“Gjuha helene përmban fjalë që kanë rrënjë shqipe”

E ashpër dhe e sertë, si populli i fuqishëm që e flet, por edhe plot shije e hir, si pemët dhe lulet e maleve ku flitet, gjuha shqipe, edhe pse e varfëruar nga një mungesë lëvrimi shumëshekullore, është e aftë të shprehë, me një ndjesi të mrekullueshme të ngjyrimeve, konceptet më të holla të mendjes njerëzore, dridhjet me të pakapshme të nervozizmit, përballë të folmeve serbe, bullgare e greqishte të re, ku përpjekjet për ngjyrime shpesh herë shpien vetëm në disa përafrime trashanike: dijetarët, sot kaq të shumtë në numër, që “shqipërojnë”, albanologët (meqë kjo fjalë ekziston në gjermanisht) le të lexojnë edhe një herë odën e stërholluar të Ronsarit: Migninne, allons voir si la rose… Le ta përkthejmë në të folmet e pështira që...