Pse është kaq e vështirë të këndohet emri i Lamine Yamal në stadiume?

Në ndeshjen e fundit në “Camp Nou” kundër Osasunës, ndodhi e njëjta gjë si ndaj Eintracht: tifozët brohoritën spontanisht dy emra, Pedri dhe Eric. Jo vetëm për merita sportive, por edhe sepse emrat e tyre janë shumë të lehtë për t’u kënduar: dy rrokje, theksi në të parën. Njësoj si “Meeeeessi” për 17 vite, apo “Gaaaavi”, po aq i thjeshtë sa “Xaaaavi” ose “Neeseskens”. Edhe emrat me tri rrokje, por të sheshta, funksionojnë mirë, si “Raphiiinha” apo dikur “Rivaaaldo”. Me Iniesta u përshtat “Inieeesta”, por ka emra ku muzikaliteti nuk ndihmon: Cruyff (më lehtë “Joooohan”), Eto’o, apo Joan Garcia, që ende s’ka këngë. Kur tingëllimi nuk është i qartë, ndryshohet melodia: “Cu, Cu… Cubarsí”, “Luisssss Enrique, pa, pa, pa, pa, pa”. Edhe për Lamine Yamal...