Një hetim i madh penal po trondit Francën. Mbi 240 gra kanë raportuar se janë droguar gjatë një interviste pune me një zyrtar të lartë francez në Ministrinë e Kulturës, Christian Nègre. Sipas dëshmive, të raportuara nga gazeta britanike “The Guardian”, zyrtari i ministrisë u ofroi kandidateve kafe ose çaj të përzier me një diuretik të fuqishëm dhe të paligjshëm, i cili do të shkaktonte nevojën për të përdorur banjën. Sipas akuzave, pasi i kishte droguar, Nègre shpesh sugjeronte që të vazhdonin intervistat jashtë, duke bërë shëtitje të gjata larg tualetit, duke e ditur se do të ndjenin të përziera. Ai më pas vuri në dukje reagimet e tyre.
Dëshmitë
Shumë nga gratë që raportuan zyrtarin kujtuan se luftonin me nevojën për të përdorur banjën dhe ndiheshin gjithnjë e më të sëmura. Disa, të dëshpëruara, raportuan se urinonin në publik ose nuk arrinin në kohë në tualet, duke i lagur rrobat. Një nga viktimat e supozuara, një eksperte marketingu nga Lille, tha se pa një ofertë pune për Ministrinë Franceze të Kulturës në një faqe të mediave sociale. Pasi udhëtova për në Paris për intervistën, ajo që duhej të kishte qenë një mundësi që do t’i ndryshonte jetën u shndërrua në një makth. “Në atë kohë, as nuk e dija që ekzistonte ky lloj dhune”, tha ajo.
Një grua tjetër tha se kishte shtypur butonin për një kafe të ëmbëlsuar lehtë. Në atë pikë, sipas dëshmisë së saj, Nègre mori filxhanin e saj dhe më pas eci përgjatë një korridori për të përshëndetur një koleg. Ai u kthye për t’i sjellë pijen. Pastaj sugjeroi që të dilnin jashtë: “Moti është i mrekullueshëm, a duhet të vazhdojmë të ecim jashtë?”. Intervista në Kopshtet Tuileries, pranë Luvrit, mund të zgjaste me orë të tëra.
“Duart më dridheshin, zemra më rrihte fort, djersa më rridhte në ballë, po skuqesha. Thashë, ‘Kam nevojë për një pushim’. Por ai vazhdoi të ecte”, tha gruaja.
Më në fund, ajo nuk mundi të duronte: “Nuk isha mirë; mendova se çfarë mund të bëja?” Ajo u detyrua të përkulej në anë të një tuneli që të çonte në një urë këmbësorësh mbi Senën. Ajo tha: “Ai u afrua, hoqi xhaketën dhe tha: ‘Do të të mbroj’. Mendova se kjo ishte e çuditshme.” Ajo ishte e shkatërruar. “Mendova: ‘E kam prishur intervistën time’”. Gjatë rrugës për në shtëpi ajo kishte një etje të jashtëzakonshme, duke pirë shpejt litra me ujë. “Këmbët e mia ishin aq të fryra sa po më rridhnin gjak nga fërkimi i këpucëve.” Në muajt dhe vitet që pasuan, Delezenne fajësoi veten për “gabimin”. Ajo shmangu shkuarjen në Paris dhe ndaloi së aplikuari për punë. “Kisha ankthe, shpërthime zemërimi. Nuk kërkova punë; mendova se isha e padobishme”, tha ajo. Katër vjet më vonë, në vitin 2019, policia e kontaktoi. Ajo tha se zbuloi se të dhënat e saj ishin futur në një spreadsheet, së bashku me fotografi të këmbëve të saj të poshtme. Që atëherë ajo është diagnostikuar me çrregullim të stresit post-traumatik. «Koha që po më duhet për të dalë në gjyq po më rëndon», tha ajo. «Zemërimi nuk po zhduket».
“Ai i shkroi kohët dhe reagimet”
Sulmet e dyshuara dolën në dritë në vitin 2018 pasi një koleg i Nègre e denoncoi atë për përpjekjen për të fotografuar këmbët e një zyrtareje të lartë, duke bërë që policia të hapte një hetim. Oficerët më vonë gjetën një spreadsheet të titulluar “Eksperimentet”, në të cilën Nègre regjistronte kohët e administrimit të barnave dhe reagimet e grave.
Largimi nga Ministria
Në vitin 2019, Nègre u hoq nga Ministria e Kulturës dhe nga Shërbimi Civil. Ai është nën hetim formal për disa akuza, duke filluar nga përdorimi i drogës deri te sulmi seksual. Avokati i tij ka deklaruar se nuk do të komentojë ndërsa hetimi vazhdon. Ndërsa pret gjyqin, Nègre ka vazhduar të punojë në sektorin privat.
Tag: mendova
-
Hetimi që po trondit Francën: Mbi 240 gra “të droguara gjatë intervistave të punës me zyrtarin e lartë”
-
“Ikja jote është rast i veçantë”/ Rama në homazhe: Kurrë nuk të mendova të shtrirë në arkëmort
Kryeministri Rama tregon sesa të vështirë e ka pasur për të shkruar këtë lamtumirë për paraardhësin e tij Fatos Nanon.
“Kur me telefonoi doktor Solis, mendova në atë çast gruan tënde, Xhoin që do të vazhdonte të të rrinte të koka dhe për kushedi sa vite si roje besnike e gjumit tënd pa mbarim. Fare nuk të mendova ty, të shtrirë në një arkëmort për të ikur me të vërtetë nga kjo jetë që e deshe dhe e jetove duke ia marrë sa mund orët e natës e dua ia pirë gotat e fatit me fund ashtu siç vinin.
Erdhi kjo ditë zie dhe me ra puna e vështirë e lamtumirës që kryetari i jep një paraardhësi, por të parit kryetar, themeluesit të familjes sonë. Teksa rrotullohesha me sy anë e përqark duke u përpjekur të nxjerr nga duart fjalët e kësaj lamtumire, mu ndërmend ajo historia jote e vdekjen e Mo Ce Dunit. Dhe mu duk vetja si drejtori i metalurgjikut që duhet t’i thoshte diçka kinezëve në sheshin e Kombinatit.
I hutuar nga situata, drejtori kërkoi në Komitetin Qendror se cduhet të bënë me turmën e kinezëve të grumbulluar në shesh që të ishte në lartësinë e ngjarjes. Përgjigja po vononte, dhe drejtorit i ra telefonit përsëri për orientim. Përgjigja që mori ishte carmatosëse, orientim nuk ka, bëni sic keni bërë herët e tjera.
Njeriu që ikën sot pa kthim nga Tirana ku lindi, u rrit u adhuruan u anatemua e bëri histori, është rast i veçantë.
Me Nanon ndamë bukë. Marrëdhënia jonë nisi mes ekstremesh, deri tek birësimi im te familja socialiste deri tek vrasja e babit për marrjen e spektrit të tij, nuk ka vend këtu. Ka vend vetëm oër një fakt, nëse jam unë sot zëdhënësi i hidhërimit të familjes socialiste, kjo lidhet me intuitën dhe guximin e tij., duke më dhënë vend në odën e familjes tonë”, tha Rama. -
“Më rrëmbyen në Sofie, mendova se erdhi fundi”, Berbatov tregon tmerrin e përjetuar
Pavarësisht se ka luajtur për ekipe si Tottenham apo Manchester United, karriera e Dimitar Berbatov nuk ka qenë aspak e lehtë.
Në podkastin “Rio Ferdinand Presents”, ish-sulmuesi i njohur bullgar rrëfen se u rrëmbye nga disa persona, në kohën kur mbante veshur fanellën e CSKA-së Sofies.“Në Bullgari ishte e vështirë, kishte banda, ishte normale të jetoje me frikë”.
“Më tha se donte të më çonte te një mik i tij. I besoja, kështu që hipa në makinë. Më çoi në një restorant.
Ishte një burrë ulur vetëm në një tavolinë, dhe pas tij tre tipa të mëdhenj. Djem tipikë ballkanikë, me një pamje që të frikësonte.”
Më thanë ne të duam në ekipin tonë. Duhet të të marrim. Unë nuk doja të ikja nga CSKA Sofja, skuadër në të cilën luaja atëherë.
“Mendova: ‘Do të më rrëmbejnë këtu, për mua ka mbaruar’. Pastaj erdhi babai, më mori dhe më nxori që andej. Nuk e kam harruar kurrë atë ndjenjë.” -
Ylli i City befason: Kam menduar disa herë të heq dorë nga futbolli pas dëmtimeve të shpeshta
Pavarësisht shumë trofeve të tij të fituara me Manchester City, karriera e John Stones ka qenë e mbushur me pengesa dhe momente pasigurie të thellë. Mbrojtësi anglez, tani 31 vjeç, është përballur me sfida të shumta fizike që kanë ngadalësuar rritjen e tij, veçanërisht që nga mbërritja e tij në Etihad në vitin 2016.
Vetëm sezonin e kaluar, ai humbi 164 ditë garash, ekuivalente me 32 ndeshje, për shkak të lëndimeve të përsëritura muskulore. Një periudhë e errët, e cila e shtyu atë të vinte në pikëpyetje të ardhmen e tij. “Sezoni i kaluar ishte aq i vështirë sa mendova të hiqja dorë,” i tha ai BBC.
“Isha i lodhur duke qenë gjithmonë profesional, duke bërë gjithçka siç duhet dhe pastaj duke e gjetur veten duke u shembur fizikisht pa e ditur pse. Ishte një kohë vërtet e vështirë. Ndihesha i frustruar, nuk mund të mendoja qartë”, shtoi Stones.
“Thellë brenda vetes, e dija që nuk do ta bëja. Disa vite më parë, kur City më ofroi një sfidë të re, mendova, ‘Duhet të luftoj’. Është ajo që kam bërë që kur isha fëmijë. Pse duhet të ndalem tani? Kam shpirtin luftarak dhe mentalitetin fitues brenda meje që nuk më lejon të dorëzohem”, tha Stones. -
Trump “shumë i zhgënjyer” nga Putini: Mendova se do ta mbaronte këtë punë
Presidenti amerikan, Donald Trump, ka shprehur zhgënjimin e tij ndaj presidentit rus Vladimir Putin për vazhdimin e luftës në Ukrainë.
Gjatë një fjalimi para personelit të lartë ushtarak në Quantico të Virxhinias, Trump tha se konflikti ishte zgjatur shumë më tepër sesa ai kishte parashikuar.
“Jam shumë i zhgënjyer me Presidentin Putin. Mendova se do ta mbaronte këtë punë,” deklaroi Trump. “Ai duhej ta kishte përfunduar atë luftë brenda një jave, dhe unë i thashë… mendoj se përfundimisht do ta përfundojmë atë”, shtoi ai.
Trump nuk dha detaje se çfarë nënkuptonte me “përfundimin” e luftës, por deklaratat e tij kanë shkaktuar reagime të përziera, sidomos mes aleatëve të Ukrainës në Perëndim.Top Channel
-
Mourinho mbërrin në Lisbonë për të nënshkruar me “shqiponjat”: Nuk u mendova dy herë…
18 Shtator 2025
10:51
Alfred Lleshi
“Special One” u rikthye në Portugali për të mbyllur marrëveshjen me Benfica, pas aventurës së fundit te Fenerbahçe. Mourinho do të zëvendësojë Bruno Lage, i shkarkuar pas humbjes ndaj Qarabag, në debutimin e Champions-it.
Në aeroportin e Tires, Mourinho nuk e fshehu emocionin: “Para se të ngjitesha në avion, më pyetën nëse doja ta stërvitja Benfica. Natyrisht që thashë po. Kur ma ofruan mundësinë, nuk e mendova dy herë”.
Kontrata do ta lidhë me klubin luzitan deri në 2027, ndërsa pasdite do të drejtojë stërvitjen e parë. Mourinho pohoi se “jo, nuk është një shpërblim për karrierën”, duke treguar se rikthimi te Benfica ka motivime vetëm sportive. Pas 25 vitesh, një nga trajnerët më të njohur botërorë rikthehet në pankinën e “Shqiponjave”. -
Diouf i emocionuar: Për t’i thënë “po” Interit nuk u mendova fare, krenar që vishem zikaltër
23 Gusht 2025
8:24
Alfred Lleshi
“Më pëlqen të luaj me topin në këmbë, të luaj me personalitet. Më pëlqejnë edhe gjestet teknike, të tregoj çfarë mund të bëj me topin”. Kështu u prezantua Andy Diouf para tifozëve, tek Interi. Ai është blerja e katërt zikaltër e kësaj vere.
Në intervistën e parë të dhënë për mikrofonat zyrtarë të klubit, ish-lojtari i Lens u shpreh se mund të përshtatet shpejt falë pranisë së disa bashkëkombësve të tij, nga Bonny te Pavard dhe Thuram: “Po, është e vërtetë, më ndihmon prania e disa francezëve në skuadër. E njoh mirë Ange-Yoan, sepse kemi luajtur së bashku në kombëtare dhe më ka folur shumë mirë për klubin. Sigurisht që është avantazh të shkosh në një skuadër ku njeh tashmë disa bashkëlojtarë”.
Një transferim që dukej i destinuar, për shkak të lidhjes së tij me ngjyrat zikaltër: “Interi është një klub i mbushur me histori, sapo e mora vesh lajmin nuk u mendova fare, thashë po. Për mua nuk kishte dyshime që ta zgjedhja këtë klub, është nder të jem këtu. Të jesh interist do të thotë shumë gjëra, jam shumë krenar. Mezi pres të zbres në fushë në ‘San Siro’, për të luajtur me këtë fanellë”. -
Russell Watson rrëfen betejën me tumorin në tru: Isha gati të hiqja dorë nga jeta
Tenori i famshëm britanik, Russell Watson, ka rrëfyer për herë të parë momentin më të errët të jetës së tij, kur mendoi t’i jepte fund gjithçkaje pas diagnostikimit me një tumor të madh në tru në vitin 2006.
Artisti 58-vjeçar po regjistronte një album në Los Angeles, kur dhimbjet e padurueshme të kokës e çuan në spitalin Cedars-Sinai. Një skanim MRI zbuloi një tumor benign në hipofizë, me madhësinë e dy topave golfi, që kërkonte operacion urgjent.
Në podkastin “How To Be 60” me Kaye Adams, Watson kujtoi natën dramatike në një hotel të Beverly Hills:
“Dhimbja ishte si një thikë që më shtyhej në mes të kokës dhe rrotullohej. Dola në ballkon dhe për një moment mendova të hidhja poshtë gjithçka. Thjesht nuk durohej më.”
Ajo që e ndali ishte mendimi për fëmijët e tij të vegjël. “Mendova për vajzat e mia, nuk do të mund të përballeshin pa mua. Ajo më ktheu prapë në jetë.”
Pas dy ndërhyrjeve të vështira kirurgjikale, Russell Watson arriti të rikthehej në skenë, duke vazhduar të konsiderohet një nga zërat më të mëdhenj të operës. -
Ndre Mjeda: Fort zêmren m’a brén nji idhnim…
Ndre Mjeda
‘Dhe ju po shkoni, Bylbyla kshtu! Po tretni këndynaj, Dallëndysha, ju! Deken mêndova Se m’vjen kúr do; Se m’lêni vetun S mêndova, jo. Por, mâ fort zêmren M’a brén nji idhnim: Çérdhet qi i lêni Kujdesit t’im. Ndoshta, kúr t’ktheni Mue vorri m’mba, E ju kerkoni Çérdhen qi s à!
*Titulli i origjinalit: “Vjeshta”
ObserverKult
Lexo edhe:
NDRE MJEDA: ËNDËRRO. DASHUNO…
-
Rama për median gjermane tregon ngjarjen e 22 janarit 1997: Mendova që kaq ishte…!
Kryeministri Edi Rama përgjatë një interviste të dhënë për Stephan Lebert dhe Stefan Willeke publikuar në median gjermane “Die Zeit”, ka rrëfyer, ndër të tjera, edhe kujtimet nga sulmi në janar të vitit 1997. Për sulmin e vitit 1997, kreu i qeverisë tha se ishte një tentativë vrasjeje. Asokohe Edi Rama shkruante për gazetën KOHA JONE. Në ato muaj kur Presidenti Berisha kishte urdhëruar raprezaljen ndaj intelektualëve kritikë dhe gazetës KOHA JONE, Edi Rama ishte në Tiranë duke hartuar një peticion për dorëheqjen e qeverisë në janar 1997, pasi vendi po shkonte drejt kaosit. Peticioni është botuar me 30 janar 1997 në KOHA JONE.
Pjesë nga intervista
Kryeministër, le të fillojmë me gjatësinë tuaj. Ju jeni një nga krerët më të gjatë të qeverisë në Evropë, apo jo? Apo në të gjithë botën?
Edi Rama: Nuk e di, por sigurisht në Evropë. Milo Gjukanoviç, ish-presidenti i Malit të Zi, ishte gjithashtu shumë i gjatë, por nuk është më në detyrë.
Ju ishit dikur një lojtar profesionist basketbolli. Jeni 2.02 metra i gjatë.
Jo, 1.98 metra i gjatë. Si Friedrich Merz. Tetë centimetra më i gjatë se Donald Trump.
A është avantazh të jesh i gjatë në politikë?
Është e mundur. Unë di një statistikë që thotë se kandidatët e gjatë fitojnë fushatat zgjedhore në raundin e 80 përqindëshit.
A rritet autoriteti politik me gjatësinë?
Jo domosdoshmërisht. Shikoni Georgia Melonin, kryetaren e qeverisë italiane. Ajo është e shkurtër, por karizma e saj e bën të duket e gjatë. Mendoj se karizma është më e rëndësishme se gjatësia. Një nga ish-shokët e mi të basketbollit është më i gjatë se unë.
A ju ndihmoi forca juaj fizike kur dikush u përpoq t’ju vriste në vitin 1997?
Ky ishte mendimi i mjekëve që më trajtuan. Sulmi ndaj meje ishte shumë brutal.
Sulmi ndodhi në Tiranë. Ju ishit 32 vjeç, lektor në akademinë e arteve dhe një nga intelektualët luftarakë që u përballën me autoritetet në artikuj gazetash. Vendi ishte në prag të trazirave serioze politike në atë kohë.
Ndodhi më 22 janar 1997. Po kthehesha në shtëpi me të dashurën time dhe një nga miqtë e mi. Në atë kohë, jetonim në një apartament të vogël në një periferi. Ishte një natë e ftohtë pas një stuhie me shi, dhe Tirana ishte një qytet shumë i ndryshëm atëherë. Energjia elektrike ndërpritej rregullisht, dhe natën rrugët ngjanin me vrima të zeza. Pak para se të arrija në shtëpinë ku jetoja, u shfaqën dy silueta të errëta. Në fillim, mendova se njoha një nga burrat që mbante një rrotull letre: një nga studentët e mi, një lloj bodybuilderi. Por jo, ai po lëkundte një shufër hekuri brenda rrotullës së letrës, rashë përtokë nga goditjet dhe u përpoqa ta mbroja shoqen time duke e kapur për dore me të dyja duart pas shpine. Pashë dritat e llambave me vaj që dridheshin në dritaret e shtëpisë, dhe mendova, “Kaq ishte, jeta ime ka mbaruar”. Gjaku më rridhte nga fytyra, goja ime ishte gjithashtu plot me gjak. Kisha disa prerje në lëkurën e kokës dhe hundë.
Cilët ishin këta burra?
Ende nuk e di saktësisht. Por e di që ishte një tentativë vrasjeje nga shërbimi sekret i presidentit të atëhershëm. Isha përpjekur të organizoja një peticion që i bënte thirrje qeverisë të dorëhiqej. Në spital, mjeku që më trajtoi më tha: “Pa gjendjen tënde të mirë fizike si atlet, do të kishte shkuar keq. Gjatësia jote të ndihmoi gjithashtu, kishe humbur disa nga goditjet”.
Si ishte fëmijëria dhe rinia jote në Shqipëri, në këtë vend të varfër, të izoluar rreptësisht, popullsia e të cilit ishte e shtypur nga diktatori Enver Hoxha dhe që quhej Koreja e Veriut e Evropës?
Ne fëmijët nuk kishim shumë, por jashtë ishim të lirë dhe mjaft të lumtur. Ne bënim topa futbolli nga copa gome. Luanim me gurë të vjetër dhe copa druri. Ose uleshim në anë të rrugës dhe ne shpikëm lojëra me hamendje: Cili numër do të ishte në targën e autobusit ose kamionit tjetër që kalonte? Duhej të ishe i duruar; rrugët ishin bosh. Vështirë se kishte makina; automjetet private ishin të ndaluara.
A kishe shpesh frikë atëherë?
Frika është fjala e gabuar. Frika është një reagim ndaj një ngjarjeje. Dhe ngjarjet ishin shumë të rralla atëherë. Ishte një shoqëri me përgjigje të gatshme. Ne ishim të dominuar nga vetëdija e të jetuarit brenda kufijve të ngushtë që nuk mund t’i kalonim, sepse atëherë do të ndodhte diçka e keqe. Nuk duhet ta bësh këtë, nuk duhet ta thuash atë në asnjë rrethanë. Shmangni ata njerëz. Ne jetonim në dy botë paralele njëherësh: Kishte gjëra që mund t’i thoshe vetëm në shtëpi sepse ishin të rrezikshme. Gjëra të tjera mund të shpreheshin vetëm në publik sepse ishin qesharake propagandë.
Shënim i KOHA JONE:
Sqarim për ata që kanë harruar historinë!
Edi Rama ishte në shënjestër të regjimit të Presidentit të asaj kohe, Berisha për shkak të artikujve të tij në gazetën Koha Jone si dhe qëndrimit të tij prej intelektuali kurajoz pasi ndërmori në janar 1997 një fushatë me një peticion ku i bënte thirrje Presidentit, kryeministrit dhe politikës të ishin njerëzore dhe të kuptonin popullin e tyre e jo të përdornin dajakun.