Poezi nga Pablo Neruda
Të dueme gjendjet e mia shpirtnore aq të shumtaqë humorin ma ndryshojnë sa tash e mbaspër çka tashma ti e di aq mirë: për kohën, për jetën, për vdekjen.
Të dues’bashku me at botë që s’e kuptoj hiçs’bashku me ata njerëz që as i marr vesh fare,s’bashku me dyftyrsinë e shpirtit tim,me mospërputhjen e krejt gjesteve të mia,me pamundsinë e shmangies së fatit,me fshehtësitë e dëshirës,me dykuptimsinë e së vërtetëspse edhe kur të them s’të duetë due fort,madje edhe kur të tradhëtoj, s’të tradhtoj aspakpse n’thellsinë ma të thellë, çoj përpara mendimin,me të dashtë sa ma shumë
Të due…pa e mendue, njashtu i pandërgjegje,e i papërgjegjshëm n’mënyrën ma spontanenjashtu padashtas, e instinktivisht,njashtu me t’shtyme shpirti, çoroditshëm.pse s’kam asnji arsyetim logjik,as të improvizuemme e ngjizë dashninë që ndiej për ty,që lindi mistershëm prej asgjasë,e me magji s’ka zgjidhë asgja,po që për fat, ca nga ca, pak o hiçe ka përmirësue krejt t’keqen time.
Të due,të due njashtu si njaj trupi që s’mendon asgja,si njajo zemra që s’arsyeton asgja,si njajo koka që asgja s’përputh.
Të duenjashtu pa e kuptue as vetë psepa e pyet kurrë vedin pse të due,pa i dhanë asnji randsi faktit pse të due,pa i futë vedit asnji dyshim n’kuptimin pse të due
Të duethjesht pse të due,pa e ditë as vetë pse të due.
Përkthye nga Jozef Radi
ObserverKult
Lexo edhe:
WHITMAN: O KAPITEN, KAPITENI IM!
Leave a Reply