Edhe pse shumë fëmijë mësojnë të përballojnë vështirësitë me kalimin e kohës, ka disa modele që vazhdojnë në moshë madhore.
Fëmijëria formëson mënyrën se si e përjetojmë botën, njerëzit dhe veten tonë. Përvojat nga vitet e para të jetës shpesh lënë gjurmë të padukshme që më vonë përcaktojnë se si reagojmë ndaj stresit, konflikteve dhe afërsisë me të tjerët.
Edhe pse shumë fëmijë mësojnë të përballojnë vështirësitë me kalimin e kohës, ka disa modele që vazhdojnë në moshë madhore – veçanërisht nëse nuk janë mësuar t’i njohin ose t’i kuptojnë ato.
Sipas këshilluesit, janë pikërisht emocionet dhe problemet e pazgjidhura nga fëmijëria që mund të jenë baza e ndjenjave të ankthit dhe pasigurisë që më vonë shfaqen pa një shkak të qartë.
Të rritesh në një mjedis pa mbështetje emocionale
Fëmijët që rriten në shtëpi ku emocionet injorohen ose minimizohen, shpesh mësojnë t’i shtypin ndjenjat e tyre.
Në moshën madhore, kjo mund të shndërrohet në një vështirësi në njohjen dhe shprehjen e nevojave të dikujt, gjë që krijon një ndjenjë të vazhdueshme tensioni të brendshëm.
Kur një person nuk e mëson me kalimin e moshës se është në rregull të kërkojë ngushëllim, çdo situatë në të cilën ndihet i prekshëm mund të shkaktojë ankth.
Këshilltarët shpjegojnë se individë të tillë shpesh kanë përshtypjen se duhet të jenë “të fortë” dhe të pavarur me çdo kusht, sepse kanë mësuar që fëmijë se emocionet nuk janë të sigurta.
Në moshë madhore, ankthi bëhet një mënyrë që trupi të shprehë atë që fjalët nuk mund ta shprehnin kurrë.
Prindër tepër kritikë ose kërkues
Fëmijët të cilëve u thuhet vazhdimisht se nuk janë mjaftueshëm të mirë, shpesh zhvillojnë një ndjenjë se duhet ta vërtetojnë vazhdimisht vlerën e tyre. Ky model përhapet lehtësisht në moshën madhore, ku shfaqet frika nga gabimet, ankthi në situata shoqërore dhe një nevojë e vazhdueshme për miratim.
Njerëz të tillë rrallë ndiejnë paqe të vërtetë sepse masa e tyre e brendshme e vlerës është vazhdimisht e lidhur me njohjen e jashtme.
Ekspertët e marrëdhënieve theksojnë se një edukim i tillë shpesh krijon të ashtuquajturin “kritik të brendshëm” – një zë që vazhdimisht kujton gabimet dhe zvogëlon sukseset. Kur ky zë merr kontrollin, ankthi bëhet një shoqërues i përditshëm.
Mjedis familjar i paparashikueshëm ose i pasigurt
Fëmijët që janë rritur në shtëpi të mbushura me tension, konflikte ose paqëndrueshmëri emocionale shpesh zhvillojnë një ndjenjë të shtuar kujdesi. Në rrethana të tilla, fëmija mëson se bota mund të jetë e paparashikueshme dhe se ai duhet të jetë vazhdimisht “në gatishmëri”.
Në moshë madhore, kjo vigjilencë e vazhdueshme shndërrohet në ankth – trupi reagon sikur të jetë ende në rrezik, edhe kur objektivisht nuk është.
Këshilltarët paralajmërojnë se modele të tilla shpesh zgjasin me vite, derisa personi të kuptojë se frikërat e tij nuk janë një reagim ndaj të tashmes, por ndaj të kaluarës.
Kjo është arsyeja pse rekomandohet të krijohet një ndjenjë sigurie përmes rutinës, marrëdhënieve të shëndetshme dhe stabilitetit emocional – një mjedis që një i rritur mund ta ndërtojë vetë, i cili kompenson atë që i mungonte në fëmijëri.









