Bertolt Brecht: Njerëzit e mëdhenj

Poezi nga Bertolt Brecht

Çfarë nuk thonë njerëzit e mëdhenjGjëra të pakuptimta, marrëzi plotDhe njerëzit tjerë i marrin për budallenjQë kohën e bjerrin e s’u përgjigjen dot

Njerëzit e mëdhenj, barkut i hedhinDhe s’i lënë atij zbrazët asnjë vrimëEdhe të tjerët, ç’të mbetet mbledhinDhe shtrojnë edhe ata një tavolinë

E dini ç’bëri Aleksandri i madh…Donte Babilonin, si të veten lojëTë tjerëve u thoshte:-mos pritni në radhëSe për të fare nuk keni nevojë

Ja, edhe Koperniku nuk flinte fareNga dielli s’i hiqte kurrë dylbitëNgryste e gdhinte netët në dritareSë besuari se qiellit ia dinte fshehtësitë

Edhe B.Brecht-i madh, gjërat e thjeshta s’i merrte veshNdaj përbirohej të vështirave, barit si mister, ta zëmëPastaj, për Napoleonin fliste dhe e bënte shpeshSe edhe ai si njeri hante, për gjëmë

Njerëzit e mëdhenj hiqeshin si dijetarëDuke i dhënë zërit, siç bën një bubullimëAma, t’ua them, mund t’ua falni atyre nderimin e madhPor, mbase nuk duhet të keni tek ta aq shumë besim…

Në shqip: Besim Zymberi

ObserverKult

Lexo edhe:

BERTOLT BRECHT: DUKE KUJTUAR MARIE A

Ju ftojmë të lexoni këtë poezi nga Bertolt Brecht:

Atë ditë në muajin e blunjtë të shtatoritQetësisht nën një pemë të re kumbulleUnë e mbajta atë si një ëndërr të ëmbël në krahët e miDashuria ime e zbehtë, dhe ajo ishte e qetë me muaDhe sipër nesh në parajsat e bukura të verësIshte një re, për pak kohë e pashë atjeIshte shumë e bardhë dhe shumë lartë, kaq lart, sipërDhe kur pashë sërish ajo nuk ishte më

Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:

ObserverKult