Shkëlzen Çoça: Britmë përtej shpresës

Mos m‘përmend ma pranvera, nanë!As lule, as zogj, as qiell të kaltër!Se sytë m’u kanë lodhë tuj pa veç keq,E vesht m’u kanë msu me rënkime. Nanë, mos m’fol për mirësi,Se s’ka ma, ka veç bark t’thatë,Shpresë që rrinë pezull si tym,E fjalë që s’vlejnë as sa nji psherëtimë. Mos m’rrej, zemër!Të paktën Ti, mos m’shit andrra me sy çelë,Se nata ka hijen teme mbi çdo dritare. Dua t’ulërij,T’ia çaj qiellit këmishën me thonj,E me ia thanë botës n’grykë: Se s’ka ma pritje, s’ka ma durim,Veç shpërthim, veç zjarr n’palcë. ObserverKult