Maxhun Osmanaj: Pishën, e ndez vetë

Kam udhëtuar me hapa të llojllojshëmTë breshkës dhe trok t’kalitNga larg dhe nga afërMë kanë parë si të çmendur!Ndoshta kam frikësuar edhe terrinUdhëtar i humbur n’mes shumë rrugëveDisa kanë dyshuar n’forcat e brendshmeKanë nisur të më gjuajnëTë vërbërit, fatkeqësishtPor shigjetat helmuese n’kohëKurrë s’e arritën cakun që deshtënSe i pritja gatitu, pa frikëTë gjitha shuheshin n’pishën timeQë rritte flakën dhe prushinE shpirtit tim, që nuk fikej kurrëAta, mbetnin gojëhapurJam Njeri apo Dragua?!Për pishën që e ndez, vetëDhe rrezet që përqafoj edhe n’errësirë. ObserverKult Lexo edhe: MAXHUN OSMANAJ: SHKRIMI ËSHTË “DHIMBJE” E BUKUR!