Letra

Poezi nga Miguel Hernandes Nga një tryezë poste që kurrë s’mbetet shkretëku rrinë kujtimi, brenga zemra dhe heshtja vetë,posi pëllumba letrat degdisen që me natë.I ndiej tek flatrojnë për në shtegtim të gjatë. Dhe ja, ku jam rrethuar me burra e me gra,plagosur nga mungesat, nga ndarjet e mëdha. Letra, pusulla, fjalë: që nisen në hapësirë, ëndrra ende pa çelur,mendime ende pa gdhirë, të gjitha marrin rrugën drejt vatrës e drejt pragut,si ndjenjë dërguar ndjenjës, si gjak dërguar gjakut. Dhe po të jem nën tokë, që vdiqa ti mos thuaj, më shkruaj dhe nën tokë, se unë do të të shkruaj.Një shtresë e trashë pluhuri mbulon letrat që s’duhen,aty u zverdhën faqet, aty germat u shuhen,aty humbasin radhët. Ku mallet derdhur qenë, aty jep shpirt...