Poezi nga Anne Sexton
Përktheu: Roland Gjoza
Unë jam në një arkë, kjo është arka jonëmbushur me këmishë të bardha dhe sallatë jeshiletroket kutia e akullit nga lëvizjet tona prej kënaqësisëdhe unë kam filmat në sytë e midhe ti ke vezët në tunelin tënddhe kemi luajtur me çarcafë, me çarçafë, me çarçafëtërë ditën, dhe në vaskë si lunatikë.Por sot e lashë shtratin në flakëdhe tymi mbushi dhomën.Aq nxehtë u bë sa muret u shkrinëdhe kutia e akullit u shkri dhe një dhëmb i bardhë që e kisha të ngjitur.
Unë vë një maskë për të shkruar fjalët e funditqë janë për ty dhe i vendosnë kutinë e akullit ku lemë vodkën dhe domatet.Dhe ndoshta janë vërtet fjalët e fundit.Qeni s’duket gjëkundi. Gjurmët e tij janë zhdukur.Letrat e vjetra janë kthyer në një bletë të zezëfustanet e natës janë grirë e bërëletra; të verdha, të kuqe, të purpurtashtrati duket kaq i bukur, çarcafët janë kthyer në ar-në ar të forte, të fortë dhe dyshekupo puthet me një gur.
Sa për mua, i dashur Foxxvjershat e mia për ty, edhe mbërrijnë, edhe s’mbërrijnë te kutia e akullit.Dhe shpresa për një përjetësi divinea është e mjaftueshme për ty?Po emri yt krahas emrit timpër të drejtat e autorit?Në qofte se gishtat e mi s’të ngrenë dotunë do të tregoj tërë historitë-jo vetëm historinë e çarçafëvepo dhe historinë e bizhusë në kërthizëdhe historinë qepallave të lyeratë wiskit-thartuckave- historinë e thithkave të gjinjve-ta marrin me lopatë dashurinë tonë dhe ta flakin atje ku i takon.
Pavarësisht dorezave të mia prej asbestinga kollitjet e shpeshta më mbushen mushkëritë me pluhur të kuq dhe të ziarka jonë e vogël zbret poshtë e më poshtë publikishtsa, pa kuptuar asgje, ju do te shikoni, në një akt solokrematoriumin e dashurisë.Ne, përkundrazi, na duket se po zbresim në një rrugë në Rusiflakët nxjerrin fshikullimakamzhikësh mbi kuajkamzhikësh që rrahin e rrahin e ngjallin admirimtë triumfit njerëzorndersa mizat presin, plima plima vijnëdrejt e nga United Fruit, Inc./KultPlus.com
Leave a Reply