“Veronika”, poezi nga Ndue Ukaj

Si të gjitha gratë e bukura,ajo ka sy të ëmbël e zemër të bardhë.Shtegton udhëve të kohës,me peshën e një emri që e bart prej së kaluarës.Ajo e di se emri i çdokujt është një histori,si emri i asaj Evës që jeton në secilin njeri.Shpesh e kam pa’rrugëve të kryqëzimit,kur i kalonte barrierat dhe me një cohë të bardhë,shfaqej përpara të kryqëzuaritdhe ia fshinte djersët e gjakut.Kohët ndryshojnë, por gjithmonënjë njeri kryqëzohet në kalvarpër dëshirat e dikujt dhe më e thjeshta,për epshet e një turme të çmendur.Dhe ajo sa herë i sheh gozhdët e ndryshkura të urrejtjesnë duar të barbarëve, nxitondhe e nxjerr një cohë të bardhë prej zemrës së sajdhe ia fshin fytyrën të llangosurit.Ajo e di se një shikim i butëi zbut dhembjet,...