ përnjëherëzi. Çmimi i ndjenjës së tyre të zjarrtë dhe të paqartë? Jeta e një njeriu. E turpshme!
Shikoni radikalin e shekullit të 21-të, i cili shkrihet në një pellg lotësh nëse nuk ia thoni saktë gjininë, por që është dakord me vrasjen nëse viktima është një CEO. Deti i tërbimit online i ka tërhequr kaq larg nga brigjet e arsyes morale këta njerëz.
Ky është kodi im moral: Mos vrisni njerëz. Dhe mos festoni kur vriten njerëzit. I mërzitshëm dhe jo shumë i këndshëm, e di. Por ja ku jemi!/ The Spectatorluigi mangione new york
Burimi
