Poezi nga Frederiko Garsia Lorka Dhe unë e çova në lumëduke e kujtuar vajzë,por ajo kishte burrë.Ish nata e Santiagosdhe ish si detyrë, pothuaj,u shuan fenerëtdhe u ndezën bulkthit.Qosheve më të humburapreka gjinjtë e saj të fjetur,dhe befas m’u hapënsi degë zymbyli.Amidoni i fustanit të sajkumbonte në veshët e mi,si një copë mëndafshie shqyer nga […]