Poezi nga Fernando Pessoa
Përktheu Halil Matoshi
Shoqni e rrallë asht dashuniaMe ecë udhëve i vetëm nuk di ma,Se vetëm nuk mundem.Një mendim i dukshëm më nxit me shpejtue hapinShoh gjithnji e ma pak dhe njikohesisht zjarmishëm lakmoj me pa çdo gja.Madje edhe mungesa e saj asht me mue,Dhe e puth aq sa nuk di si me e dishirue…Nuk e shoh mbase, e përfytryroj, dhe i fortë jam përballë lisave të gjatëN’tuebamësi, dridhem dhe nuk e di çka ndodh në njat heshtje në mungesën e saj.Me tanë qenien time ndjej diqysh fuqinë që po më lëE tanë vërtetësia vështon si luledielli me fytyrën e saj midisdisi…/ KultPlus.com
Leave a Reply