Policia e Përmetit ka nisur hetimet pas kallëzimit të një personi, se i kanë vrarë me armë gjaku mushkën.
Sipas policisë Specialistët për Hetimin e Krimeve të Komisariatit të Policisë Përmet referuan materialet në Prokurori, për veprën penale “Keqtrajtim i kafshës”, pasi shtetasi Th. S. ka kallëzuar se ka gjetur në tokën e tij, kafshën e punës (mushkë), të vrarë me armë gjahu.
Punohet për identifikimin e autorit/ëve.
Barie Çupi, halla e 15 vjeçarit te vrarë Erion Boba i ka bërë thirrje shoqërisë mos jetë indiferente por të reagojë për vrasjen e të miturve. Sipas saj nëse sot nuk reagojmë, nesër mund të ketë edhe adoleshentë të tjerë që bien viktime e sherreve. Çupi kërkon drejtësi duke deklaruar se përveç autorit duhet të shkojnë para drejtësisë e dy shokët e tij.
Syri TV
Halla e 15 vjeçarit të vrarë në Durrës, Erjon Boba në ka dalë sot në shenjë proteste duke kërkuar drejtësi për nipin e saj. Barie Çupi rrëfen dhimbjen e familjes, teksa i bën thirrje shoqërisë të reagojë për të tilla ngjarje, pasi rasti i Erjonit nuk është vetëm i tyre por i të gjithë prindërve, që duhet të reagojnë sot që nesër mos te gjenden në situatën që sot janë ata.
Çupi kërkon zbardhjen e ngjarjes, pasi sipas saj Erjoni nuk ka pasur lidhje me sherrin, dhe përveç arrestimit te autorit halla kërkon edhe identifikimin e shokëve të tjerë të tij që kanë qenë pjesë e konfliktit.
15-vjeçari Erjon Boba u plagos me thikë në pjesën e gjoksit, pranë zemrës më 25 nëntor, vetëm 20 minuta në këmbë nga shkolla “Dom Nikollë Kaçorri”, ku mësonin të dy nxënësit e përfshirë në konflikt. Sherri mes Erjonit dhe 14-vjeçar me inicialet M. K., nisi nga një koment në rrjetet sociale dhe ofendimeve të vazhdueshme në shkollë, të cilat më pas degraduan në plagosje me thikë. 15-vjeçari gjeti vdekjen pas 10 ditësh në spitalin e Tiranës.
Gjashtëdhjetë e shtatë gazetarë janë vrarë gjatë 12 muajve të fundit, si pasojë e punës së tyre, u tha në raportin e ri të Reporterëve pa Kufij, organizatë që e cilësoi vitin 2025 si “vit vdekjeprurës për gazetarët”.
“Gazetarët thjesht nuk vdesin, ata vriten. Numri i gazetarëve të vrarë është rritur sërish për shkak të praktikave kriminale të grupeve ushtarake – si të rregullta ashtu edhe paramilitare – dhe krimit të organizuar. Të paktën 53 nga 67 profesionistë të mediave të vrarë gjatë vitit të fundit ishin viktima të luftës apo rrjeteve kriminale”, tha Reporterët pa Kufij.
Sipas raportit, pothuajse 43 për qind e gazetarëve të vrarë në 12 muajt e fundit u vranë nga Gazë nga forcat e armatosura izraelite.
Në Ukrainë, ushtria ruse “vazhdon të shënjestrojë gazetarët ukrainas dhe të huaj”, tha raporti.
“Gazetarët janë më në rrezik në shtetet e tyre. Vetëm dy gazetarë të huaj u vranë gjatë këtij viti: fotoreporteri francez Antoni Lallican, u vra nga një sulm rus me dron në Ukrainë, dhe gazetari nga Salvadori Javier Hercules, u vra në Honduras, ku po jetonte prej një dekade. Të gjithë gazetarët e tjerë të vrarë janë vrarë në shtetet e tyre”, thanë Reporterët pa Kufij.
Sudani po ashtu është shndërruar në një zonë vdekjeprurëse lufte për gazetarët. Ndërkaq, në Meksikë grupet e krimit të organizuar janë përgjegjëse për rritjen e numrit të gazetarëve të vrarë. Ky shtet, është shteti i dytë më i rrezikshëm në botë për gazetarët, sipas Reporterëve pa Kufij, pasi aty janë vrarë nëntë gazetarë.
Aktualisht, 503 gazetarë janë të arrestuar në mbarë botën, ku Kina ka numrin më të lartë (121), pasuar nga Rusia (48) që ka të arrestuar më shumë gazetarë të huaj se çdo vend në botë, përfshirë 26 ukrainas. Në vendin e tretë sa i përket arrestimit të gazetarëve është Mianmari, që njihet edhe me emrin Burma.
Sipas raportit, 135 gazetarë janë të zhdukur në 37 shtete të botës, kryesisht në Lindjen e Mesme dhe Amerikë Latine. Këtu përfshihet edhe Kosova me pesë gazetarë që janë të zhdukur që nga lufta e vitit 1998-99.
Reporterët pa Kufij thanë se 20 gazetarë janë mbajtur peng, të gjithë burra. Tri shtetet që konsiderohen me rrezikshmërinë më të lartë për pengmarrje të gazetarëve janë Jemeni, që ka nëntë gazetarë që i mban peng, Siria me tetë dhe Mali dy. Sa i përket Jemenit, gazetarët janë marrë peng nga rebelët Huthi.
Në raportin e këtij viti, Reporterët pa Kufij kanë përfshirë edhe sulmet fizike ndaj gazetarëve. Në këtë drejtim është përmendur edhe situata në Serbi.
“Që nga fillimi i protestave kundër korrupsionit, të nxitura nga rrëzimi vdekjeprurës i strehës së një stacioni treni në nëntor të vitit 2024, profesionistët e mediave serbe që mbulojnë demonstratat janë subjekt i të paktën 98 sulmeve fizike, sipas regjistrimeve të Reporterëve pa Kufij, nga të cilat 91 kanë ndodhur që nga 1 janari 2025. Rreth gjysma e këtyre sulmeve janë kryer nga policia me pandëshkueshmëri të plotë, në një klimë të formësuar nga presidenti serb, Aleksandar Vuçiq, ndaj mediave. Ai ndodhet në listën tonë për vitin 2025 si një nga kërcënuesit e lirisë së shtypit”, u tha në raport.
Gjashtëmbëdhjetë persona janë vrarë nga shembja e strehës në Novi Sad, teksa protestuesit, të udhëhequr nga studentët që një vit po kërkojnë përgjegjësi për incidentin dhe mbajtjen e zgjedhjeve të reja.
Ndryshe, më 2 maj, në prag të Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit, Reporterët pa Kufij publikuan indeksin vjetor për lirinë e shtypit, ku Kosova shënoi rënien më të madhe ndër vite, duke u renditur në vendin e 99-të nga 180 shtete të botës.
Kosova u rendit më së keqi në zonën e Ballkanit Perëndimor dhe Bashkimit Evropian. Mali i Zi u rendit më së miri nga vendet e rajonit, ndërkaq Serbia u radhit në vendin e 96-të./REL
Gjashtëdhjetë e shtatë gazetarë janë vrarë gjatë 12 muajve të fundit, si pasojë e punës së tyre, u tha në raportin e ri të Reporterëve pa Kufij, organizatë që e cilësoi vitin 2025 si “vit vdekjeprurës për gazetarët”.
“Gazetarët thjesht nuk vdesin, ata vriten. Numri i gazetarëve të vrarë është rritur sërish për shkak të praktikave kriminale të grupeve ushtarake – si të rregullta ashtu edhe paramilitare – dhe krimit të organizuar. Të paktën 53 nga 67 profesionistë të mediave të vrarë gjatë vitit të fundit ishin viktima të luftës apo rrjeteve kriminale”, tha Reporterët pa Kufij.
Sipas raportit, pothuajse 43 për qind e gazetarëve të vrarë në 12 muajt e fundit u vranë nga Gazë nga forcat e armatosura izraelite.
Në Ukrainë, ushtria ruse “vazhdon të shënjestrojë gazetarët ukrainas dhe të huaj”, tha raporti.
“Gazetarët janë më në rrezik në shtetet e tyre. Vetëm dy gazetarë të huaj u vranë gjatë këtij viti: fotoreporteri francez Antoni Lallican, u vra nga një sulm rus me dron në Ukrainë, dhe gazetari nga Salvadori Javier Hercules, u vra në Honduras, ku po jetonte prej një dekade. Të gjithë gazetarët e tjerë të vrarë janë vrarë në shtetet e tyre”, thanë Reporterët pa Kufij.
Sudani po ashtu është shndërruar në një zonë vdekjeprurëse lufte për gazetarët. Ndërkaq, në Meksikë grupet e krimit të organizuar janë përgjegjëse për rritjen e numrit të gazetarëve të vrarë. Ky shtet, është shteti i dytë më i rrezikshëm në botë për gazetarët, sipas Reporterëve pa Kufij, pasi aty janë vrarë nëntë gazetarë.
Aktualisht, 503 gazetarë janë të arrestuar në mbarë botën, ku Kina ka numrin më të lartë (121), pasuar nga Rusia (48) që ka të arrestuar më shumë gazetarë të huaj se çdo vend në botë, përfshirë 26 ukrainas. Në vendin e tretë sa i përket arrestimit të gazetarëve është Mianmari, që njihet edhe me emrin Burma.
Sipas raportit, 135 gazetarë janë të zhdukur në 37 shtete të botës, kryesisht në Lindjen e Mesme dhe Amerikë Latine. Këtu përfshihet edhe Kosova me pesë gazetarë që janë të zhdukur që nga lufta e vitit 1998-99.
Reporterët pa Kufij thanë se 20 gazetarë janë mbajtur peng, të gjithë burra. Tri shtetet që konsiderohen me rrezikshmërinë më të lartë për pengmarrje të gazetarëve janë Jemeni, që ka nëntë gazetarë që i mban peng, Siria me tetë dhe Mali dy. Sa i përket Jemenit, gazetarët janë marrë peng nga rebelët Huthi.
Në raportin e këtij viti, Reporterët pa Kufij kanë përfshirë edhe sulmet fizike ndaj gazetarëve. Në këtë drejtim është përmendur edhe situata në Serbi.
“Që nga fillimi i protestave kundër korrupsionit, të nxitura nga rrëzimi vdekjeprurës i strehës së një stacioni treni në nëntor të vitit 2024, profesionistët e mediave serbe që mbulojnë demonstratat janë subjekt i të paktën 98 sulmeve fizike, sipas regjistrimeve të Reporterëve pa Kufij, nga të cilat 91 kanë ndodhur që nga 1 janari 2025. Rreth gjysma e këtyre sulmeve janë kryer nga policia me pandëshkueshmëri të plotë, në një klimë të formësuar nga presidenti serb, Aleksandar Vuçiq, ndaj mediave. Ai ndodhet në listën tonë për vitin 2025 si një nga kërcënuesit e lirisë së shtypit”, u tha në raport.
Gjashtëmbëdhjetë persona janë vrarë nga shembja e strehës në Novi Sad, teksa protestuesit, të udhëhequr nga studentët që një vit po kërkojnë përgjegjësi për incidentin dhe mbajtjen e zgjedhjeve të reja.
Ndryshe, më 2 maj, në prag të Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit, Reporterët pa Kufij publikuan indeksin vjetor për lirinë e shtypit, ku Kosova shënoi rënien më të madhe ndër vite, duke u renditur në vendin e 99-të nga 180 shtete të botës.
Kosova u rendit më së keqi në zonën e Ballkanit Perëndimor dhe Bashkimit Evropian. Mali i Zi u rendit më së miri nga vendet e rajonit, ndërkaq Serbia u radhit në vendin e 96-të.
67 gazetarë janë vrarë gjatë 12 muajve të fundit, si pasojë e punës së tyre, u tha në raportin e ri të Reporterëve pa Kufij, organizatë që e cilësoi vitin 2025 si “vit vdekjeprurës për gazetarët”.
“Gazetarët thjesht nuk vdesin, ata vriten. Numri i gazetarëve të vrarë është rritur sërish për shkak të praktikave kriminale të grupeve ushtarake – si të rregullta ashtu edhe paramilitare – dhe krimit të organizuar. Të paktën 53 nga 67 profesionistë të mediave të vrarë gjatë vitit të fundit ishin viktima të luftës apo rrjeteve kriminale”, tha Reporterët pa Kufij.
Sipas raportit, pothuajse 43 për qind e gazetarëve të vrarë në 12 muajt e fundit u vranë nga Gazë nga forcat e armatosura izraelite.
Pesë gazetarë në mesin e 20 të vrarëve nga sulmet izraelite në GazëNë Ukrainë, ushtria ruse “vazhdon të shënjestrojë gazetarët ukrainas dhe të huaj”, tha raporti.
“Gazetarët janë më në rrezik në shtetet e tyre. Vetëm dy gazetarë të huaj u vranë gjatë këtij viti: fotoreporteri francez Antoni Lallican, u vra nga një sulm rus me dron në Ukrainë, dhe gazetari nga Salvadori Javier Hercules, u vra në Honduras, ku po jetonte prej një dekade. Të gjithë gazetarët e tjerë të vrarë janë vrarë në shtetet e tyre”, thanë Reporterët pa Kufij.
Sudani po ashtu është shndërruar në një zonë vdekjeprurëse lufte për gazetarët. Ndërkaq, në Meksikë grupet e krimit të organizuar janë përgjegjëse për rritjen e numrit të gazetarëve të vrarë. Ky shtet, është shteti i dytë më i rrezikshëm në botë për gazetarët, sipas Reporterëve pa Kufij, pasi aty janë vrarë nëntë gazetarë.
Aktualisht, 503 gazetarë janë të arrestuar në mbarë botën, ku Kina ka numrin më të lartë (121), pasuar nga Rusia (48) që ka të arrestuar më shumë gazetarë të huaj se çdo vend në botë, përfshirë 26 ukrainas. Në vendin e tretë sa i përket arrestimit të gazetarëve është Mianmari, që njihet edhe me emrin Burma.
Sipas raportit, 135 gazetarë janë të zhdukur në 37 shtete të botës, kryesisht në Lindjen e Mesme dhe Amerikë Latine. Këtu përfshihet edhe Kosova me pesë gazetarë që janë të zhdukur që nga lufta e vitit 1998-99.
Reporterët pa Kufij thanë se 20 gazetarë janë mbajtur peng, të gjithë burra. Tri shtetet që konsiderohen me rrezikshmërinë më të lartë për pengmarrje të gazetarëve janë Jemeni, që ka nëntë gazetarë që i mban peng, Siria me tetë dhe Mali dy. Sa i përket Jemenit, gazetarët janë marrë peng nga rebelët Huthi.
Në raportin e këtij viti, Reporterët pa Kufij kanë përfshirë edhe sulmet fizike ndaj gazetarëve. Në këtë drejtim është përmendur edhe situata në Serbi.
“Që nga fillimi i protestave kundër korrupsionit, të nxitura nga rrëzimi vdekjeprurës i strehës së një stacioni treni në nëntor të vitit 2024, profesionistët e mediave serbe që mbulojnë demonstratat janë subjekt i të paktën 98 sulmeve fizike, sipas regjistrimeve të Reporterëve pa Kufij, nga të cilat 91 kanë ndodhur që nga 1 janari 2025. Rreth gjysma e këtyre sulmeve janë kryer nga policia me pandëshkueshmëri të plotë, në një klimë të formësuar nga presidenti serb, Aleksandar Vuçiq, ndaj mediave. Ai ndodhet në listën tonë për vitin 2025 si një nga kërcënuesit e lirisë së shtypit”, u tha në raport.
Gjashtëmbëdhjetë persona janë vrarë nga shembja e strehës në Novi Sad, teksa protestuesit, të udhëhequr nga studentët që një vit po kërkojnë përgjegjësi për incidentin dhe mbajtjen e zgjedhjeve të reja.
Ndryshe, më 2 maj, në prag të Ditës Botërore të Lirisë së Shtypit, Reporterët pa Kufij publikuan indeksin vjetor për lirinë e shtypit, ku Kosova shënoi rënien më të madhe ndër vite, duke u renditur në vendin e 99-të nga 180 shtete të botës.
Kosova u rendit më së keqi në zonën e Ballkanit Perëndimor dhe Bashkimit Evropian. Mali i Zi u rendit më së miri nga vendet e rajonit, ndërkaq Serbia u radhit në vendin e 96-të. /rel
Top Channel
Raporti i fundit i organizatës Reporterët pa Kufij (RSF) i publikuar këtë të martë, më 9 dhjetor, tregon një bilanc alarmant: 67 gazetarë janë vrarë gjatë vitit të fundit, shumica prej tyre të shënjestruar nga forcat e armatosura, grupet paramilitare dhe rrjetet kriminale.
Të paktën 53 nga 67 profesionistët e medias të vrarë gjatë vitit të kaluar janë viktima të luftës ose rrjeteve kriminale.
Në raportin vjetor të publikuar nga grupi për lirinë e medias me seli në Paris, thuhet se Gaza është zona më e rrezikshme, ku 43% e gazetarëve të vrarë u ekzekutuan nga ushtria izraelite. Që nga tetori 2023, mbi 220 gazetarë janë vrarë në këtë konflikt.
Kjo i ka bërë forcat izraelite “armikun më të keq të gazetarëve“, tha RSF në raportin e saj.
Ukraina dhe Sudani mbeten gjithashtu zona të përgjakshme për profesionistët e medias, me gazetarë të vrarë gjatë raportimit në terren.
Meksika renditet si vendi i dytë më i rrezikshëm në botë për gazetarët, me nëntë të vrarë vetëm këtë vit, kryesisht nga krimi i organizuar.
Vetëm dy gazetarë të huaj humbën jetën jashtë vendeve të tyre: fotografi francez Antoni Lallican në Ukrainë dhe gazetari nga Salvadori Javier Hércules në Honduras.
Statistika shqetësuese
Përpos numrit të gazetarëve që kanë mbetur të vrarë nga konfliktet në botë, të tjera statistika shqetësuese janë publikuar.
Kështu, sipas raportit rezulton se 503 gazetarë janë aktualisht të burgosur në 47 vende. Kina mban vendin e parë me 121 të ndaluar, e ndjekur nga Rusia (48) dhe Myanmar (47).
135 gazetarë janë të zhdukur, kryesisht në Siri (37) dhe Meksikë (28). Ndërsa 20 gazetarë janë peng në vende si Jemeni dhe Siria, ku grupet e armatosura vazhdojnë të përdorin gazetarët si mjet presioni.
Drejtori i Përgjithshëm i RSF-së, Thibaut Bruttin, paralajmëron: “Gazetarët nuk vdesin, ata vriten! Ata shënjestrohen për punën e tyre. Kritika ndaj medias është e ligjshme, por urrejtja ndaj gazetarëve, e nxitur nga forcat e armatosura dhe krimi i organizuar, po i kthen ata në viktima të padëshiruara të historisë.”
Autoritetet shëndetësore në Gaza kanë bërë të ditur se të paktën 376 palestinezë janë vrarë dhe mbi 980 janë plagosur që nga 10 tetori, data kur hyri në fuqi armëpushimi në enklavë. Njoftimi u bë publik nga Ministria e Shëndetësisë e Gazës të hënën, e cila paralajmëron se situata humanitare mbetet kritike pavarësisht ndërprerjes së luftimeve të drejtpërdrejta.
Sipas të njëjtit raport, numri total i viktimave palestineze që nga fillimi i ofensivës izraelite në tetor 2023 ka tejkaluar 70 mijë, ndërsa mbi 171 mijë persona janë plagosur dhe kanë kërkuar ndihmë mjekësore.
Në një zhvillim paralel, televizioni “Al Arabiya” raportoi se Hamas dhe ndërmjetësit ndërkombëtarë kanë rënë dakord për hapat e parë drejt çarmatimit të grupit, që përfshin dorëzimin e armëve të rënda dhe nisjen e një procesi politik për paqe. Sipas burimeve të televizionit, Hamas i ka konfirmuar Shteteve të Bashkuara se është i gatshëm të dorëzojë kontrollin e enklavës, si pjesë e planit të ri të paqes.
Ndërkohë, Presidenti i SHBA-së, Donald Trump, pritet të shpallë para 25 dhjetorit fazën e dytë të planit të paqes për Gazën, e cila parashikon tërheqjen e trupave izraelite, krijimin e një force ndërkombëtare stabilizuese dhe ngritjen e strukturave të reja administrative në enklavë, përfshirë të ashtuquajturat “Borde të Paqes”.
Një ngjarje makabre ka tronditur thellë Uruguain, ku një 27-vjeçar akuzohet për vrasjen e trefishtë të nënës, babait dhe vëllait të tij. Sipas raportimeve të El País dhe provave të paraqitura në gjykatë, autori dyshohet t’i ketë vrarë familjarët me mjete të forta, përfshirë një çekiç me dorezë druri, një sharrë elektrike dhe një thikë.
Trupat u gjetën pasi i ati, 62 vjeç, një punëtor ndërtimi që rrallë mungonte në punë, nuk u paraqit në detyrë. Kolegët, të shqetësuar, shkuan në shtëpinë e tij ku hasën të birin duke dhënë deklarata të paqarta. Ai i çoi policët drejt vendngjarjes, të cilën oficerët e përshkruan si “të ngjashme me atë të Dantes”.
Sipas hetimit gjyqësor, prindërit janë vrarë 3 deri në 5 ditë para autopsisë, ndërsa vëllai i autorit kishte ndërruar jetë rreth 48 orë para se të gjendej trupi.
Hetuesit besojnë se 27-vjeçari ka vrarë fillimisht nënën, më pas babanë dhe në fund vëllanë.
Në vlerësimin psikiatrik, i riu dha dëshmi kontradiktore, duke përmendur: “burra me të zeza” ose “me kapele të zeza” që, sipas tij, sulmonin familjen, zëra që i thoshin të vriste, zhurma imagjinare dhe vizione të shifrës “666”, ndjesinë se po ndiqej nga entitete keqdashëse.
Ai pranoi gjithashtu se kishte ushqyer urrejtje ndaj familjes, megjithëse deklaroi se ndjente edhe “dhembshuri”. Në momente të ndryshme u shpreh se donte të bënte një “film horror”, ndërsa më vonë pranoi se i vrau sepse “i urrente”, duke shtuar për policinë se “duhet ta kisha bërë më herët”.
Sipas ekspertit, 27-vjeçari vuan nga një sëmundje e rëndë mendore që e bën të paaftë për të marrë përgjegjësi penale, pasi nuk ishte në gjendje t’i kontrollonte impulset apo të gjykonte realitetin.
Prokurorja e çështjes, ka kërkuar që i dyshuari të shtrohet në një institucion psikiatrik nën vëzhgim të vazhdueshëm, ndërsa hetimet për vrasjen e trefishtë vijojnë.
Ngjarja ka shkaktuar tronditje dhe indinjatë në komunitetin lokal, duke ngritur sërish pyetje mbi mbështetjen psikiatrike dhe parandalimin e rasteve të tilla tragjike./vizionplus.tv
Një sulm me dron në qytetin Kalogi, në rajonin Kordofan të Sudanit, thuhet se goditi një çerdhe, duke vrarë të paktën 50 persona, përfshirë 33 fëmijë.
BBC raporton se Forcat e Mbështetjes së Shpejtë (RSF), grupi paramilitar që lufton ushtrinë në luftën civile të Sudanit, janë akuzuar për sulmin e së enjtes nga një organizatë mjekësore, Rrjeti i Mjekëve Sudanezë dhe ushtria.
RSF, nga ana tjetër, akuzoi ushtrinë se të premten me një sulm me dron shënjestroi një treg në Darfur, duke synuar një depo karburanti në pikën kufitare Adre me Çadin.
Top Channel
Në këtë fotografi austriake, të 1912, shohim shqiptarë të vrarë nga ushtria serbe në Kumanovë, gjatë “Betejës së Kumanovës”, në mes ushtrisë turke e asaj serbe. Në këtë shkrim do të njiheni me tmerret serbe të ushtruara mbi tërë një popull të pafajshëm.Shqiptarët me aq sa kishin mundësi iu përgjigjen me armë serbëve. Idriz Seferi luftonte si luan në vijën Preshevë-Kumanovë-Shkup-Kaçanik, Hasan Prishtina, Mehmet Dëralla i Tetovës, Elez Isufi i Dibrës dhe luftëtarë të Malësisë së Kumanovës e Shkupit.Në materjalet e dokumentuara të rusit Leon Trotskit dhe daneziit Frojndlight, prezent në rrolet e rrëfyesëve, të rrënqethet lëkura kur lexon masakrat e tmerrshme të serbëve.Rrëfimet e Leon Trotskit dhe L. Frojndhilt do t’u lënë pa fjalë, dhe do të ndjeheni aq të zhgënjyer dhe tradhëtuar nga elita politike shqiptare sot, e cila kurrë nuk ka marë iniciativë për obligimin e qeverisë serbe për t’i njohur krimet e tyre. Të paktën t’ia bëjë me dije gjithë botës me materiale të dokumentuara dhe për t,ua hudhur në fytyrë ato fakte të gjithë instancave ndërkombëtare.Në Betejën e Kumanovës, e cila mendohet se ishte vendimtare për fatin e luftës së vitit 1912, ushtria serbe pati humbje të konsiderueshme nga ushtria turke, 21 oficerë të lartë dhe 702 ushtarë të vrarë.Deri vonë, në fshatin Nagoriç i Vjetër, të Kumanovës, ka qenë e ngritur “Spomen kosturnica” (sterna e eshtrave të ushtarëve dhe oficerëve serbë, të vrarë në këtë luftë kolonialiste). Ja tani disa fragmente nga rrëfimet e Trotskit.“Kam pasur rastin, për fat, apo fatkeqësi, ta vizitoj Shkupin, Kumanovën, disa ditë pas Betejës së Kumanovës, ku kisha hasur në shumë krime të mëdha. Qysh në fillim isha i irituar nga autoritetet e Beogradit lidhur me lejen për qarkullim. Nga pengesat që m’i ka bërë Ministria e luftës, kam filluar të mendoj se njerëzit, të cilët e udhëhiqnin luftën nuk e kishin ndërgjegjen e pastër dhe që atje poshtë, ata po kryenin veprime krejt ndryshe nga ajo që paraqitej në shtypin zyrtar. Kjo përshtypje ose parandjenjë më është përforcuar me rastin e takimit me një oficer, i cili kishte qëndruar në Kumanovë dhe Shkup me ushtarë të Shtabit të Përgjithshëm.Ky oficer, të cilin e kam njohur për një kohë të gjatë, më është dukur njeri i “ndershëm”. Mirëpo, sapo ai e mori vesh se unë po shkoja për në Shkup, meqë realisht edhe e kisha marrë lejen për të shkuar atje, ai me një qëndrim të hapur armiqësor më tha se nuk duhet të shkoja atje dhe që Beogradi, sipas tij, nuk e kuptonte se çka po bënte kur i lejonte “të huajt” të shkonin në Shkup e gjetiu. Në Vrajë, në kufirin me Serbinë, kur e kuptoi se nuk do ta ndërroja vendimin, oficeri serb e ndërroi zërin dhe filloi të më përgatiste psiqikisht për pamjet që do t’i shikoja kur të arrija në Kumanovë dhe Shkup.-“Këto janë gjëra të pakëndshme, por fatkeqësisht janë të paevitueshme”, më tha!Krejt kjo, më duhet të pranoj se më bënte edhe më shumë të dyshoja. Kjo do të thotë se veprat e liga, për të cilat ishte dëgjuar deri në Beograd, nuk ishin të rastësishme, pastaj nuk ishin edhe raste të veçanta dhe as të izoluara, përderisa një oficer i trajtonte si “nevoja të shtetit” masakrat. Dikush duhej të kishte të dhëna për këto. Kush? Ushtria? Qeveria? Trishtimi filloi sapo e kaluam kufirin. Në ora 17h pas dite jemi afruar pranë Kumanovës. Dielli po perëndonte dhe terri tashmë ishte lëshuar.Sa më shumë që errësohej aq më tepër shiheshin flakët e zjarrit që shkonin përpjetë. Po digjej gjithçka për rreth nesh. Të gjitha fshatrat shqiptare, të afërta dhe të largëta, ishin kthyer në shtylla zjarri, deri te hekurudha.Hodha vështrimin jashtë dhe pashë në një largësi prej 200 m, nga stacioni një kufomë, fytyrë përdhe dhe duar të shtrira. Rreth 50m kah hekurudha po qëndronin dy rojtarë serbë, pjesë e forcave që po e ‘ruanin hekurudhën’. Me siguri se kjo ishte vepër e tyre. Jo larg, në një livadh, afër hekurudhës, ushtarë tjerë serb po e hapnin një gropë të madhe. I pyes për çka po hapej ajo gropë. Më thanë se gropa po hapet për mish të prishur që ndodhej në dhjetë apo 15 kamionë, të cilët ishin stacionuar afër.Krejt nevojat e tyre ushqimore madje edhe më shumë, ata i plaçkitnin nëpër shtëpitë e shqiptarëve: djathë, qumësht, mjaltë, mish.-“Kam ngrënë mjaltë që u merrej shqiptarëve, më shumë sesa kisha ngrënë gjatë tërë jetës sime”, më thotë një ushtar.Për çdo ditë ushtarët serbë thernin qe, dele, pula të cilat i hanin dhe i gjuanin mbetjet anash.”Neve nuk na duhet mishi. Sa e sa herë u kemi shkruar atyre në Beograd të mos na dërgojnë mish sepse “furnizohemi” nga fshatrat shqiptare në Kumanovë por ata e bëjnë këtë sipas rregullave”.Ishte ky një shembull i një lufte të tmerrshme shkatërruese, që kam parë në zonat e luftimeve. Për një çast pasuria e atyre njerëzve e trashëguar nga gjyshërit e stërgjyshërit dhe e fituar me mund po kthehej në flakë. Kjo monotoni e zjarrit na ka përcjellë gjatë tërë rrugës deri në Shkup. Kam zbritur nga vagoni me të cilin kam udhëtuar. Në rrugë nuk shihej njeri i gjallë, vetëm para stacionit të trenit ishte një grup ushtarësh, nga ku përhapeshin zëra të dehurish. Shkova te grupi i ushtarëve. Katër ushtarë i mbanin bajonetat e tyre në gjendje gatishmërie. Në mesin e grupit të ushtarëve qëndronin dy të rinj shqiptarë, me plisa të bardhë. Një ushtar, çetnik i dehur, mbante në dorë thikën, ndërsa në dorën tjetër shishen e rakisë. Çetniku i urdhëroi shqiptarët të binin për tokë. Ata gjysmë të vdekur nga frika ulen në gjunjë. Pas urdhrit tjetër ata ngrihen, ulen, ringrihen.. Këtë ai e përsërit disa herë…Pastaj çetniku duke sharë dhe duke i kërcënuar ua drejtoi majën e thikës edhe viktimave të tjera. I detyron të pinë raki, pastaj… i puth. I dehur nga ‘forca’, nga rakia dhe gjaku ai argëtohej, duke luajtur me ta ashtu si macja e egër me minjë. Të njëjtat veprime, të njëjtat psikologji. Të tre ushtarët e tjerë të dehur qëndronin duke ruajtur mos shqiptarët po iknin ose do të kundërshtonin, derisa çetniku po argëtohej.-“Këta janë arnautë”, më thotë një ushtar, “tash do t’i therrë”.Prej frikës u largova nga grupi. Nuk kishte kuptim të mundohesha t’i mbroja shqiptarët. Ata mund të shpëtonin nga këta ushtarë vetëm me një forcë të armatosur…Ika për të mos dëgjuar britmat e tmerrshme dhe thirrjen e tyre për ndihmë…Shkupi i kishte 60 mijë banorë nga të cilët gjysma ishin shqiptarë, qyteti ishte shkret. Të gjitha dyert ishin mbyllur qysh nga ora 18h pas dite. Me të rënë nata, çetnikët e fillojnë punën e tyre. Futen dhunshëm nëpër shtëpitë e shqiptarëve dhe turqve dhe i kryejnë veprat e tyre të vrasjes dhe plaçkitjes. Disa nga ata sigurisht që kishin ikur por shumica kishin mbetur dhe tash gjatë natës kundër tyre kryhen krime.Dy ditë pas arritjes sime në Shkup, e para gjë që shihje në mëngjes ishte grumbulli i kufomave të shqiptarëve me koka të thyera nën Urën e Vardarit, m’u në qendër të qytetit. Disa thoshin se ishin shqiptarë, të cilët ishin mbytur nga çetnikët, të tjerët thoshin se ata i kishte sjellë uji i lumit. Vetëm një gjë dihej se ata njerëz nuk ishin vrarë në luftime. Serbët nga rrethina e Vrajës, në mënyrë masive janë nisur drejt fshatrave shqiptare të Bujanocit, Preshevës, Kumanovës e Shkupit, me qëllim për të rrëmbyer gjithçka që gjejnë. Gratë e tyre serbe kanë ngarkuar dyer e dritare që i kanë marrë nëpër fshatrat shqiptare.Ndërkohë erdhën dy ushtarë. Ata bëjnë pjesë në çetat të cilat i ç’armatosin shqiptarët. Një ushtar pyet ku mund ta këmbejë një lirë. Kërkova të ma tregoj lirën meqë nuk kisha parë monedhë turke. Si hajn që ishte ushtari fillimisht shikon anash, pastaj e nxjerrë dukatin nga qesja duke rrëfyer se ka edhe të tjera, por nuk dëshiron të rrëfej sasinë. Një lirë turke këmbehet me 23 franga. Erdhën edhe ushtarë të tjerë. Po dëgjoja bisedat e tyre.-“Nuk e di sa shqiptarë kam vrarë, kur ia kam hequr kokën me thikë një nuseje të re shqiptare, te ajo i kam gjetur 10 lira”.Për bëmat e tyre ata flasin krejt lirshëm. Kjo është e zakonshme për ata.Shkupi ishte kthyer në një kamp të rëndomtë ushtarak, shqiptarët fshiheshin nëpër rrugë për të mos u parë nga ushtarët serbë. Në mesin e masës së ushtarëve dalloheshin edhe fshatarë serbë, të cilët kishin ardhur këtu nga vende të ndryshme të Serbisë. Duke rrëfyer se kishin ardhur për t’i gjetur bijtë dhe vëllezërit e tyre, ata kalojnë natyrisht nëpër Kosovë duke plaçkitur e vrarë. Kam biseduar me tre prej këtyre “torbarëve” dhe se më i riu prej tyre, një burrë i shkurtë i sojit të “trimave” lavdërohej sesi me pushkën e tij ka vrarë dy shqiptarë, por dy të tjerë i kishin ikur. Bashkëudhëtarët e tij, fshatarë të moshuar e vërtetonin rrëfimin e tij.L. Trocki, më pastaj vazhdon udhëtimin dhe përshkrimin e gjendjes së tmerrshme në Kosovë.“Atë mbrëmje në një pijetore e kam takuar një oficer të cilin e njihja. Njësia e tij ka qenë e stacionuar në Ferizaj. Me njerëzit e tij ky rreshter e ka tërhequr një top të madh dhe të rrezikshëm, gjatë defilimit nga Koçani deri në Shkup. Ky top do t’i dërgohet ushtrisë e cila e kishte rrethuar Edrenenë.-“Çka jeni duke bërë tani në Ferizaj në mes shqiptarëve”? E pyes.-“Po pjekim zogjë dhe po vrasim arnautë. Jemi lodhur tashmë”, thotë duke bërë grimasa dhe hapur gojën nga “lodhja”.-“Ka shumë njerëz të pasur mes tyre. Afër Ferizajit kemi hyrë në një fshat të pasur me shtëpi sikur kështjella. Pronari ishte një njeri i pasur. Të gjithë i kemi nxjerrë nga shtëpia, i kemi radhitur gratë dhe ua kemi prerë burrat një nga një para syve të tyre. Gratë nuk kanë qarë!! Na kanë lutur të futen në shtëpi dhe të marrin rrobat e tyre. I kemi lejuar. Ato pastaj na kanë dhënë nga një dhuratë!!!!! Pastaj ia kemi vënë zjarrin tërë vendit”!“Si mund të veproni në mënyrë kaq brutale”,- e pyes i tronditur me rrëfimin e tij.-“Nuk e di as vetë, mësohet njeriu. Në një kohë tjetër, nuk do të kisha qenë në gjendje ta vrisja një plak apo një fëmijë të pafajshëm. Në kohë lufte, sikur e dini, komandanti iu urdhëron dhe ju duhet ta zbatoni urdhërin”.-“Përse veproni si banditë, po vrisni dhe po plaçkitni pa bërë asnjë dallim”, protestova, duke ndier një neveri për njeriun me të cilin kisha biseduar. Eprori u gjend në një situatë të vështirë. Duket sikur diçka i kishte rënë ndërmend. Pastaj duke u munduar të arsyetoj vetveten, i bindur dhe serioz, kumtoi një frazë e cila hidhte edhe më shumë të zeza sesa kisha parë dhe dëgjuar.“Jo! Kjo nuk është ashtu. Ne, ushtria e rregullt, i përfillim në mënyrë rigoroze rregullat, asnjëherë nuk vrasim njeri më të ri se ’12 vjet!!!. Për çetnikët nuk mund të them asgjë me siguri. Ata janë krye në vete. Unë mund të u siguroj për ushtarët e rregullt këtu”.Rreshteri nuk siguronte për çetnikët dhe me të vërtetë ata nuk pranonin asnjë kufizim, ishin të rekrutuar nga mesi i të parëve, të paaftëve, element të ligë dhe pa vlerë, nga turma më e ulët, argëtoheshin me egërsinë e tyre me krimet, plaçkitjet dhe dhunën. Veprat dëshmonin shumë kundër tyre.Më 1913, në “Radničke Novine”, të Beogradit, Dimitrie Tucoviqi shkruan:– “Soldateska jonë serbe nuk ua kurseu shqiptarëve as fëmijët, as gratë dhe as të sëmurët… Më rrëqethet trupi kur i shoh dhe pyes, vallë a është e mundur që njeriu ynë të jetë kaq barbar. Kjo është e tmerrshme”.Lidhur me vrasjet dhe masakrimet e shqiptarëve, në Shqipërinë e Vjetër Verilindore, gazeta beogradase “Rad”, shkruante atëbotë:-“Qe disa ditë shtëpitë shqiptare digjen në flakë. Është vështirë të dëgjosh britmën e fëmijëve dhe pleqve që keqtrajtohen dhe merren nëpër këmbë me qëllim që të plaçkiten. Në Arnautllëk jehojnë pushkët. Vise të tëra të banuara me shqiptarë vlojnë nga trazirat e ngjashme me ato në Irlandë…!”Serbia ka formuar një provincë me qytetarë të rendit të dytë. Atje kallen fshatra të tëra, vriten shumë njerëz, mizoritë janë të pakufishme. Askush më në këtë vend nuk ka turp.Si kanibal i fundit, pushteti predikon shfarosjen e një popullsie, për shkak të urrejtjes fetare dhe nacionale. Askush nuk pyet se ata janë fajtorë për gjakun që atje po derdhet për “çlirim”. Fshatrat shqiptare ngjajnë në kasaphane të vërteta… Ushtari Punisha deri më tash ishte më “dorëmbarë”, gratë dhe fëmijët shqiptarë i “therrte me sukses”. Ai dinte që t’i vriste me një plumb nga gjashtë shqiptarë. Ndërsa kur ‘lodhej’ therrte me thikë.Gazeta “Politika”, përkitazi me shpërnguljen shkruan, mes tjerash:“Interesi ynë nacional, në përgjithësi është serbizimi i Kosovës dhe luginës së Vardarit dhe se çështja e shpërnguljes është më aktuale dhe më me rëndësi se shumë çështje tjera”.E tillë ishte gjendja në përgjithësi kudo në trojet shqiptare të pushtuara nga serbët, bullgarët e malazezët, këto shtete pan-sllave ishin të përkrahur nga Rusia Cariste.Krimet e kryera serbe mbi shqiptarët më 1912, janë të dokumentuara nga burime të ndryshme, jo vetëm austriake por edhe nga ato italiane, gjermane, daneze, frënge dhe ruse.Në shkallën e historisë botërore të krimeve, krimet e kryera serbe mbi shqiptarët më 1912 por edhe gjatë dekadave në vijim, renditen nga ato më barbaret dhe këtë duhet ta dijë gjithë bota.