Gjuha shqipe e dokumentuar e Buzukut, është përplasur me dallgët titanike të zhdukjes. Ndërsa dyndjet e shqiptarëve, janë në këngët heroike të popullit, përcjellë brez pas brezi.
Të vendosur në Greqi gjatë mesjetës, arvanitasit ishin element dominant i popullsisë në disa rajone të Peloponezit dhe Atikës, deri në shekullin e XIX. Me gjithë përpjekjet e parreshtura për asimilimin e tyre, legjendat e këngët e lashta ende këndohen.
Mes shumë studiuesish, Aristidh Kola do të ishte një zë i fortë i historisë dhe prejardhjes së shqiptarëve në Greqi.
“Ata që u përpoqën të ndajnë arvanitët myslimanë nga ata të krishterët, duke i quajtur të parët “turkallvanos” dhe të dytët helenë, nuk dinin ç’të bënin me Skënderbeun, të cilin populli, të krishterë e myslimanë, e quanin hero kombëtar.” – do të shkruante ai.
Ndërsa kjo këngë e vjetër arvanitase, është ruajtur ndër breza. Ishte Panagis Pappas (1880-1976), arvanitas nga Elefsina (Eleusis), i cili e mësoi atë nga e ëma, ndërsa ajo vetë e kishte mësuar nga kapiteni Anagnostis, luftëtar i Pavarësisë së Greqisë, më 1821.
Kënga e vjetër, thotë:
Arvanitet të këndonjëngluhën mos e harronjën.Gjigju si këndon ai plaku,shih se si lëvis ai gjaku.Golë me golë e bahet jeta,bahetë më këngë të drejta.Arvaniti s’mund të shkruon,me këndim të gjitha i ruon.Gluha e pashkruar shuhet,vëtëmë me këngë ruhet.
Disa nga fjalët e sjella në shqipen standarde:
këndonjën = këndojnëgluhën = gjuhaharronjën = harruargjigju = dëgjolëvis = lëvizjegolë = gojëbahet (ë) = mbahetshkruon = shkruaj——————————
Lexo edhe:
NA DUHET NJË ANTOLOGJIA E NAIMIT DHE FISHTËS/PLOTËSON NJË MUNGESË, ËSHTË NJË IDE BASHKUESE !
Leave a Reply