Lajmidites.com

Tag: thoshte

  • “Ajo që donte diellin”, tregim nga Ramiz Gjini

    “Ajo që donte diellin”, tregim nga Ramiz Gjini

    Tregim nga Ramiz Gjini

    Kim Gega, kishte zënë vend në qoshen më të skajshme të kafenesë. Priste të vinte Ana Mikeli, vajzë e mirë si ajo, – pikë në vetull; aq e bukur, sa i thoshte diellit: o dil, o të dal.E kishin lënë të takoheshin aty, që të flisnin shtruar; dhe ajo të merrte pastaj një vendim të fundit, nëse do martohej me të, apo jo.E di shumë mirë, që më do, – i kishte thënë Ana. – Por dua të më duash edhe kur të plakem; kur sytë të më jenë bërë agull dhe buzëve tu jetë shterë lëngu i jetës. Të më ndihmosh të tërheq zhakthi rrugëve trupin tim; trupin me lëkurën, që atëbotë, do më jetë bërë si një thes i vjetër lini i mbushur me kocka. Edhe nëse Zoti të merr para meje, të kthehesh tek unë me erën e trëndafilëve, që do kemi mbjellë bashkë në kopështin tonë. Kur të hap dritaren, t’ia behësh me flladin e mëngjesit, të më freskosh trupin dhe shpirtin; të vish tek unë me frymën që do thith çdo sekontë, gjerë në vdekje.Ja, këto fjalë të thëna një ditë më pare, i kumbonin ende në vesh Kim Gegës.Në atë kafene të thjeshtë, ku pronari i saj i bënte të gjitha punët vetë, klientët qenë më shumë njerëz bjerraditës, të papunë dhe pensionistë. Ata hynin aty duke përkëdhelë me majë të gishtave qindarkat në xhep, dhe dilnin pa ditur se ku do të shkonin.Dy gra në moshë, që ngjanin si të qenë motra, hynë aty brenda njëra pas tjetrës, brodhën njëherë shikimin përreth të pakënaqura, thanë diçka nëpër dhëmbë dhe u kthyen e dolën.Mbase nuk u pëlqeu, sepse ai burri i bërë në qejfë nga pija, që kish zënë vend në këmbë i mbështetur me bërryl për banakut, u a nguli sytë gjigjë.Nuk pushonte së foluri. Tregonte një histori dashurie, që s’kishte ndodhur, ndërsa pinte birrë e tymoste duhan. Ia tregonte të zotit të lokalit atë histori, madje, ia tregonte me detaje, që i sajonte aty për aty.I zoti i lokalit e njihte qyshkurë burrin pranë banakut. E dinte që historitë, ai i sajonte vetë. Ndërsa merrej me punën, e dëgjonte shpërfillshëm.-Kështu, domethënë, ë?! – ia priste ai herë pas here, duke i varur tjetrit veshëve nga një pikë të vogël çuditëse.Tjetri, tërhuzej saora përpjetë dhe betohej rrejshëm me zë të lartë:-Për atë zot, po!Sapo dolën gratë, ia behu aty një djalë shumë i ri, rreth trembëdhjetë vjeç, që mbante në krah dy arka me birrë të markës “Amstel”.Pa thënë asnjë fjalë, ai vajti dhe i la arkat e birrës diku poshtë banakut, nxorri një faturë nga xhepi, dhe serbes-serbes, mu si një i rritur, ia zgjati pronarit të firmoste. Por tjetrit i pëlqente të englendisej me të, ndaj refuzoi të firmoste. E bëri me një shtiratë të bërë kinse, ndërsa i shkelte syrin atij burrit, që kish zënë vend në këmbë pranë banakut.Kur dy burrat nisën t’i hidhnin romuze, rioshi u hodhi një vështrim shpërfillës, si të deshte tu thoshte, se nuk mund të talleshin me të; sepse nuk kishin të bënin me një djalë nga soi i mamakave.Që nga jashte, u dëgjua të binte disa here nje bori makine. Ai nxitoi të dilte prej aty, pa e marrë atë firmën dhe pa thënë asnjë fjalë.Atëherë i thirrën që të ndalonte, gjithnjë duke qeshur me zë, e duke u përpjekur ta siguronin, që nuk e kishin patur kurrësesi me të keq, dhe se thjeshtë, po bënin shaka. Po ai nuk ndaloi.Teksa dilte, i riu e mbajti derën hapur, sa të hynte aty brenda një plakë e vjetër, e cokatun, që u përball me të.Për moshën që kishte, e moshuara qe veshur me sqimë. Mbante në kokë të lidhur për gushe një shami të pastër ngjyrë bruzi; një shami si ato që lidhte ndonjëherë për koke mbretëresha e Anglisë, kur medemek, bënte ndonjë punë shtëpie. Syri i stërvitur i një piktori të mirë, mund të shikonte në fytyrën e saj detajet e tkurrura të një bukurie të perenduar prej kohësh.E moshuara u fut aty brenda duke çapitur ngadalë me ndihmën e bastunit. Pastaj ndaloi njëherë dhe hodhi vështrimin aty rrotull.Kur vështrimi i saj ra mbi Kim Gegën, ajo bëri me kokë një lëvizje, si të deshte t’i thoshte se e kishte gjetur. Pastaj, me sytë përtokë për të parë vendin ku hidhte hapin, vajti e u ul në karrigen përballë tij. U ul ngadalë e gjithë kujdes, si të kish frikë se mos plasaritej, thyhej, shkërmoqej e binte në dysheme copa-copa.– Më fal, Kim, – tha ajo. – U vonova pak, sepse në çastet kur po dilja, telefonoi vajza.Kim Gega po e shikonte gjithë habi.– Por nuk ka asgjë për tu shqetësuar, – vijoi qetësishtë ajo. – Vetëmse donte të dinte si jemi me shëndet. I thuaj babait, që e dua shumë, tha.– Më falni, zonjë, – ia pat tjetri aty për aty. – A njihemi bashkë?!– Oh! Kim! – e qortoi e moshuara duke e parë gjithë dhimbshuri. – Harresa të ka vënë poshtë para kohe. Jam Ana, gruaja jote! Ana Mikeli! Si mundet, i dashur, vetëm në një sekontë, të harrosh, që kemi pothuajse pesëdhjetë vite, që jemi martuar bashkë?!Ai ktheu kokën nga i zoti i lokalit dhe ai burri tjetër, që i bërë shumë në qejfë, pinte birrë, tymoste cigare dhe vazhdonte të tregonte atë historinë e dashurisë, që nuk kishte ndodhur. U duk sikur donte tu thoshte, që atij i qe avitur diçka e habitëshme; por ata qenë larg, dhe për më tepër, ishin të zënë me qejfin e tyre.-Përse nuk e ke veshur jelekun sipër këmishës, Kim?! – e qortoi ajo. – Unë ta hoqa nga varësja dhe e lash sipër krevatit. Tani nuk jemi më të rinj.Ai rrinte dhe e vështronte si guak. I tha mendja njëherë, të ngrihej e ta linte aty, të ndërronte vend, por ndërroi mendje.– Jo, nuk jemi më të rinj, – u fut në lojë buzagas.– Ti e di, që në këtë vend, dielli bie pasi të ketë ikur mëngjesi, dhe zhduket para orës katër pasdite.– E di, – tha ai.– Megjithatë, fakti që nuk ke dashur ta marrësh jelekun, tregon se ti mbahesh ende mirë, po unë, ta dishë që kam filluar të ftohem. Dhe kjo është shenjë e keqe, Kim. Pa prekma pak dorën…Ajo i zgjati dorën me lëkurën e rrudhosur plot damarë, e me gishtërinjtë e holluar si me limë, që ngjanin me kthetrat e një zogu.Në herë të parë, ai ngurroi, por pastaj ia mori dorën dhe ia mbajti për pak sekonta në të tijën.Qe një dorë e akullemtë, e vdekur prej kohësh, që nuk i hynte më në punë. Po të donte, ajo mund ta hidhte tej pa keqardhje, por e mbante, vetëmpse ia kishte premtuar varrit të vet.Ç’ti thoshte?!– Të është lodhur gjaku, – i tha.Ajo i dha të drejtë me një tundje të ngadaltë koke. Tërhoqi dorën, dhe me një zë, që zgjatej si një llastik gati në të këputur, mërmëriti:-Dalngadalë po më shqimet edhe ajo xixë zjarri që ka mbetur në shpirt, Kim. Po mbulohet me hirin e viteve që morën arratinë. Po s’ka gjë. Vetëm të kemi mirë fëmijët…Ofshani njëherë, dhe ra në mendime. Pastaj sikur u kujtua, çeli gojë e foli apet. Tha se ishte e kënaqur me të shkuarën e jetës së saj. Dhe me Kimin, gjithashtu.– Ti ke qenë shumë i mire me mua, Kim. Ka qenë fat, që u martova me ty.Ai buzëqeshi, sepse nuk dinte as ç’të thoshte dhe as ç’të bënte. Vetëm e vështronte. Asaj erdhën e iu rënduan qepallat. Përkuli njëherë kokën ngadalë nga e majta si të deshte ta mbështeste në supin e vet. Pastaj e drejtoi kokën apet dhe qëndroi një grimë kohë e zhytur në kujtimet e së shkuarës. Kur në fytyrë, i ra hija e zbehtë e një ngazëllimi të brendshëm, ngriti qepallat e tha:– Më kujtohet se si i ngjisje shkallët e shtëpisë katër e nga katër për të ardhur tek unë. Dhe kur largoheshe, këputeshe mu si një yll. Kanë qenë vite të paharrueshëm, Kim! Tani nuk më ka ngelur tjetër, veçse të pres të fryjë ndonjë erë e mbarë, për të ikur si një varkë pa kthim…Ndërsa fliste kësisoj, dalëngadalë, erdhi duke u ligështuar. U trus syfashitur nën lëkurën e vet, dhe u mblodh e u bë sa një grusht, athua se deshi të zhbëhej krejt. Pastaj u ngrit ngadalë pezull në ajër dhe nisi të endej sipër kokës së tij, mu si një fjollë e vetmueme mjegulle, derisa e ndërmendi zëri i atij burrit te banaku, që tashmë ishte dehur, e që kushedi për të satën here, u betua me zë të lartë: për atë zot, po!Ishtë bërë rishtas ajo që ishte.Ajri i rënduar me tym duhani po e kafshonte në grykë si një qen.-Më duhet të dal pak jashtë, të mbushem me frymë dhe të shikoj nëse është kapur dielli lart në qiell, – tha ajo. Dhe i kerkoi ta ndihmonte të ngrihej nga karriga.Ai i vajti pranë dhe e mbajti për krahu, sepse qe e arsyeshme ta ndihmonte të ikte.E moshuara u ngrit ngadalë duke mbledhur forcat me sforcim të madh, e duke u mbajtur për tavolinës me njërën dorë, teksa shtërngonte fort bastunin me tjetrën. Sapo u drejtua, bëri një hap në shmang dhe i hodhi një sy karriges ku qe ulur. Deshi të sigurohej, nëse i pati mbledhur gjithë kockat. Pastaj u nis të dilte jashtë, kokëulur, duke parë më kujdes çdo vend ku hidhte hapin.-Dua ta shoh, e të më shohë dielli, – mërmëriste me vete. – Dua ta shoh, e të më shohë dielli…Si bëri disa hapa, ndaloi. U kthye, e me zërin e saj të pakët e të lodhur, tha:-Na porosit nga një kafe, Kim. Sa të shikoj për diellin dhe do kthehem.Dhe doli që aty duke lëvizur ngadalë mu si një varkë e stërlashtë mes valësh perçeshkumë, që i kratin dërrasat nga mbingarkesa.I ulur në karrige, ai e priti një grimë kohë i zhytur në shestime, pa ia ndarë vështrimin derës. Po e moshuara nuk u kthye.Atëherë, Kim Gega u ngrit e doli të shikonte.Sapo doli jashtë, ulur në një stol të vendosur nën hijen e një blini, ai shquajti Ana Mikelin, vajzën që donte, e që një ditë më parë i pati kërkuar të martohej me të.Me ta parë, ajo u çel mu si një shegë dhe i nguli tejpërtej atë vështrimin e syve të saj të mëdhenj e të qashtër.Kim Gega u drodh.– Ana! – thirri ai. – Unë po të prisja!– Nuk e dija që ishe futur brenda, – i tha ajo. – Të prita këtu, e ulur në stol.– Nganjëherë, njerëzit bëhen vërtet të çuditshëm, – tha ai. Dhe pyeti: – A ta zunë sytë një plakë të dilte prej lokalit?– Jo, – tha ajo.Prania e tij e bëri Anën të kridhej në një molisje të ëmbël. Ndërsa një mendim i fshehtë i zbriti që nga koka dhe vajti e iu ul galiç në cep të buzëve.– Më tha se quhej Ana Mikeli; se ishte gruaja ime, dhe se kishim pesëdhjetë vite, që qenkëshim martuar me njëri-tjetrin! Para se të ngrihej e të dilte, tha se donte të shikonte diellin. Pastaj tha se do të kthehej sërish, por nuk u kthye.– Do të kthehet, – i tha Ana duke u përpjekur t’i ikte vështrimit të tij, edhe pse ishte shumë e sigurtë për atë që thoshte. – Do të kthehet, ndoshta, pas pesëdhjetë vjetësh.Ai e vështroi një grimë me habi e kërshëri.– Kështu mendon ti?! – dalldisi e tha pastaj ngazëllueshëm. – Kështu mendon ti, Ana…?!Ndjeu në shpirt një gjakim çmendurak: ta shtërngonte Anën në krah, ta mbulonte me të puthura nga maja e flokëve e deri te gishtat e këmbëve. Por u përmbajt.Ajo ktheu kokën nga ai. Ia ndriçoi fytyrën me dritën e dlirë te syve të saj të bukur e tha:-Po. Kështu mendoj unë.I futi krahun, dhe të dy bashkë, nxituan të kapnin dritën e semaforit, ku e kuqja ndizej dhe fikej. Kurse sekondat kishin nisur zbritjen drejtë zeros.

    ObserverKult

    Lexo edhe:

    “MACJA E ZEZË”, TREGIM NGA RAMIZ GJINI

  • Abuzime të tmerrshme fizike dhe psikologjike, REL sjell dëshmi: Ushtarëve ukrainas u fanitet tmerri i një burgu rus

    Abuzime të tmerrshme fizike dhe psikologjike, REL sjell dëshmi: Ushtarëve ukrainas u fanitet tmerri i një burgu rus

    Sikurse shumë ushtarë të tjerë ukrainas të mbajtur në Qendrën Korrektuese Nr. 10 në rajonin e Mordovisë në Rusi, Pavlo Afisov tha se u përball me abuzime të tmerrshme fizike dhe psikologjike: u rrah keq sapo mbërriti, dhe në raste të tjera të panumërta gjatë më shumë se 18 muajve në burg, u detyrua të zvarritej në dyshemenë e qelisë ndërsa ia lëshuan qentë përmbi dhe ishte pranë vdekjes kur rojat ia futën kokën në një qese plehrash.

    “Është shumë e frikshme dhe e tmerrshme, sepse në atë çast e humb çdo lidhje me botën e jashtme dhe nis të mbytesh. Përpiqesh ta heqësh qesen me duar, por ata të godasin në duar, të shokojnë me paralizues elektrik”, tha për Shërbimin ukrainas të REL-it Afisov, një oficer i këmbësorisë detare i kapur gjatë rrethimit rus të Mariupolit në vitin 2022 dhe i kthyer në shtëpi përmes një shkëmbimi të burgosurish në vitin 2024.

    Ai u dërgua te një mjek i burgut, gjë që mendoi se do t’i sillte qetësim.

    “Deri atëherë mendoja se nuk mund të bëhej më keq”, tha Afisov, 26 vjeç.

    “Por, kur më çuan atje… nuk e di, s’mund ta quash njeri. Ai filloi të tundte paralizuesin elektrik dhe më shokoi disa herë. Më kërcënoi, duke thënë: ‘Eja, shpejt, mos u bëj budalla’. Fliste me zë shumë të lartë. Hiqej sikur ishte komandant i madh dhe thoshte se ne ishim ‘kutërbon khokhly’” – një term përçmues për ukrainasit – “që nuk meritonim trajtim të denjë”.

    Oleksandr Savov, një marins që kaloi gjashtë muaj në burgun e njohur si IK-10, u befasua njësoj kur hasi për herë të parë të njëjtin mjek.

    “Ai ndaloi para meje, e pashë që është me mantel të bardhë. Mendoja, ‘është mjek’”, tha Savov. “I thashë se dyshoja se kisha tuberkuloz. Dhe ai më tha: ‘Ç’po bërtet?’ S’e kuptova, ishte hera ime e parë atje. Dhe ai më dha një shok elektrik! Rri i heshtur. Sërish tha, ‘Ç’po bërtet?’, dhe më shokoi prapë”.

    “Ai nisi të më shante. E pyeta çfarë saktësisht duhej të bërtisja. Ai tha: ‘Lavdi mjekësisë ruse!’ Unë e thashë. Dhe ai… më goditi përsëri me paralizues”, tha Savov. “E shikova, ai ishte me mantel të bardhë si mjek, pse ishte kaq mizor? Vetëm më vonë mësova se ky ishte ‘Dr. Shokuesi’”.

    Savov, i cili vuante nga tuberkulozi, sëmundjet e lëkurës dhe limfedema kur u kthye në Ukrainë falë një shkëmbimi të burgosurish në mars, vdiq më 16 nëntor.

    Të burgosurit në IK-10, ku qindra robër ukrainas janë dërguar qëkurse Rusia e nisi pushtimin e plotë të Ukrainës në shkurt të vitit 2022, shpesh nuk e dinin ku mbaheshin deri pas lirimit. Por, të gjithë ish-të burgosurit që folën për Schemes – njësia hulumtuese e Shërbimit ukrainas të Radios Evropa e Lirë – e mbanin mend “Dr. Shokuesin”, i njohur nga të burgosurit edhe si “Doktori Shpirtlig”.

    Përmes një hetimi të shpërblyer me cmim, i kryer së bashku me Projektin e Raportimit për Krimin e Organizuar dhe Korrupsionin (OCCRP), Schemes identifikoi mjekun, Ilya Sorokin, sjelljet e të cilit u veçuan në kujtimet e të burgosurve që thanë se kishin përjetuar dhunë të pandërprerë dhe privim; një regjim abuzimi të cilit disa nuk i mbijetuan.

    Publikuar nga REL-i në korrik, hetimi fitoi çmimin Eppy 2025 të Editor & Publisher për materialin më të mirë hetimor.

    Bashkimi Evropian vendosi sanksione ndaj Sorokinit në tetor, duke përmendur “trajtimin çnjerëzor dhe degradues” ndaj robërve të luftës, përfshirë dhunën fizike dhe goditjet elektrike.

    Demaskimi i “Doktorit Shpirtlig”

    Për ta identifikuar Sorokinin, gazetarët e Schemes kërkuan në faqen e shërbimit të burgjeve të Mordovisë dhe shqyrtuan fotografi e video të ngjarjeve të ndjekura nga punonjës të shëndetësisë në burgjet e rajonit.

    Schemes kontaktoi gjithashtu gati 150 ukrainas të mbajtur në IK-10, shumë prej të cilëve e njohën Sorokinin, tashmë 35 vjeç, nga imazhet. Disa nuk ishin të sigurt, pasi mjeku që i torturonte mbante gjithmonë maskë mjekësore dhe nganjëherë maskë të vizatuar me kafkë, sipas ish të burgosurve.

    Identiteti i tij u konfirmua kur Schemes gjeti një video feste ku fytyra e Sorokinit shihej qartë, ndërsa një detaj vendimtar për ish të burgosurit ishte zëri i tij, që dëgjohej qartë. Afisov dhe shumë të tjerë e njohën menjëherë si zërin e “Doktor Shpirtlig”.

    “Ja ku është, kopili, duke fituar kënaqësi estetike nga fakti që ti je i ulur para tij në katër këmbë, me duart lart, me sytë mbyllur, nuk ke asgjë. Dhe… të godet mes këmbëve, nën stomak, në mëlçi, të godet me shkop gome, të shokon me paralizues elektrik”, kujtoi Afisov. “Dhe, ai thoshte gjithashtu se njerëz si ne ‘duhet t’i të përballen me gjenocid’”.

    Disa ish të burgosur të tjerë thanë se ishin se kujtimet e sjelljes së Sorokinit nuk mund t’i hiqnin nga mendja.

    “Sa herë që hynte ai mjek, qelia hapej, ai thoshte: ‘Në gjunjë, kuçkë’. Pastaj: ‘Zgjat dorën, idiot’. Dhe, të shokonte dorën me paralizues thjesht sepse nuk i pëlqente diçka”, tha Yulian Pilipey, komandant marinsash nga Rivne, i kapur në prill të vitit 2022.

    “Kur hynte në korridor, ishte menjëherë e qartë se kush kishte hyrë. Kishte një mënyrë të foluri si e një personi krejtësisht të sëmurë mendërisht. Sepse mund të ulërinte, pastaj të fliste qetësisht, e ndërronte shpesh”, tha Mykyta Pikulyk, një pjesëtar i Gardës Kombëtare nga Zaporizhja që kaloi gati një vit në IK-10.

    “Ai kishte detyra, por i kryente vetëm për sy e faqe. Duhej të vinte [kur e thërrisnin], por ofrimi i ndihmës ishte vendim personal”, tha Pikulyk.

    “Kur i kërkonin ilaçe, ai thoshte: ‘Mirë, po të jap një pilulë’. Dhe, për ta marrë, duhej të zgjatje dorën nga hapësira e derës. Dhe ai godiste me paralizues dorën e pacientëve në vend se t’u jepte ndihmë”.

    Mizoria e raportuar e Sorokinit ishte pjesë e një sistemi abuzimi që të burgosurit e përshkruan si dhunë të vazhdueshme: qëndrime të detyruara në këmbë nga 6 e mëngjesit në 10 të natës, rrahje me shkopinj, çekanë dhe tuba plastike, dhunë seksuale dhe ekzekutime të rrejshme. Por, sjellja e mjekut binte edhe më shumë në sy për shkak të profesionit të tij.

    “Nuk e di sesi një person i tillë përfundoi në fushën mjekësore. Rojat, punonjësit e Shërbimit Federal të Burgjeve apo forcat speciale, me ta gjithçka ishte e qartë”, i tha Pikulyk REL-it. “Por, një sjellje e tillë nga një punonjës mjekësor ishte e pakuptueshme për ne”.

    Në 2022, Sorokin postoi në rrjetet sociale një fotografi të një çmimi që kishte marrë “për kryerje të ndërgjegjshme të detyrave publike dhe pjesëmarrje aktive në jetën e kolektivit”.

    Dokumenti tregonte se punonte në njësinë mjekësore që shërbente për IK-10, e njohur prej vitesh për praktika abuzive.

    Kur Schemes e kontaktoi, Sorokin mohoi se punonte në burg dhe mbylli telefonin. Nuk iu përgjigj më pas dhe bllokoi kontaktin.

    Një punonjës burimesh njerëzore në një njësi mjekësore rajonale konfirmoi për Schemes se Sorokin ishte i punësuar në burg dhe se do të kthehej atje pasi të përfundonte shërbimin ushtarak.

    Vdekja në Mordovi

    Valentin Polyanskiy, një oficer i këmbësorisë detare, i tha REL-it se shoku i qelisë, Volodymyr Yukhymenko, filloi të kishte probleme mendore pas burgosjes, por rojat “mendonin se po shtirej” për ta fituar lirim dhe “e rrihnin sa më mizorisht që të ishte e mundur. U bë jeshil. Fillimisht vjollcë, pastaj plotësisht jeshil”.

    Në një moment, rojat e goditën aq shumë në vesh saqë “kërcelli iu shkëput krejtësisht. Nuk kishte më asnjë formë, vetëm lëkurë”, tha ai.

    Pasi gjendja e tij po përkeqësohej, Polanskiy iu drejtua Sorokinit për ndihmë: “I thamë, ‘Shikoja veshin’. Dhe ai tha: ‘Oficeri i rojës, godite atë në vesh’”.

    Yukhymenko më vonë u lidh në shtrat, fillimisht ulur deri sa nuk mund të rrinte më, pastaj shtrirë. “Sytë i kishte të mbyllur dhe mezi fliste. Duhej t’i vështroje buzët e tij për të dëgjuar diçka”, tha Polyanskiy. “Thoshte, ‘Më dhemb shumë’”.

    “Gjëja më e tmerrshme për mua ishte të dëgjoja se nuk i dhanë ndihmë mjekësore, por e lidhën”, tha e veja e Yukhymenkos, Yevhenia Lastovetska, për Schemes. Kur trupi i tij u kthye në Ukrainë, tha ajo, “Ishte një tronditje për të gjithë ne… Nuk mund të thosha menjëherë se ishte Voloja im”.

    “Aty dikur studioja vitet 1932–‘33 në histori”, tha ajo, duke iu referuar urisë së organizuar nga Stalini, të njohur në Ukrainë si Holodomori.

    Lastovetska tha se e njohu dorën e djathtë të burrit të saj, e cila ishte dëmtuar para kapjes, dhe testi i ADN-së doli “99.99 për qind përputhje”.

    Megjithatë, tha ajo, “nuk doja ta besoja. Nuk doja dhe ende nuk dua ta besoj se ishte ai. Më duket se sa të jem gjallë, do ta pres të kthehet në shtëpi”.

  • “Klevisi me armë, Xheferri me fishekë e Himçi me mitraloz”/ Satira e Gjekmarkajt për seancën e Kuvendit: Beteja me tre buajt e parlamentarizmit Niko, Tao e Toni

    “Klevisi me armë, Xheferri me fishekë e Himçi me mitraloz”/ Satira e Gjekmarkajt për seancën e Kuvendit: Beteja me tre buajt e parlamentarizmit Niko, Tao e Toni

    Demokrati Agron Gjekmarkaj ka rrëfyer me satirë të gjithë seancën plenare të ditës së djeshme, e cila u shoqërua me përplasje mes opozitës dhe maxhorancës.

    Ai është ndalur fillimisht tek Klevis Balliu, i cili pati sida përplasje gjatë seancës, por jo vetëm. Gjekmarkaj nuk ka lënë pa përmendur as demokratët e tjerë, teksa në fokus kishte kreun e Kuvendit, Niko Peleshi.
    “Klevis Balliu dje kishte zhveshur rrobat e robërisë dhe fort gjuante me armët e trimërisë bam e bum gjithë ditën mbi mazhorancën, saqë u duk se për një moment i mbylli të gjithë në tunelin e Llogarasë! Besarti i mbante arkën me fishekë, Bled Himçi mitrollozin.
    Goja ju bë shkrumb, lypi ujë – fat që Ina Zhupa si Bubulina u gjend aty me një bucelë, ku buzët e thara u njomën.Një nga tre “buajt” e parlamentarizmit, Niko ndëshkuesi i madh, e qorto-vi tri herë pastaj e debo-vi nga salla, por burrë i brishtë siç është, nga dhimbja edhe vetë qa-vi. Mu rënd vetja, mu trokar xhani i konfidoi shpirt dhëmshurës Teze!
    Jorushi i Tabakeve, ose Urushi siç zonja e dashur Jozefinë e thërret me përkëdheli, nga njëri sy nxirrte lot për mungesën e Gaz Bardhit, syrgjyn prej tre javësh, dhe nga tjetri i dilnin shkëndija me të cilat u ndez zjarri i betejës, sa Elda Hotit ngjitmas ju përzhitën qerpikët. Nga ai epizëm u ngita edhe vetë nga shtrati i lëngatës, etheve e temperaturës, e në sallë buzë darke brofa për të admiruar qëndresën e saj. Belind Kelliçi me mjeshtrin Tom Alizoti mbanin frontin nga hilet e duahmanit aq sa Nikoqiri nga sikleti e thirri zoti Balluku!
    Zeqineja ishte shtruar në një bisedë të karakterit erudit me Damo Gjiknurin si të barabartë! “Për ty kam respekt – i thoshte – se je me shkollë të lartë, ndërsa ai Ditmar noprani nuk më ka pëlqyer kurrë, guxon i jep mend edhe Babos, ne të dy jemi intelektualë, kemi shije të përbashkëta për letërsinë dhe filozofinë politike. Më ngazëlleve shumë kur citove Taon dhe taoizmin. A mos do të të këndoj një këngë nga të zonës së Fierit për respekt?”
    Damo u shkryth – “Të lutem, jo” – kur ajo e kuptoi që ky e mori si kërcënim, herë pas here i thoshte “këndova ëë te piu e zeza”– dhe ai mblidhej grusht, e i thoshte tmerrit eja . Sara i shihte me xhelozi. Termeja nuk mbetej pas.
    Ulësia është bërë hokatar i madh. Shfaqet mes grave dhe menjëherë dëgjohen hukama e kukurima hareje si krisma maliherri. Pastaj, si shofer taksie, çon e percjell njerëz sa aty-këtu.
    Klosi, falë detyrimeve të prapambetura, pothuaj e kishte gdhirë firauni , rrinte me orë të tëra si i përhumbur dhe pa dëshira! Dilo Nasufi e kqyrte me dhimbsuri e i thoshte një të panjohuri buçko ulur në krah: “I duhet parë kripa se po i merr mendja teposhtë.”
    Kiduina pyeste Taon: “Pse ky xhaxhi i thinjur që shkruan gjasme ca qyfyre të pakuptueshme, si gjepura, ka thënë se unë dashkam t’i zë vendin Etildës?”
    Tao, simbol i urtësisë dhe baba i eksperiencës, njeri që ka parë botë me sy e hequr shumë, mori frymë thellë dhe pasi lëshoi një ehhhh të zgjatur… i tha: “Vendet nuk janë tonat, ato janë të Babos dhe unë si biçim qehajaji i tij jam këtu. Ai pastaj bën sadakatë sipas nevojës… Etilda rron në zemrat tona, tani është pranë atij. Ajo një ditë mund të rikthehet. Ti mos bjer pre e tentacioneve e vaniteteve, se ai është i poshtër, reaksionar.”
    Enno Bozdo lëshonte gjithë ditën pasthirrma tragjike dhe këngë lufte, mërmëriste nën zë: tamburxhi, tamburxhi. Ivi Kaso, tek e dëgjonte, mrrylej e rënkonte: qameti, qameti, se pashë një ditë të bardhë!”
    Strazimiri më rri rëndë me gjithë përpjekjet e mia për t’u dukur i dashur. Nuk ishte shumicën e kohës as Kryezëvendës Lideri Flamur që më ka marrë nën mbrojtje. Duket sikur nga çasti në çast do të më fusë një dackë për të shkuarën time trockiste. Edhe Albana me Teto Adrianën tashmë më kanë xhan, ai jo që jo, i uruari.
    “Bualli” tjetër, Toni, puritan i lindur, dje mbajti barrë të rëndë! Lëronte arat e parlamentarizmit por më shumë ngjante me Judën që Krishtin shiti për 30 aspra, ku litari i të cilit i kishte mbetur rreth qafës dhe nga shtrëngimi i tij në qafë lëshon rreke fjalësh pa kuptim.
    Ndoshta atëherë kur askush nuk e mendonte, një idil mbresëlënës po konsumohej mes Bledion Nallbatit dhe Mamicës së Arbërisë! “Nëm një cigare, Bledion aga” – i tha ajo me zë kumbues e syrin kokërr si neper balada!
    Pa një pa dy, nxori kutinë levendi, e me duart e veta ja drodhi, pastaj ja ndezi e i tha: “Merre, moj virane, tërhiqe se me zemër ta dhashë!” Digjej ajo cingare si qiri shprese!
    Bota është e atyre që digjen, mendoja, jo e atyre që ngrohen. Unë dhe Kostaqi mbetëm duke u ngrohur, s’u dogjëm kurrë.
    Delina Brahimi, pasi kishte pritur minatorët e Spaçit, sikur mu duk njeri më i mirë – i thashë: “Po bëra tërbjet turqërinë, që atyre maleve s’ka kujtime të mira, do të mbaj me hatër në Kronikë!” Nuk ju duk pazar i keq.
    Ogi u rikthye nga ekskursioni nëpër Tiranë, ishte hequr ca dhe bënte çmos bashkë me Lamellarin t’i fshiheshin “Kronikës”. “Ku të mbytemi” – i tha – “më ka quajtur ‘mbathës kuajsh’.” Ajo i dha të drejtë : “S’ke faj, të prish gjakun i nëmuri, por kështu fillon karriera – e nis me patkonjtë dhe një ditë mund të bëhesh kalores, dhe nuk i qahet halli kalorësit, se i varen këmbët.” Llari mendoi: sa shumë, yyyyyy sa shumë di Ogi.
    Bardh Spahia ishte shqiptari i vetëm që asnjëherë nuk e kishte lexuar “Kronikën”, ndaj si i tillë ai sot hyri në të.
    Të gjithë tek më shohin si jetim tek tavolina e qoshes në mejhanen e Kuvendit, më pyesin mua: “Ku është Salianji që me gajret të mbante?” Po as shënjti, as djalli që rrinë brenda tek i gjalli s’ja dinë këmbët atij – gdhihet në Selenicë e ngrys në Koplik, po ejvallah, fjalë e keqe s’i del kurrë nga goja qerratait, veç bekime shpërndan sa për njërin aq për tjetrin!”, shkruan Gjemarkaj.
     

    Top Channel

  • ‘Bam e bum mbi mazhorancën’, Gjekmarkaj rrëfen me satirë seancën plenare: Tuneli i Llogarasë, fishekë dhe Bubulina

    ‘Bam e bum mbi mazhorancën’, Gjekmarkaj rrëfen me satirë seancën plenare: Tuneli i Llogarasë, fishekë dhe Bubulina

    Demokrati Agron Gjekmarkaj ka rrëfyer me satirë të gjithë seancën plenare të ditës së djeshme, e cila u shoqërua me përplasje mes palëve.
    “Klevis Balliu dje kishte zhveshur rrobat e robërisë dhe fort gjuante me armët e trimërisë bam e bum gjithë ditën mbi mazhorancën, saqë u duk se për një moment i mbylli të gjithë në tunelin e Llogarasë! Besarti i mbante arkën me fishekë, Bled Himçi mitrollozin.
    Goja ju bë shkrumb, lypi ujë – fat që Ina Zhupa si Bubulina u gjend aty me një bucelë, ku buzët e thara u njomën.
    Një nga tre “buajt” e parlamentarizmit, Niko ndeshkuesi i madh, e qorto-vi tri herë pastaj e debo-vi nga salla, por burrë i brishtë siç është, nga dhimbja edhe vetë qa-vi. Mu rënd vetja, mu trokar xhani i konfidoi shpirt dhëmshures Teze.
    Jorushi i Tabakeve, ose Urushi siç zonja e dashur Jozefinë e thërret me përkëdheli, nga njëri sy nxirrte lot për mungesën e Gaz Bardhit, syrgjyn prej tre javësh, dhe nga tjetri i dilnin shkëndija me të cilat u ndez zjarri i betejës, sa Elda Hotit ngjitmas ju përzhitën qerpikët. Nga ai epizëm u ngita edhe vetë nga shtrati i lëngatës, etheve e temperaturës, e në sallë buzë darke brofa për të admiruar qëndresën e saj. Belind Kelliçi me mjeshtrin Tom Alizoti mbanin frontin nga hilet e duahmanit aq sa Nikoqiri nga sikleti e thirri zoti Balluku!
    Zeqineja ishte shtruar në një bisedë të karakterit erudit me Damo Gjiknurin si të barabartë! “Për ty kam respekt – i thoshte – se je me shkollë të lartë, ndërsa ai Ditmar noprani nuk më ka pëlqyer kurrë, guxon i jep mend edhe Babos, ne të dy jemi intelektualë, kemi shije të përbashkëta për letërsinë dhe filozofinë politike. Më ngazëlleve shumë kur citove Taon dhe taoizmin. A mos do të të këndoj një këngë nga të zonës së Fierit për respekt?”
    Damo u shkryth – “Të lutem, jo” – kur ajo e kuptoi që ky e mori si kërcënim, herë pas here i thoshte “këndova ëë te piu e zeza”– dhe ai mblidhej grusht, e i thoshte tmerrit eja . Sara i shihte me xhelozi. Termeja nuk mbetej pas.
    Ulësia është bërë hokatar i madh. Shfaqet mes grave dhe menjëherë dëgjohen hukama e kukurima hareje si krisma maliherri. Pastaj, si shofer taksie, çon e percjell njerëz sa aty-këtu.
    Klosi, falë detyrimeve të prapambetura, pothuaj e kishte gdhirë firauni , rrinte me orë të tëra si i përhumbur dhe pa dëshira! Dilo Nasufi e kqyrte me dhimbshuri e i thoshte një të panjohuri buçko ulur në krah: “I duhet parë kripa se po i merr mendja teposhtë.”
    Kiduina pyeste Taon: “Pse ky xhaxhi i thinjur që shkruan gjasme ca qyfyre të pakuptueshme, si gjepura, ka thënë se unë dashkam t’i zë vendin Etildës?”
    Tao, simbol i urtësisë dhe baba i eksperiencës, njeri që ka parë botë me sy e hequr shumë, mori frymë thellë dhe pasi lëshoi një ehhhh të zgjatur… i tha: “Vendet nuk janë tonat, ato janë të Babos dhe unë si biçim qehajaji i tij jam këtu. Ai pastaj bën sadakatë sipas nevojës… Etilda rron në zemrat tona, tani është pranë atij. Ajo një ditë mund të rikthehet. Ti mos bjer pre e tentacioneve e vaniteteve, se ai është i poshtër, reaksionar.”
    Enno Bozdo lëshonte gjithë ditën pasthirrma tragjike dhe këngë lufte, mërmëriste nën zë: tamburxhi, tamburxhi. Ivi Kaso, tek e dëgjonte, mrrylej e rënkonte: qameti, qameti, se pashë një ditë të bardhë!”
    Strazimiri më rri rëndë me gjithë përpjekjet e mia për t’u dukur i dashur. Nuk ishte shumicën e kohës as Kryezëvendës Lideri Flamur që më ka marrë nën mbrojtje. Duket sikur nga çasti në çast do të më fusë një dackë për të shkuarën time trockiste. Edhe Albana me Teto Adrianën tashmë më kanë xhan, ai jo që jo, i uruari.
    “Bualli” tjetër, Toni, puritan i lindur, dje mbajti barrë të rëndë! Lëronte arat e parlamentarizmit por më shumë ngjante me Judën që Krishtin shiti për 30 aspra, ku litari i të cilit i kishte mbetur rreth qafës dhe nga shtrëngimi i tij në qafë lëshon rreke fjalësh pa kuptim.
    Ndoshta atëherë kur askush nuk e mendonte, një idil mbresëlënës po konsumohej mes Bledion Nallbatit dhe Mamicës së Arbërisë! “Nëm një cigare, Bledion aga” – i tha ajo me zë kumbues e syrin kokërr si neper balada!
    Pa një pa dy, nxori kutinë levendi, e me duart e veta ja drodhi, pastaj ja ndezi e i tha: “Merre, moj virane, tërhiqe se me zemër ta dhashë!” Digjej ajo cingare si qiri shprese!
    Bota është e atyre që digjen, mendoja, jo e atyre që ngrohen. Unë dhe Kostaqi mbetëm duke u ngrohur, s’u dogjëm kurrë.
    Delina Brahimi, pasi kishte pritur minatorët e Spaçit, sikur mu duk njeri më i mirë – i thashë: “Po bëra tërbjet turqërinë, që atyre maleve s’ka kujtime të mira, do të mbaj me hatër në Kronikë!” Nuk ju duk pazar i keq.
    Ogi u rikthye nga ekskursioni nëpër Tiranë, ishte hequr ca dhe bënte çmos bashkë me Lamellarin t’i fshiheshin “Kronikës”. “Ku të mbytemi” – i tha – “më ka quajtur ‘mbathës kuajsh’.” Ajo i dha të drejtë : “S’ke faj, të prish gjakun i nëmuri, por kështu fillon karriera – e nis me patkonjtë dhe një ditë mund të bëhesh kalores, dhe nuk i qahet halli kalorësit, se i varen këmbët.” Llari mendoi: sa shumë, yyyyyy sa shumë di Ogi.
    Bardh Spahia ishte shqiptari i vetëm që asnjëherë nuk e kishte lexuar “Kronikën”, ndaj si i tillë ai sot hyri në të.
    Të gjithë tek më shohin si jetim tek tavolina e qoshes në mejhanen e Kuvendit, më pyesin mua: “Ku është Salianji që me gajret të mbante?” Po as shënjti, as djalli që rrinë brenda tek i gjalli s’ja dinë këmbët atij – gdhihet në Selenicë e ngrys në Koplik, po ejvallah, fjalë e keqe s’i del kurrë nga goja qerratait, veç bekime shpërndan sa për njërin aq për tjetrin!”, shkruan Gjemarkaj.

  • Oriana Fallaci: Nëna më thoshte duke qarë: “Mos u bëj si unë…”

    Oriana Fallaci: Nëna më thoshte duke qarë: “Mos u bëj si unë…”

    Nga: Oriana Fallaci

    “Nëna ishte ajo që më thoshte, shpesh duke qarë: “Mos u bëj si unë! Mos u bëj skllave e burrit dhe fëmijëve të tu. Studio, lëviz nëpër botë, mëso gjëra të reja”. Unë nuk doja të imitoja nënën time, doja sigurisht të bëhesha më e mirë se ajo”, tha Fallaci.Në vitin 1977, kur Oriana Fallaci mori diplomën në “Universitetin e Kolumbisë” në Chicago, në fjalimin e falënderimit tha këto fjalë: “Ia dedikoj këtë arritje nënës sime, Tosca Fallacit, e cila nuk mundi të shkonte në universitet, sepse ishte grua dhe e varfër në një kohë kur, nëse ishe grua dhe e varfër nuk mund të studioje dot”.

    Oriana Fallaci

    ———————————-

    Lexo edhe:

    ORIANA FALLACI: TI I PËRKET VETES DHE ASKUJT TJETËR…

    ObserverKult ua sjellë disa thënie të autores italiane Oriana Fallaci:

    – Të jesh i mirë apo i keq nuk ka rëndësi: jeta jashtë kësaj bote nuk varet nga kjo. Kjo varet nga një raport i forcave të bazuara në dhunë. Dhe mbijetesa është dhunë. Do të vishni këpucë lëkure sepse dikush ka vra rë një lopë dhe i ka hequr lëkurën për të bërë lëkurë.

    – Ti nuk i përket as Zotit, as shtetit dhe as mua. Ti i përket vetes dhe askujt tjetër.

    – Cili është qëllimi gjithsesi – vuajtja, vde kja? Na mëson të jetojmë, djalë. Një njeri që nuk lufton nuk jeton, ai mbijeton.

    – Dashuria nuk është të lidhësh me zinx hir dikë që dëshiron të lufto jë dhe është gati të vde së për të, dashuria është ta lini atë të vde së në mënyrën që ai ka zgjedhur.– E di që e jona është një botë e bërë nga burrat për burra, diktatura e tyre është aq e lashtë sa shtrihet edhe në gjuhë.

    – Në momentin që hiqni dorë nga parimet dhe vlerat tuaja, ju keni vde kur, kultura juaj ka vdekur, qytetërimi juaj ka vdekur. Periudha…

    TEKSTIN E PLOTË MUND TA GJENI KËTU

  • “Rama duhej t’i thoshte Stop”, Gjokutaj shpërthen ndaj Ballukut: Me fletë-thirrje në xhep, shkon në Zvicër e Bullgari

    “Rama duhej t’i thoshte Stop”, Gjokutaj shpërthen ndaj Ballukut: Me fletë-thirrje në xhep, shkon në Zvicër e Bullgari

    Avokati Genc Gjokutaj, i ftuar në një emision televiziv, ka komentuar zhvillimet e fundit lidhur me hetimin e zv/kryeministres dhe ministres së Infrastrukturës, Belinda Balluku, nga SPAK, duke ngritur pikëpyetje mbi sjelljen e saj publike dhe udhëtimet jashtë vendit.
    Gjokutaj e kritikoi ashpër faktin që, sipas tij, Balluku ka vazhduar të kryejë vizita zyrtare jashtë vendit në një kohë kur është nën hetim, duke e cilësuar këtë si veprim të papërgjegjshëm dhe të pamoralshëm nga ana institucionale.
    “Balluku me fletë-thirrje në xhep shkon në Zvicër e Bullgari. Në tre shtete që shkoi, a firmosi ndonjë kontratë, a bëri gjë kjo? Kur shkon ministrja e linjës, firmoset një kontratë. Kur shkon ministri, hidhet vetëm firma. Çfarë janë këto vizita që bën ajo? Nuk është morale, as shtetërore,” deklaroi Gjokutaj.
    Avokati shtoi se kryeministri Edi Rama duhej të kishte ndërhyrë për ta ndaluar zëvendësen e tij nga këto lëvizje ndërkombëtare.
    “Rama duhet t’i thoshte stop kësaj zëvendëses së tij. T’i thoshte: ‘Stop, ku vete ti?’” theksoi ai.
    Në vijim, Gjokutaj akuzoi Ballukun për lidhje nepotike dhe për përfitime nga pozita e familjarëve të saj në institucione të rëndësishme të drejtësisë.
    “Kjo Belinda deri tani ka bërë poça, se ka pasur motrën kryetare të KPK-së,” shtoi ai me tone kritike.

  • Mevlan Shanaj: Kujtimet e mia me më të madhin, Kadri Roshi

    Mevlan Shanaj: Kujtimet e mia me më të madhin, Kadri Roshi

    U befasova kur shikoja Naim Frashërin, Kadri Roshin, Prokop Mimën, Piro Manin, Mentor Xhemalin që nxirrnin krimba për peshkim.

    -Si u vendos në skenë  “Dhelpra dhe rrushtë” të Ezopit me regji të Mihal Luarasit dhe intepretim brilant të Kadri Roshit.-E pabesueshme si  e çuan për riedukim Kadriun me formulat e asaj kohe.– Kadri Roshi erdhi në kulmin e tij aktoresk me Arturo Ui (Bertolt Brecht ).– Tek filmi “Malet me blerim mbuluar” pasi më godiste fort më përkëdhelte flokët pas çdo dubli dhe më thoshte: ‘Më fal, sqap!’.-Tek filmi “Fletë të bardha” ku unë e mora si aktor, profesori im më thoshte: ‘Me leje regjisor?!’.– Kadriu në role na ka dhënë shqiptarin siç e dimë, siç e duam, siç do ta kërkojmë.

    Nga: Mevlan Shanaj

    Na ishte bërë lajtmotiv  ritheksimi  i shprehjes goditëse te “ Dhelpra dhe rrushtë” të Ezopit të shkrimtarit brazilian Guilherme Figueiredo, vënë në skenë nga Mihal Luarasi në mesin e viteve 1960  në Teatrin Popullor.  Akcentimi i përkryer nga Kadri Roshi ende më tingëllon sikur po e dëgjoj atë zë,  gati- gati si një refren i një melodie që të shoqëron shpirtin në një meditim pa fund, emocioni ndjellës.

    Ishim studentë në të njejtin mjedis të teatrit dhe këtë shfaqje madhështore,  mund ta kemi parë mbi 50 herë.  Në atë kohë Kadri Roshi që vinte në kulmin e tij aktoresk pak më vonë edhe me Arturo Ui (Bertolt Brecht ) e vendosën në majat e krijimit aktorial në Shqipëri duke pasur  Hamletin (Shakespeare ), apo Ferdinantin “Intrigë e dashuri”( Friedrich Schiller ), të Naim Frashërit. Vite më vonë Kadri Roshi përmes ekranit u shumëzua në Shqipëri tashmë si një “Mesia” i aktrimit.

    Bëmat e tij po vinin edhe si legjendë. E kishin dënuar për “ Riedukim”  me formula të asaj kohe (mendo: dënohej Kadri Roshi për riedukim!). Formulat e kohës kishin lëvizjet amatore. Ndërrmarja “ Rruga- ura” ku po ‘riedukohej’ Kadri Roshi , do jepte shfaqje, “Komandanti Rrapo”, dramatizim i Dritëro Agollit. Interesimi i jashtëzakonshëm për të parë Kadri Roshin në skenë, i cili u fut në teatër gati si ilegal në atë periudhë. Lotët ishin të përligjura! Mua më erdhi rasti të jem në “I teti në bronx”:  ‘Zamet e ke o Sali Protopapa, më puth njëherë, ta kem kujtim në botën tjetër!’ (kujtoni se në çdo dalje të tij para publikut është një thënie që nuk harrohet, sepse ishte ai që dinte ta përcillte,  “Gërrmo o Tare, gërrmo, se qenin e ngordhur do gjesh” apo te “Përballimi”, “Hani ju, hani”, “Lulëkuqet mbi mur”.  

    Më vonë po rrinim nën një diell dhjetori rrëzë kalasë në Libohovë dhe po pinim nga e njëjta faqore raki, kur Kadriu  nisi të recitonte “ Këngë Pleqërishte” një magji e kënduar sipas shpirtit kur ke hedhur pak raki dhe më thotë: ‘Ky diell kërthi dhe kjo raki e bëri kaq bukur këtë çast!’ Unë i thashë këtë kërthi e përdorim edhe ne në Mallakastër! U çudit që isha nga vendi i tij. Unë nuk e dija nga ishte. Ai aty më tha se e quante veten mallakastriot. Ishim në filmin “ Malet me blerim mbuluar” më pas te çasti që më qëllon me shpullë sa i hante krahu, më përkëdhelte flokët pas çdo dubli dhe më thoshte: -Më fal, sqap! Kaluan vite dhe e mora në filmin “ Fletë të bardha”.

    Për specialistët apo kritikët e ndershëm, aty Kadri Roshi ka një krijim të një qytetari bashkëkohor shqiptar në përsosmëri. Nga gjithë bashkëpunimet e mia me të gjithë emrat e mëdhenj të artit shqiptar, mbaj mend sjelljen prej nxënësi të fillores të Kadri Roshit, gjatë përgatitjes së xhirimit ku ngrinte dy gishtat dhe thoshte: Me leje regjjsor?! Eh, ç’mund të thuhet më tej, pasi këto dy ditë e kisha në ekran te “ Fletë të bardha” pas 30 vjetësh , nxënësin më të madh që kam njohur në jetë?!  E konsideroj veten me fat që kam punuar me këtë  magjistar të interpretimit.

    U kujtova për pasionin e Kadri Roshit, peshkimin.

    Nga fillimi i pjesës së parë të viteve 1970 kisha filluar të merresha me dokumentarë në TVSH dhe me kamerën e Stefan Gajos, u nisëm me një grup artistësh për peshkim në Lezhë, kuptohet që natën. Arritëm atje në mugëtirën e mëngjesit dhe sa ndaluam, artistët peshkatarë u zhytën në llucë për të kapur krimba për karemat e peshkut.

    U befasova kur shikoja Naim Frashërin, Kadri Roshin, Prokop Mimën, Piro Manin, Mentor Xhemalin, Hysen Pelinkun në baltovina me llërët përveshur në nxjerrjen e krimbave. Më pas u bë rituali i mëngjesit me kafe dhe ndonjë gotë raki. Prit e prit peshkimin. Unë u mërzita me pritje dhe e shpreha. Kadri Roshi më tha: ‘Duket që nuk vuan nga nervat, se po të kishe probleme do shkarkoheshe me peshkimin’. Vite më vonë kur xhironim “Fletë të bardha” i kisha premtuar se do jemi në lagunat e Divjakës.

    Ishte dhjetori 1989, Kadriu me Gjergj Lucën çoheshin natën, ende pa u zbardhur dhe në ngricën e dhjetorit shkonin për peshkim. Çdo mbrëmje kënaqej kur shikonte grupin e xhirimit që pinte dhe hante nga gjuetia e tij. Njeriu që merrte një peshk të vogël para gotës me raki ishte ai Kadri Roshi. Na shikonte i përmalluar ! Nuk mundesha ta mbaja për vete këtë ndodhi kaq fisnike të njeriut që na ka dhënë shqiptarin siç e dimë, siç e duam, siç do ta kërkojmë.

    Lexo edhe:

    MEVLAN SHANAJ: NUK MË PËLQEN ZHURMA POR NUK PAJTOHEM AS ME HESHTJEN…

  • Dimarco-n e duan në Premier League, Inter nuk do i thoshte “jo” një ofertë të mirë ekonomike

    Dimarco-n e duan në Premier League, Inter nuk do i thoshte “jo” një ofertë të mirë ekonomike

    24 Shtator 2025

    20:16

    Telesport

    Federico Dimarco mund të largohet nga Inter gjatë merkatos së janarit, pasi mbrojtësin e krahut e duan në Premier League. Me 19 gola dhe 35 asiste në 195 ndeshje për zikaltrit, Federico Dimarco ka fituar një vend midis mbrojtësve më të mirë të krahut në futbollin evropian dhe ka ngjallur interesin e disa klubeve të njohura, mes tyre të Man. United.
    Ruben Amorim e sheh italianin si lojtarin ideal për sistemin e tij 3-4-1-2, i njëjti modul i përdorur nga Inter në kohën kur drejtohej nga Simone Inzaghi. Dimarco shihet si lojtari ideal në vendin e Luke Shaw, anglezi ka rënë shumë nga forma e dikurshme dhe largimi i tij nga “Djajtë” duket i pashmangshëm.
    Inter e vlerëson shumë lojtarin, por nuk do t’i thoshte “jo” një ofertë të mirë ekonomike të Man. United. Ende nuk flitet për shifra, por ziklatrin pretendojnë 45-50 milionë euro për të lënë të lirë 27-vjeçarin.

  • Gjyqi në Hagë, Rubin: Thaçi donte demokraci, fjalët që thoshte i kthente në veprime

    Gjyqi në Hagë, Rubin: Thaçi donte demokraci, fjalët që thoshte i kthente në veprime

    Kosova E Martë, 16 Shtator 2025 14:07
    Ish-diplomati amerikan, James Rubin është pyetur nga gjykatësi nëse i ka besuar ish-presidentit, Hashim Thaçi kur i tha se donte demokraci dhe bashkëjetesë krahas serbëve në Kosovë. Rubin tha se Thaçi thoshte atë që amerikanët donin të dëgjonin, dhe sipas tij, fjalët i kthente në veprime gjatë viteve.
    “Ai donte një marrëveshje dhe donte demokraci, edhe pse fliste me një gjuhë më komuniste në atë kohë, ishte përmes përkthimit pra pak e vështirë të bëhet vlerësim i saj.

    Sa i takon bashkëjetesës, shqiptarët e Kosovës kishin jetuar në një regjim shtypës për dekada të tëra, me mijëra ishin vrarë dhe e dija që ai po thoshte atë që ne donim të dëgjonim.

    E besova këtë. Të jem i sinqertë i kam besuar gjithnjë e më shumë me kalimin e viteve sepse tregoi se fjalët që thoshte i kthente në veprime, nuk kam dyshuar në të. U binda gjithnjë e më shumë për sinqeritetin e deklaratave të tija me kalimin e kohës”, tha ai.

  • Rubin në Hagë: Thaçi donte demokraci, fjalët që thoshte i kthente në veprime

    Rubin në Hagë: Thaçi donte demokraci, fjalët që thoshte i kthente në veprime

    Ish-diplomati amerikan, James Rubin është pyetur nga gjykatësi nëse i ka besuar ish-presidentit, Hashim Thaçi kur i tha se donte demokraci dhe bashkëjetesë krahas serbëve në Kosovë. Rubin tha se Thaçi thoshte atë që amerikanët donin të dëgjonin, dhe sipas tij, fjalët i kthente në veprime gjatë viteve.
    “Ai donte një marrëveshje dhe donte demokraci, edhe pse fliste me një gjuhë më komuniste në atë kohë, ishte përmes përkthimit pra pak e vështirë të bëhet vlerësim i saj. Sa i takon bashkëjetesës, shqiptarët e Kosovës kishin jetuar në një regjim shtypës për dekada të tëra, me mijëra ishin vrarë dhe e dija që ai po thoshte atë që ne donim të dëgjonim. E besova këtë, të jem i sinqertë, i kam besuar gjithnjë e më shumë me kalimin e viteve sepse tregoi se fjalët që thoshte i kthente në veprime, nuk kam dyshuar në të. U binda gjithnjë e më shumë për sinqeritetin e deklaratave të tija me kalimin e kohës”, tha ai.