Gabriel Celaya: Më thuaj si jeton, si vdes përditë …

“Gjithnjë ruajmë një fshehtësi prej dikujt që s’duhet “G.C. Më thuaj si po jetonsi po i kalon ditëtMe gjithë atë kryeneçësiMe lumturinë e kurdisur si bombëDhe dallgët e hutuara që të përhumbinNë shkumën që e bën befas bardhësia. Më thuaj si je?Eja dhe m’i thuaj në sy gënjeshtrat(Të miat më të këqia janë)Mëritë e tua(Për të cilat dhe unë paguaj)Krenarinë e marrë( që më duhet ta kuptoj) Më thuaj si vdes përditëGjithçka duket, s’e fsheh dotTë mundon zbrazëtia(Ose kënaqësia, është e njëjta gjë)Marrëzia e befasishme e ndonjë kujtimi të gjallëShpresa që s’heq dorë dhe veç e brenboshësinë. Më thuaj si vdiset, si hiqet dorë – urtësiSi llamburit- fluturushë- për një që ikSi do të kthehemi në një asgjëDhe më mëso muaI qetë si të rri....