Gioconda Belli: Jam gruaja që mendon

Jam e gjallësi frut i arrirë,zonja e dimrave dhe verëstinëve,gjyshja e zogjve,vegjëtare e erës së lundrimit.Kurrë nuk është zbuturzemra imedhe, si fëmijë, unë ende dridhem kur bie mbrëmja,e blerta më lëbyr sytë,dhe marimbate zhurma e shiutbëhen një me barkun tim të lagur,kur gjithçka bëhet më e ëmbël dhe më e ndritshme.Rritem dhe nuk mësoj të rritem,nuk zhgënjehem,as nuk bëhem ajo gruaja e mbështjellë me vellodyshuese për gjithçka duke vajtuar veten.Jo, sytë e mi, riçelin çdo ditë në mrekullinëe tokës së sapolindur,këngën e popujve,krahun e punëtorit që ndërton,shitëses me mizërinë e saj të fëmijëve,vogëlushëve të hareshëm që marshojnë për në shkollë.Po,është e vërtetë, ndonjëherë jam e trishtëdhe dal udhëvee lirshme si floket e midhe qaj për gjërat më të ëmbla dhe më të butae vjel kujtimetqë...