Poezi nga Dritëro Agolli
Gruaja fle ne carcafin e bardhe e jastekun e bardheE bukur si perendi e lashte e Greqise;Flene syte e saj qe me mahniten vite me rradhe,Flene buzet e saj si kokrra e prere ne mes e qershise;Flene qerpiket si halat naten ne grure,Flene mollezat e faqeve qe bejne gropeza kur qeshin,Fle balli i hijshem qe s’e desha te ngrysur kurreDhe nen balle vetullat si krah dallendyshe heshtin.Ne cast me pushton nje ndjenje fajesie dhe malli,Para saj i vetem, para saj I pagjume,Dhe mbulohet me rrudha te dendura balliDhe them me vete: grua e dashur te kam lodhur shume.Kam ikur shpesh ne rruge te gjata ne fusha e shpata,Te kam lene femije e shqetesime mbi shpine,Te kam lene pazarin, radhen e netet filikate,Te kam lene mbi shpatulla gjithe shtepine.Fli e vuajtura ime! /KultPlus.com
Leave a Reply