Zija Çela: Shpesh ne s’dimë të bashkohemi, edhe më shpesh nuk dimë as të ndahemi…

Zija Çela Nga Zija Çela Ka gjasa që, duke krijuar akullnajat, Zoti ta ketë paralajmëruar gjithashtu njeriun se çfarë është vetmia. Ajo ngulmuesja, pështjelluesja mizore, vetmia e frikshme që të nguros, duke e depërtuar ftohtësinë deri në palcën e jetës. Në fakt, sado social të hiqet njerëzimi, nuk ka pse mburret. Atje lart ka pafund mbretëri, të cilat na shohin, të cilat na njohin, me të cilat kemi të njëjtën bashkësi, por nuk na bëjnë shoqëri. Dhe natyrshëm të vjen të pyesësh: Po përse, po përse?!… Në botën tonë ky mospranim kozmik, jo rrallë, të kujton raportin me njeriun që ke pranë. Raport ku nuk përjashtohet as prindi, as burri, as gruaja, miku a mikja, fqinji a kolegu, as motra, as vëllai… Në krahasim me...