Frederiko Garsia Lorka: Gruaja e pabesë

Poezi nga Frederiko Garsia Lorka Dhe unë e çova në lumëduke e kujtuar vajzë,por ajo kishte burrë.Ish nata e Santiagosdhe ish si detyrë, pothuaj,u shuan fenerëtdhe u ndezën bulkthit.Qosheve më të humburapreka gjinjtë e saj të fjetur,dhe befas m’u hapënsi degë zymbyli.Amidoni i fustanit të sajkumbonte në veshët e mi,si një copë mëndafshie shqyer nga dhjetëra thika.Pa dritë të argjendtë në majapemët janë rritur,dhe një horizont prej qenshleh lumit larg, leh tutje, përtej.Me të përshkuar ferrat,xungthet dhe gjembat,nën kaçubet e flokëve të sajbëra unë një vrimë në baltë.Hoqa kravatën time.Ajo hoqi fustanin e saj.Unë hoqa rripin dhe revolen.Ajo katër jelekët e saj.As livandat as guaskatS’kanë lëkurë aq të lëmuar.As kristalet në dritën e hënësnuk shkëlqejnë me kaq dritë.Kofshët e saj më rrëshqisninsi peshq të beftë,gjysma...