Frederik Rreshpja: Testament

Që fëmijë e kam kuptuar se kisha lindurI mallkuar me art.Gjërat i shihja ndryshe:Nëpër shirat e vdekurPeshqit fluturonin drejt çerdheve te yjet.Në vend të borës binin zogj në çdo dru.Era si ketër brente degët.Qante mbi mua nëna, shëmëria ime. Ave nëna ime!Mos e pastë njeri këtë fat! Kam dashuruar një Afërditë në Olimpin e trëndafilave,Pastaj erdhe ti tërë ikje.Më vonë vije vetëm nëpër ëndrra si perënditë ilire.Kështu iku edhe rinia, filigrani i djalërisë,I mallkuar me art.Mos e pastë njeri këtë fat! Tani që po vdes ëndërroj vetëm një kryq te kokaDhe të harrohem se nuk dua që edhe pas vdekjesTë...