“Vetmia”, poezi nga Emin Z. Emini

vetmia nuk vjen nga mungesaas nga tepria është brendanë shkronjat e emrit të sajqë pëlcasin si kokrra kripe në zjarr jeton në frymën që del e nuk kthehetnë hapin që nuk të çon askund pulson në shpirtin e dritës që shuhetheshtjen e shpon me turjelën e tingullit vetmia është ajo ditëkur kujtimi yt nuk të njeh më është dhe nata që digjet pa fenerklith pa zëprek pa gishta në sytë e vetmisë çdo gjë ndodh pa ndodhurboshi është zemra e saj në vetmiti bëhesh asgjëja që rri pezullas në tokë as në qiellme fytyrën e zotit që hesht ObserverKult Lexo edhe: EMIN Z. EMINI: EJA SOT E MË DUAJ