‘Mbi të nisa të hedh copëra të shpirtit tim’

Poezi nga Ismail Kadare Në natën plot acar Në natën plot acar një zjarr desha të ndezPor, nata ish e ftohtë, ah, ç’tmerr i zi që ish,Ndaj që të mbahej gjallë ky zjarrth n’atë rrebeshDiçka përherë kërkonte, kërkonte vazhdimisht. Ndaj si shtegtari murg, që shkarpat mblesh në terr,Unë hidhja n’atë zjarr gjymtyrët pa pushim.Por ishin pak ato, ndaj fill pas tyre rreshtMbi të nisa të hedh copëra të shpirtit tim. Se s’bëhej ndryshe, dot, se s’bëhej ndryshe, eh,Se duhej që dikush ta mbante atë flakë.Në flakëzën-delir që veç vajosja sjellTë frikshme pamje ndritnin e dridheshin përqark. I shihnit vallë ato, dallonit vallë diçkaNdërsa rreth meje nata me terr e ujq u mbush.Se donin që të gjithë ta fiknin atë zjarr,Dikush me ligësi e me padije...