Poezi nga Sylvia Plath
Mua nuk më duhet një kuti e rëndomtë,më duhet një sarkofagMe lara tigri dhe me fytyrë sipër kapakut.I rrumbullt, si hëna që ta shihnin të gjithëç’përposh.Dua t’i shoh të gjithë ata, kur të vijnë,Duke depërtuar përmes gurëve memecë dhe rrënjëve.Tashmë i shoh, – fytyra të zbehta, të largëta,si yjet.Tanimë ata janë një hiç, madje as foshnja.I përfytyroj pa nëna e baballarë, si zotat e parë.Ata pyesin, në duhet t’isha vallë.
Prej fundjavës sime duhet të ziesh reçel, siprej frutash!Pasqyra ime mbulohet mjegullishtë.Edhe një hukamë tjetër dhe në të nuk mbetetpasqyrim.Lulet dhe fytyrat lëbardhen asisoj, sa shndërrohennë çarçafë.
Nuk ia kam besën. Ai zhduket, si avullNë ëndrra përmes vrimës së syve ose gojës.Unë nuk mund ta ndaloj.Një dite të bukur ai nuk do kthehet. Gjërat janësajuar tjetërsoj.Ata mbeten, madhështitë e tyre të vecklaTë ngrohura janë me përçikje të shpeshta.Kur më mërdhijnë këmbët,Syri blu i bruzit tim më ngroh.M’i jepni kotruvet e bakërta, jepuni kutive mepomadëTë shpleksin rreth meje lulet kundërmuese të natës.Ata do të më mbështjellin në fasha, ata do ta vënëzemrën timeNë një bohçe të pastër te këmbët e mia.Zor se do ta njoh veten. Ka me qenë errët.Dhe drita e këtyre vogëlimave është më e mrekulltse fytyra e Ishtar-it* ./KultPlus.com
Leave a Reply