Vendet me rëndësi historike për Partinë Komuniste në pushtet po tërheqin patriotë të të gjitha moshave
Nga Edward White – FT
Në gjysmë të rrugës përgjatë shtegut të pjerrët të Qafës së Loushanit, në zemër të provincës malore Guizhou në jugperëndim të Kinës, një grup prej rreth 20 kuadrosh të Partisë Komuniste, shumica të veshur me këmisha të bardha me mëngë të shkurtra, pantallona dhe këpucë të zeza, qëndrojnë në tri rreshta të rregullt, duke dëgjuar me vëmendje.
Në sfondin e një pylli të rigjeneruar, një guidë turistike energjike u tregon këtyre zyrtarëve të rinj histori sakrifice nga beteja që u zhvillua këtu 90 vjet më parë, ndërsa tingujt dramatikë të muzikës që vijnë nga një altoparlant në këmbët e tij e përforcojnë atmosferën.
Loushani, pranë qytetit të Zunyi-t, nderohet si vendi i fitores së parë të rëndësishme të Ushtrisë së Kuqe kundër Nacionalistëve gjatë Marshimit të Gjatë në mesin e viteve 1930. Ndër dëshmorët, shpjegon guida, ishte një ushtar i plagosur i Ushtrisë së Kuqe që vrau veten për të mos penguar shokët e tij ushtarë.
Këta kuadro janë pjesë e një tendence në rritje të pelegrinazheve patriotike, që i bëjnë kinezët e të gjitha moshave. Disa prej këtyre udhëtimeve financohen nga shteti, por shumë qytetarë po zgjedhin gjithashtu të shpenzojnë paratë dhe kohën e lirë në hóngsè lǚyóu, ose “turizëm i kuq”.
Kina ka mijëra vende zyrtare të turizmit të kuq, muze historikë dhe salla përkujtimore. Në një kohë kur udhëtimet ndërkombëtare ende nuk janë rikthyer në nivelet para pandemisë, turizmi i kuq është bërë një pjesë e rëndësishme e bumit të udhëtimeve brenda vendit.
Edhe pse statistikat zyrtare në një vend me 1.4 miliardë banorë shpesh janë problematike, të dhënat nga disa agjenci udhëtimesh tregojnë se kinezët po dynden në këto vende në numra rekord, sipas vlerësimeve zyrtare, rreth 2 miliardë vizita në vit bëhen nëpër vendet e “kuqe” në mbarë vendin.
Qyteti i Zunyi-t, në Guizhou, që në historinë zyrtare kineze paraqitet si një nga momentet më vendimtare të Partisë, është shembulli më tipik i popullaritetit të turizmit të kuq. I vendosur në një luginë të thellë dhe i përshkuar nga ujërat e zeza e të dredhura të lumit Xiangjiang, qyteti ka 6.5 milionë banorë rezidentë, por popullsia e tij dyfishohet gjatë festave kombëtare.
Zona është e mbushur me histori të kuqe, përfshirë Betejën e Qafës së Loushanit dhe Katër Kalimet e Lumit Chishui. Por ndoshta vendi më i rëndësishëm është një ndërtesë dykatëshe me tulla e dru në qendër të Zunyi-t, vendi i Konferencës së Zunyi-t të janarit 1935.
Takimi, i mbajtur në ditët më të errëta të Marshimit të Gjatë, festohet si një pikë kthese për revolucionin komunist dhe për Mao Ce Dunin. Historia thotë se pas muajsh humbjesh të mëdha dhe përballë një armiku shumë më të madh në numër, Mao, atëherë 41 vjeç, arriti të bindë udhëheqësit e mbledhur në Zunyi të mbështesin strategjinë e tij të luftës guerile dhe ta promovojnë në hierarkinë e komandës, një hap vendimtar drejt udhëheqjes absolute që do të pasonte.
Xi Jinping, udhëheqësi më i fuqishëm i Kinës që prej Maos, ka udhëtuar dy herë në Zunyi si kryetar partie, në vitet 2015 dhe 2021, duke theksuar “trashëgiminë shpirtërore të qëndrueshme” të Ushtrisë së Kuqe në Guizhou dhe rëndësinë e Zunyi-t në vendosjen e “udhëheqjes së drejtë” të partisë.
Sot, ndërtesa e konferencës dhe muzeu ngjitur me të ekspozojnë letra origjinale, harta, urdhra, fotografi, pantofla të grisura, pushkë dhe një bori. Sakrifica është sërish në qendër. Mes ekspozitave gjendet një poezi e shkruar nga një burrë vendas që kishte strehuar ushtarë të Ushtrisë së Kuqe, por që më vonë u vra nga armiku.
Gjatë vizitës sime, disa qindra vetë po kalonin nëpër ndërtesat dhe oborrin përreth. Turma ishte e larmishme: kishte shumë të moshuar në grupe turistike, përfaqësues të rreth 300 milionë njerëzve mbi moshën 60 vjeç që kanë qenë dëshmitarë (dhe shpesh pjesëmarrës) në transformimin e Kinës nga varfëria në superfuqi globale gjatë jetës së tyre.
Por kishte gjithashtu çifte dhe familje të reja kineze, pjesëtarë të një brezi që nuk ka përjetuar vuajtjet e prindërve e gjyshërve, por që megjithatë tregon një zjarr të pazakontë për historinë e kuqe. Dhe kishte shumë më tepër grupe kuadrosh, në këmishët e tyre të bardha me mëngë të shkurtra.
Një grua 29-vjeçare nga provinca fqinje Siçuan, me mbiemrin Zhang, kishte udhëtuar në Zunyi me partnerin dhe një çift tjetër. “Po kryejmë detyrën tonë patriotike”, tha ajo, “duke vizituar vendet historike në ditën e parë, nesër do të shkojmë për pazar.”
Në muze, Zhang tha se e kishte tronditur ekspozita e skenave të betejës së Loushanit, ku ushtarët e Ushtrisë së Kuqe fshihen midis maleve dhe lumenjve, pas shkëmbinjve, duke qëlluar ndaj armikut. “Duhet ta shohësh me sytë e tu për ta kuptuar vërtet,” tha ajo. Ishte një kujtesë se jeta në Kinën e sotme “është fituar me gjakun e paraardhësve tanë”, shtoi ajo. “Fëmijët duhet ta shohin këtë.”
Një burrë në të 60-at, që kishte ardhur me një grup të vogël nga provinca Anhui në lindje të Kinës, tha se ishte “thellësisht i prekur” nga vizita në ndërtesën e konferencës dhe muze. “Lumturia jonë e sotme është rezultat i punës së tyre të palodhur,” shtoi ai.
Rowan Beard, një guidë australiane që ka çuar grupe aventurierësh në Kinë, Rusi dhe Korenë e Veriut, ndër dhjetëra vende të tjera, thekson se “të gjitha muzetë në botë kanë këndvështrimin dhe narrativën e tyre, sidomos kur bëhet fjalë për luftë.”
Ai vëren se, për shembull, në Japoni, ekspozitat shpesh pretendojnë se kanë “çliruar” vende si Tajlanda, Filipinet dhe Koreja, megjithëse këto vende u pushtuan brutalisht nga Japonia në gjysmën e parë të shekullit XX, burrat u detyruan të bënin punë të detyruar dhe gratë të ishin skllave seksuale.
Nxënësit amerikanë mund të vizitojnë Gettysburg-un si pjesë e mësimeve të historisë apo qytetarisë, por rëndësia e një narrative të vetme historike zyrtare në Kinën bashkëkohore shkon shumë më tej se çdo krahasim i dukshëm në Perëndim.
Ajo që duhet kujtuar, dhe ajo që duhet harruar, është një nga mjetet më delikate dhe të rëndësishme propagandistike që përdoren nga ideologët e Partisë së Kinës, të fiksuar pas pyetjes së gjithmonshme për legjitimitetin e tyre për të sunduar vendin.
Muzetë dhe vendet revolucionare prej kohësh janë parë si pjesë e një sistemi propagande pjesëmarrëse, një model i përdorur më parë edhe në Rusinë Sovjetike dhe Gjermaninë Lindore.
Joseph Torigian, një nga ekspertët më të njohur në botë për Partinë Komuniste të Kinës dhe autor i një biografie të fundit për babain e Xi Jinpingut, thotë se udhëheqja kineze e sheh turizmin e kuq si thelbësor për “imunizimin” e popullit ndaj infiltrimit ideologjik perëndimor.
“Kjo do të thotë përdorimin e historisë si edukim moral,” shton Torigian. “Do të thotë të fitosh mbështetjen e njerëzve për kauzën duke forcuar idealizmin dhe bindjen e tyre.” Ai vëren se Xi, ashtu si Mao, beson se “të rinjtë janë pika më e ndjeshme e shoqërisë.”
Historia në Kinë, thotë ai, shpesh ka më shumë të bëjë me harresën sesa me kujtesën. Ashtu si me pjesën më të madhe të diskursit publik për Maon në Kinën e sotme, edhe në vendet e turizmit të kuq në Zunyi nuk ka asnjë përpjekje të dukshme për t’u përballur me tmerret e Fushatës së Madhe të Kërcimit Përpara apo të Revolucionit Kulturor, e as për të përmendur dhjetëra milionët e njerëzve që mendohet se humbën jetën gjatë atyre periudhave.
Në dyqanin e suvenireve të muzeut, artikulli më i shtrenjtë, me çmim 8600 juanë (rreth 910 £), është një bust i Maos me një shall të vogël të kuq. Në një shembull tjetër të bashkëjetesës mes devotshmërisë revolucionare dhe konsumizmit gazmor, Mao qëndron mes një pasurie suveniresh: filxhanë kafeje, shishe uji dhe lodra pelushi në formë ushtarësh të Ushtrisë së Kuqe.
Në Kullën Përkujtimore të Lumit Chishui, që nderon serinë e guximshme të katër kalimeve të Ushtrisë së Kuqe në lumin Chishui më 1935, Li Ziliang, një guidë vendase 40-vjeçare, thotë se në njëfarë mënyre versioni zyrtar i historisë së partisë është bërë e vërteta për shumë njerëz. Pa pagesë dhe autodidakt, Li pret me durim vizitorët, i pajisur me një mikrofon në vesh të lidhur me një altoparlant në ije. “Kryetar Mao,” thotë ai, “ishte një udhëheqës vërtet i jashtëzakonshëm.”
Kulmi i turit të Li-së është një recitim operistik i poemës së Maos, “Qafa e Loushanit”, e cila mësohet nga të gjithë nxënësit në Kinë dhe përfundon me këtë përshkrim të zonës, që në anglisht përkthehet përafërsisht: Malet e gjelbra, valëviten si deti, perëndimi që shuhet, ngjyrosur në të kuqe gjaku.
Megjithatë, pavarësisht bazës së fortë propagandistike, në “shtegun e kuq” ende mbetet një ndjenjë e thellë mallëngjimi. Më poshtë në luginë, nga Qafa e Loushanit, ndodhet një varrezë e vogël në shpatin e një kodre. Varret janë për rreth 50 shpirtra, jo vetëm për ushtarë të rënë gjatë revolucionit, por edhe për një pjesë të vogël të dhjetëra mijëra kinezëve të vrarë në luftën e Kinës me Vietnamin në vitin 1979.
Roja i varrezës, një veteran simpatik i luftës kino-vietnameze, me mbiemrin Ma, mban një mjekër të hollë, flokë të zinj të pabesueshëm për moshën dhe një llullë të gjatë druri me të cilën pi cigare. Ai flet ngrohtësisht me vizitorët. Përveç detyrës së rojës këtu, çdo vit udhëton në jug për të vizituar varrezat e dëshmorëve në Yunnan dhe Guangxi.
“Nuk është çështje lavdie,” tha ai. “Është detyra jonë ta mbrojmë vendin tonë. Ndiej keqardhje për shokët tanë që ranë në fushëbetejë.” / Financial Times – Syri.net/
