“Kodicil”, poezi nga Kenneth Rexroth

Pjesa më e madhe poezisë së botësËshtë artificialitet, konstruksion.Askush nuk e lexon përveç studiuesve.Pas një breziAjo është bërë aq e stërpjekur,Sa që nuk mund të tretet.Ka pak gjëra që nuk i kamLexuar, e ato ishin gjëra të zymta.Lamartine – Gower – Tasso –Apo metafizikët eKembrixhit, të lashtë apo modernë,Dhe majmunët e tyre amerikanë.Me dije qoftë, për vite me radhëKlasa sunduese e poezisë anglezeKa mbajtur qëndrimin se kjo është pikërisht ajoQë është Poezia, konstruksionPavetor, ku përemratVetorë nuk lejohen kurrë.Nëse zbatohet me rigorizitet tëMjaftueshëm, një teori e tillëProdhon në praktikë tëKundërtën e saj. PoeziaE Eliotit dhe Valérisë,Njashtu si ajo e Popet, nuk është sallPersonale, ajo është intensive,Ëndërrimtare subjektive siIntime dhe zbuluese,E sikletshme nëse doni,Si pamaturitë e kauçit të psikanalistit.Gjithmonë ka një arsye tëMjaftueshme për një tmerr tëPërdorimit...