Nga Anton Pashku – Hajt, të lutem, mos më lodh, mjaft më ke mërzitë!-thashë dhe, kuptohet, as që më vojti mendja t’i çeli sytë; mbeta aty, aty ku isha: mbrapa këlkatseve të mia, sall me veten, me veten time, në errësinë. Nuk më hiqte zemra, zemra, nuk më hiqte për të mendue për kapërcyellin, as për gavyellin, as për shtigjet, e as për gardhiqet. Tekembramja, gati, të gjitha i kishte gllabërue gati krejtësisht errësina ime, kjo errësina mbrapa këlkatseve të mia: edhe kapërcyellin, të cilin ma kishin luejtë tinzisht, dhe kur ma kishin luejtë tinzisht unë isha rrëxue e ba jo për digë po për vig, edhe gavyellin, pa të cilin kish mbetë ajo rrota e qerres sime, edhe shtigjet që nuk mund të vazhdojshin...