*Nga New York Times
Administrata e Trump po forcon shpejt fushatën e saj të presionit ndaj Venezuelës, ndërsa aeroplanmbajtësja më e madhe amerikane, Ford, është gati të vendoset brenda distancës sulmuese ndaj vendit, edhe pse ndihmësit e presidentit japin deklarata kontradiktore për atë që synojnë të arrijnë saktësisht.
Trump zhvilloi takime të ngjeshura dy ditët e fundit në Shtëpinë e Bardhë, duke shqyrtuar opsione ushtarake, përfshirë përdorimin e forcave Speciale dhe veprime direkte brenda Venezuelës.
Ende nuk është e qartë nëse presidenti ka vendosur për një veprim konkret. Të premten, ai u tha gazetarëve në Air Force One: “Po, gati e kam marrë vendimin.” “Nuk mund ta them se çfarë është”, shtoi ai, “por kemi bërë shumë përparim me Venezuelën në ndalimin e rrjedhjes së drogës”.
Është e mundur që Trump po mbështetet tek shfaqja e forcës për të intimiduar qeverinë e Nicolás Maduro, të cilin SHBA-të dhe shumë aleatë të saj nuk e njohin si president legjitim. Maduro ka vënë forcat e tij në gatishmëri të lartë, duke lënë dy vendet me armët të gatshme për konflikt.
Shenjat tregojnë se administrata po merr një qëndrim më agresiv. Pas një takimi të enjten, sekretari i Mbrojtjes, Pete Hegseth, njoftoi në rrjetet sociale se misioni në Karaibe tani kishte një emër, “Shtiza Jugore”. Ai e përshkroi qëllimin në terma të gjerë: “Operacioni heq terroristët e narkotikëve nga Hemisfera jonë”.
“Perëndimi i Hemisferës është lagja e Amerikës”, shkroi Hegseth, “dhe ne do ta mbrojmë atë”. Me mbërritjen e Ford dhe tre shkatërruesve amerikanë të pajisur me raketa, tashmë ka 15 mijë trupa në rajon, më shumë se çdo herë tjetër në dekada.
Megjithatë mungon një shpjegim strategjik nga administrata, që të sqarohet pse SHBA-të po grumbullojnë një forcë kaq të madhe. Postimi i Hegseth ishte vetëm i fundit në një seri deklaratash nga zyrtarët e administratës, shpesh kontradiktore mes tyre.
Trump ka qenë më i qartë, duke thënë se gjithçka ka të bëjë me drogën. Por kjo nuk shpjegon pse Ford u transferua me ngut nga Mesdheu Lindor në Karaibe, duke u shtuar forcave amerikane prej 15 mijë trupash për të sulmuar varka të vogla që deri në fillim të shtatorit ishin ndaluar nga Guardia Bregdetare. Nuk shpjegon as pse Kolumbia apo Meksika, ky i fundit si kanal kryesor për fentanil, nuk janë objekt i Marinës amerikane.
Derisa SHBA-të kanë kryer 20 sulme ndaj varkave të shpejta, duke vrarë të paktën 80 persona në një operacion që ekspertët ligjorë thonë se mund të shkelë ligjin ndërkombëtar.
Privatisht, Trump ka diskutuar për rezervat e mëdha të naftës të Venezuelës, rreth 300 miliardë fuçi, më të mëdhatë në botë. Maduro i kishte bërë një ofertë që do t’i jepte SHBA të drejta mbi një pjesë të madhe të tyre pa përdorur forcë ushtarake, por Trump e ndërpreu dialogun. Një zyrtar i lartë i administratës tha, duke kërkuar anonimitet, se bisedimet nuk janë tërësisht të vdekura dhe vendosja e aeroplanmbajtëses ishte një mënyrë për të fituar avantazh ndaj Maduro.
Nëse kjo është strategjia, do të rikthehet epoka e “diplomacisë me anije luftarake,” një term i njohur në shekullin e 19-të kur fuqitë e mëdha përdornin flotat e tyre për të intimiduar shtetet më të dobëta, përfshirë Venezuelën, e cila ishte objekt i një bllokade europiane në 1902-1903.
Pyetja tjetër është nëse Trump po ndjek ndryshimin e regjimit në Venezuelë, me shpresën e vendosjes së një qeverie më mike ndaj SHBA-ve. Sekretari i Shtetit, Marco Rubio, tha javën e kaluar në një takim privat me liderët e Kongresit se largimi i Maduro nuk ishte objektiv i administratës.
Rezultati është një paqartësi strategjike, me zyrtarë që japin një kombinim të ndryshëm qëllimesh dhe shkeljesh të pranueshme. Disa thonë se thelbi është një test force mes Trump dhe Maduro, i cili është akuzuar si kreu i “Kartelit të Diellit,” tashmë një organizatë terroriste e caktuar nga SHBA-të.
Ndërsa presidenti përqendrohet publikisht tek kërcënimi i drogës për SHBA-të, në takime private ai ka diskutuar më shumë për fatin e Maduro dhe naftën.
Patrick Duddy, ish-ambasador i SHBA në Venezuelë, thotë: “Vendimi i administratës për operacionet ushtarake në Karaibe lidhet me pretendimin se trafikantët janë terroristë, jo thjesht kriminelë. Por nuk jam i sigurt nëse ata po ngatërrojnë luftën kundër drogës me ndryshimin e regjimit”.
Nëse administrata e sheh Maduro si kreu i një karteli dhe si një arratisës për drejtësinë amerikane, kjo sugjeron se ambiciet e tyre janë më të mëdha se thjesht ndalimi i drogës në Karaibe.
Analizë | Trump rrit presionin ndaj Venezuelës, por qëllimi mbetet i paqartë
