Lajmidites.com

Tag: vdekjes

  • Tri motrat gjenden pa jetë autor dyshohet babai/ Zbulohet shkaku i vdekjes, gjurmë gjaku gjenden në makinën e 32-vjeçarit

    Tri motrat gjenden pa jetë autor dyshohet babai/ Zbulohet shkaku i vdekjes, gjurmë gjaku gjenden në makinën e 32-vjeçarit

    Një ngjarje e rëndë është regjistruar në Washington, ku tre motra janë gjetur pa shenja jete, ndërsa dyshohet se janë vrarë nga i ati.

    Shkaqet zyrtare të vdekjes së tri motrave të vogla që u gjetën të vdekura pasi u zhdukën ndërsa vizitonin babanë e tyre thuhet se janë zbuluar.
    Paityn Decker, 9 vjeç, Evelyn Decker, 8 vjeç, dhe Olivia Decker, 5 vjeç, të cilat u panë për herë të fundit më 30 maj dhe u gjetën të vdekura të hënën, më 2 qershor, ka shumë të ngjarë të kenë vdekur nga asfiksia, sipas një raporti paraprak të paraqitur në Gjykatën e Lartë të Qarkut Chelan, raportoi Fox 13 Seattle .
    Ky përditësim vjen ndërsa autoritetet vazhdojnë kërkimin për babain e vajzave, 32-vjeçarin Travis Decker, sipas People.
    Departamenti i Policisë së Wenatchee konfirmoi se vajzat u gjetën të vdekura të hënën, më 2 qershor, pasi hetuesit gjetën kamionçinën e bardhë GMC Sierra të vitit 2017 të Decker pranë kampingut Rock Island në Qarkun Chelan, megjithëse vetë Decker nuk mundi të gjendej. Policia nuk i dha shkaqet e vdekjes së vajzave ose vendndodhjen e saktë ku u gjetën trupat e tyre në atë kohë.
    Decker është akuzuar rishtazi për tre akuza për vrasje të shkallës së parë dhe një akuzë për rrëmbim, sipas policisë. Ai tashmë po përballet me akuza për ndërhyrje në paraburgim. “Nuk dihet nëse Decker është aktualisht i armatosur, por ai mund të përbëjë një rrezik të konsiderueshëm, nëse i afrohen”, tha policia, duke shtuar se babai ka përvojë të mëparshme ushtarake.
    Fox 13 Seattle raportoi se automjeti i Decker u gjet “me dy gjurmë duarsh të përgjakura” afër vendit ku ndodheshin trupat e vajzave. Brenda thuhet se u gjetën sende të ndryshme personale, duke përfshirë batanije, ushqim, sedilje makinash dhe një portofol. Një tendë dhe një frigorifer u gjetën gjithashtu “në një distancë të shkurtër larg”, duke treguar shenja të aktivitetit të kohëve të fundit në kamp, ​​sipas medias.
    Dokumentet e gjykatës të marra nga Fox 13 Seattle thuhet gjithashtu se deklaruan se aktiviteti i telefonit celular të Decker tregonte se “ai shkoi me makinë në të njëjtin kamping dhe u largua një ditë para rrëmbimit”.

    Top Channel

  • Një histori e shkurtër e ferrit

    Një histori e shkurtër e ferrit

    Një histori e shkurtër e ferrit

    “Ferri” i Dante Aligierit është një shtyllë e kanonit letrar perëndimor. Një udhëtim nëpër nëntë rrethet e ferrit, poema alegorike ka tërhequr vëllime të tëra studimesh për të zbërthyer sekretet e saj. Pamjet e saj të gjalla, dhe shpesh groteske, kanë frymëzuar artistë si Sandro Botticelli, Auguste Rodin dhe William Blake. Madje u përshtat edhe në formën e një videoloje.

    Dy poemat e tjera të Aligierit që përbëjnë Komedinë Hyjnore, Purgatori dhe Parajsa, eksplorojnë përkatësisht botën e purgatorit dhe të parajsës. Por ato nuk marrin dashurinë, vëmendjen dhe adhurimin që merr origjinali i përqendruar në ferr. Kjo sepse parajsa është, të jemi të sinqertë, pak monotone. Ferri është aty ku ndodh drama.

    Duke marrë parasysh rëndësinë e saj në imazh dhe tregimtarinë, është e habitshme që ferri nuk përmendet shumë në Bibël. Në fakt, shumica e referencave për mbretërinë përvëluese të Satanit janë rezultat i përkthyesve të mëvonshëm që vendosën botëkuptimet e tyre mbi koncepte më të vjetra dhe mjaft të ndryshme për jetën pas vdekjes. Kjo do të thotë se ferri, ashtu siç e kuptojmë sot, është një botë pas vdekjes që autorët biblikë nuk e kishin në përfytyrimin e tyre.

    Ku ndodhet ferri?

    Sheoli përmendet 66 herë në Biblën Hebraike, dhe shumë versione të Dhiatës së Vjetër e përkthejnë këtë fjalë si “ferr”. Për shembull, Bibla e Mbretit Xhejms i përkthen Psalmet 16:10 si: “S’do të ma lësh shpirtin në Nëntokë, as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet në dhe.”

    Kuptimi dhe etimologjia e saktë e fjalës Sheol është e diskutueshme. Disa studiues biblikë argumentojnë se është një sinonim për varrin vetë. Në këtë këndvështrim, një përkthim më i saktë i Psalmeve 16:10 do të ishte: “Sepse ti nuk do ta lësh shpirtin tim mes të vdekurve ose të lejosh që i Shenjti yt të kalbet në varr.” Studiues të tjerë nuk pajtohen dhe argumentojnë se Sheol është një mbretëri e të vdekurve (shih Jobi 10:21). Edhe nëse është kështu, Sheol është shumë larg nga koncepti i ferrit. Në vend që të jetë një mbretëri e krijuar për të ndëshkuar mëkatarët, Sheoli është një vend ku të gjithë shpirtrat mblidhen dhe ekzistojnë në një zbrazëti pa ndjenja. Nuk ka as dhimbje as vuajtje, por as gëzim apo festë.

    Nëse jo në Biblën Hebraike, atëherë me siguri që ferri diskutohet gjerësisht në Dhiatën e Re? Por edhe në Dhiatën e Re, referencat për ferrin janë të rralla. Jezusi, figura qendrore e krishterimit, dhe Shën Pali, misionari i saj themelues, predikuan për pasojat ekzistenciale. Por në shkrimet më të hershme të krishtera, letrat e Palit dhe Ungjijtë e Markut dhe Mateut, asnjëri nuk paralajmëroi për një ferr përvëlues që pret mëkatarët.

    Studiuesi biblik Bart Ehrman argumenton se një lexim i kujdesshëm i fjalëve të Jezusit e tregon këtë. Te Marku dhe Mateu, Jezusi predikon për “Mbretërinë e Zotit” që po afrohet, dhe me këtë, ai nuk nënkuptonte një mbretëri në parajsë. Jezusi parashikonte një mbretëri këtu në Tokë dhe se ata që ndjekin ligjet e Zotit do të ringjallen fizikisht për të jetuar në këtë epokë të lavdishme të re. Ai besonte se kjo do të ndodhte së shpejti, brenda një brezi (Mateu 24:34).

    Fati që do t’u binte atyre që i kthenin shpinën Zotit nuk do të ishte një dënim i përjetshëm. Ata thjesht do të zhdukeshin. Shumë nga shëmbëlltyrat e Jezusit paralajmërojnë për këtë. Peshqit e këqij hidhen tutje (Mateu 13:48). Pemët që japin fruta të këqija hidhen në zjarr (Mateu 7:16-20). E njëjta gjë ndodh me ata cjep të këqij që ndahen nga delet e shenjta (Mateu 25).

    Ndërsa shumë prej këtyre shëmbëlltyrave sjellin në mendje imazhin e zjarrit, Ehrman vëren se këto zjarre i asgjësojnë të pabesët. Edhe nëse zjarret digjen përjetësisht, nuk thuhet se ata që hidhen në to do të digjen përgjithmonë. Dënimi i tyre është vdekja përballë jetës së përjetshme.

    “Ky duket se ka qenë mësimi i të dyve, Palit dhe Jezusit. Por më vonë u ndryshua nga të krishterët që erdhën më pas, të cilët filluan të besonin jo vetëm në gëzimin e përjetshëm për të shenjtët, por edhe në mundimin e përjetshëm për mëkatarët, duke krijuar paradoksin që ndër shekuj shumica e të krishterëve kanë besuar në një ferr që nuk ekzistonte për asnjërin prej themeluesve të krishterimit,” shkruan Ehrman në librin Heaven and Hell.

    Autostrada drejt ferrit

    Nëse jo nga Bibla, atëherë prej nga vjen ferri? Përgjigjja e thjeshtë për këtë pyetje të ndërlikuar, kjo është një “histori e shkurtër”, në fund të fundit, është se ferri është një përpjekje e përbashkët e shkëmbimit kulturor në rajonin mesdhetar të lashtë.

    Kultura hebraike nuk u shfaq në një vakum. Perandoritë fqinje, dhe, në më shumë se një rast, pushtuese, ndikuan mbi të. Ndonjëherë mendimtarët hebrenj merrnin dhe përshtatnin ide nga këto kultura. Herë të tjera i refuzonin. Por të dyja format ndryshuan teologjinë hebraike gjatë shekujve.

    Për shembull, apokalipticizmi hebraik e shihte botën si një fushë beteje kozmike mes të mirës dhe të keqes. Sipas këtij këndvështrimi, armiqtë e Zotit kishin pushtetin në epokën e tanishme, por së shpejti Zoti do t’i mundte dhe do të sillte një epokë utopike. Dhe mendimtarët apokaliptikë u ndikuan shumë nga kultura helenistike pas pushtimeve të Aleksandrit të Madh. Kjo është e dukshme në mënyrën se si ata i kombinuan traditat e tyre biblike me motive greke si udhëtimet në parajsë dhe gjykimi i të vdekurve.

    “Këto paralele helenistike nuk argumentojnë se zhanri apokaliptik rrjedh nga kultura helenistike apo se apokalipset hebraike mungojnë në origjinalitet dhe integritet,” shkruan John Collins, një studiues i Dhiatës së Vjetër. Megjithatë, “bota helenistike ofron disa nga kodet që përdoren në apokalipset.”

    Bota e Jezusit ishte e zhytur në apokalipticizëm, dhe në një kthesë të çuditshme, Shën Pali e solli markën e Jezusit përsëri në botën helenistike përmes misionit të tij. Aty, ajo u përzie dhe u përthith më tej me konceptet greko-romake të jetës pas vdekjes.

    Me kalimin e brezave dhe mosrealizimin e Mbretërisë së Zotit të premtuar nga Jezusi, këta të krishterë të rinj filluan të mendojnë: Po sikur ta kishin keqkuptuar Jezusin? Po sikur fitorja e së mirës mbi të keqen të mos ndodhte në Tokë? Po sikur jeta e përjetshme e premtuar të ishte në kuptimin shpirtëror, diçka e ngjashme me jetët pasvdekjes idilike të kulturave të tjera? Dhe nëse do të ketë shpërblime të përjetshme, atëherë nuk është shumë e vështirë të mendosh se edhe ndëshkimet duhet të jenë të përjetshme gjithashtu.

    Një vend agonie

    Ky zhvillim i mesazhit të Jezusit shihet në librat e mëvonshëm të Dhiatës së Re. Letra e Dytë e Pjetrit flet për mënyrën se si Zoti i hodhi engjëjt mëkatarë në Tartarus (edhe kjo shpesh përkthehet gabimisht si “ferr”). Në shëmbëlltyrën e të Pasurit dhe Llazarit, një shëmbëlltyrë që shfaqet vetëm në Ungjillin sipas Lukës, thuhet se i pasuri vuan në Had pas vdekjes, ndërsa Llazari i drejtë gëzon jetën e përtejme në “gjirin e Abrahamit”. (Duket se edhe parajsa, në atë kohë, ishte ende në fazë zhvillimi.)

    Sapo u konceptua, ferri shumë shpejt mori një jetë pas vdekjes për vete. Një nga përshkrimet më të hershme të një udhëtimi në ferr është Apokalipsi i Pjetrit. I shkruar në shekullin II, ai rrëfen udhëtimin e Shën Pjetrit nëpër jetën e përtejme. Përshkrimi i parajsës është i shkurtër; nga ana tjetër, është në peizazhin infernal të Pjetrit që fillojmë të njohim format moderne të konceptit të ferrit që marrin formë.

    Këtu, mëkatarët torturohen sipas mëkateve të tyre tokësore. Fyesit ndaj Zotit varen nga gjuhët e tyre. Vrasësit kafshohen pa pushim nga gjarpërinj helmues dhe krimba mishngrënës. Koprracët e pasur veshin rrecka dhe shpohen nga një shtyllë zjarri. Është një skenë pas skene në një dyqan mizorie, që do ta bënte çdo lexues modern të ndiejë neveri.

    “Autori i Pjetrit kishte një prirje vojeristike, sadiste dhe skatologjike që vendosi tonin për vizionet e mëvonshme,” shkruan Alice Turner në librin The History of Hell (Historia e Ferrit). “Edhe pse mund të ndiejmë neveri nga Pjetri dhe të pendohemi për ndikimin e tij të gjerë, është e dobishme të dimë se në kohën kur u shkrua, kërcënimi i torturës ishte një ankth i ri për qytetarët e krishterë [të Romës].”

    Jo një ferr i vetëm, por shumë

    Mund të duket se këtu mbaron udhëtimi drejt ferrit, por si flakët që ushqejnë këtë zjarr të përjetshëm, ferri nuk qëndron kurrë në vend. Që nga të krishterët e hershëm, çdo epokë e kulturës perëndimore e ka riformuar ferrin në një mënyrë apo tjetër. Shpesh, këto ndryshime janë më shumë një deklaratë për botën e tyre sesa për atë të përtejmen:

    Mesjeta përjetoi një shumëllojshmëri ferresh në tregimet popullore dhe teatrin. Ferri mund të ishte i tmerrshëm, por në atë kohë, ai ishte padyshim më i gjallë dhe më dramatik se shumica e përditshmërisë njerëzore.

    Ferri i Dantes ishte, ndër të tjera, një shpallje kundër pasurisë së Kishës Katolike dhe përfshirjes së saj në politikë.

    Gjatë periudhës baroke, jezuitët hoqën dorë nga torturat më të zjarrta të ferrit dhe i rimenduan ato si një përvojë e ngjashme me mjerimin urban dhe mbipopullimin.

    Gjatë Iluminizmit, vetë ideja e ferrit u vu në pikëpyetje. Volteri e quajti të pakuptimtë idenë që një njeri të digjej përjetësisht sepse kishte vjedhur një dhi (duke vënë në dukje gjithashtu se ferri kishte lidhje me përfytyrimet e jetës pas vdekjes në kulturat perse, greke dhe egjiptiane).

    E gjitha kjo për të thënë: Ferri nuk është një koncept i vetëm dhe i pandryshuar që na është dhënë nga Bibla. Ai ka shumë forma, ku secili version shërben si një vend i përfytyruar shpirtëror për më të mirën dhe më të keqen tonë.

    Nga njëra anë, ai pasqyron dëshirën tonë për drejtësi. Nëse jeta nuk është e drejtë, atëherë të paktën mund të imagjinojmë një jetë pas vdekjes ku të ligjtë dhe tradhtarët paguajnë për krimet e tyre, ndërsa viktimat e tyre marrin çlirim nga vuajtjet tokësore. Por nga ana tjetër, ferri gjithashtu strehon urrejtjen, intolerancën dhe egërsinë tonë. Ai nxjerr në dritë dëshirën tonë të fshehur për t’u ndjerë superiorë ndaj të tjerëve, dhe për të ndëshkuar ata që nuk kanë bindjet tona. / Big Think – Syri.net

  • Emily Dickinson, poetja që zgjodhi vetminë si shëlbim i shpirtit dhe e pranoi atë si një ndëshkim

    Emily Dickinson, poetja që zgjodhi vetminë si shëlbim i shpirtit dhe e pranoi atë si një ndëshkim

    SOT NE PERVJETORIN E VDEKJES SE POETES
    Nga Albert VatajEmily Dickinson vlerësohet si një nga poetet më pjellore amerikane të të gjitha kohërave. Poezitë e saj legjendare, si “Sepse nuk munda të ndaloja për vdekjen”, “Suksesi llogaritet më i ëmbla”, dhe plot të tjerë, jo vetëm që kanë gjetur vend në raftet e bibliotekave kryesore, por kanë zënë edhe një vend të përshtatshëm në planprogramet e universiteteve eminente. Është e çuditshme që edhe pse zotëronte aftësi të tilla artikulimi në të shkruar, ajo e jetonte jetën në vetmi dhe me vështirësi serioze të ndërvepronte dhe komunikonte me familjen dhe shoqërinë.Ata që e kanë lexuar poezinë e saj do të dëshmonin për faktin se shumica e veprave të saj më të mëdha pasqyrojnë një shpirt sa të qetë aq dhe melankolik. Ajo jo vetëm që shkroi 1100 poezi në rini, por shkroi edhe qindra letra që pasqyronin kompozime të panjolla të veprës më të mirë letrare në historinë e Letërsisë Amerikane. E talentuar me artin e gërshetimit të ndjenjave në fjalë, ishte për të ardhur keq që vepra e saj u botua kryesisht pas vdekjes, si rezultat i vtizolimit. Kjo për arsye se bashkëkohësit e saj nuk kishin shumë njohuri për aftësitë e jashtëzakonshme letrare që ajo zotëronte. Poezitë e saj janë vlerësuar për përdorimin e parregullt të shenjave të pikësimit dhe kapitalizimin e pazakonshëm të shkronjave, me rreshta të shkurtër që kanë kuptim të bollshëm.Emily Dickinson u lind më 10 dhjetor 1830 në Armherst, Massachusetts. Që në fëmijëri ajo shfaq një shpirt rebel dhe armiqësor ndaj mësimeve puritane që i imponohen nga familja e saj. Babai, një avokat i njohur dhe i pasur, e detyron atë të braktisë shkollën e mesme pas vetëm një viti, i shqetësuar për fuqinë e dëmshme që dija mund të ketë tek vajza e saj. Vetë Emily braktis me dëshirë seminarin e grave në Mount Holyoke ku u regjistrua, pasi kishte kryer aktin “subversiv” të mos deklarimit publikisht si e krishterë.Vazhdoi studimet autodidakt dhe, para se t’i përkushtohej poezisë, i pëlqente ta kalonte kohën e lirë duke shkruar letra për miqtë. Gjatë rinisë së tij ajo bën një jetë shoqërore diskrete, dhe nuk do të martohet kurrë, pavarësisht se disa histori dashurie shpërthyen në jetën e saj, por pa i jetuar ato plotësisht.Pas moshës 25-vjeçare ajo u tërhoq në një jetë të vetmuar dhe filloi t’i përkushtohej me pasion poezisë, e parë si një rrugë e rritjes shpirtërore drejt njohjes intime të vetvetes dhe për të depërtuar më mirë në kuptimin e jetës.E izoluar vullnetarisht, ajo lë të rrjedhë poezinë e saj të lindur nga soditja e natyrës, nga meditimi dhe nga studimi i autorëve të të preferuar: Shekspirit, Keats dhe Emily Brontë .Nuk dihen arsyet që e bëjnë atë të tërhiqet në vetmi. Disa studiues besojnë se zgjedhja u diktua nga një dashuri e penguar, por ka shumë të ngjarë që poetja, e vetëdijshme për pamundësinë e saj për të krijuar një marrëdhënie pozitive me botën, maturon vendimin për t’iu përkushtuar në vetmi asaj që ajo e konsideron pothuajse një mision: të shkruajë. poezitë. Ajo vishej me të bardha dhe mbyllej në dhomën e saj. Ekzistenca e saj e vetmuar rrallëherë ndërpritet nga ndonjë vizitë. Korrespondenca me vetëm disa miq të zgjedhur është përkundrazi e vështirë.Ajo ishte pak e interesuar për botimin e poezive të saj. Tregon natyrën rebele dhe një krijimtari që është një qëllim në vetvete, që nuk ndjen asnjë nevojë për famë. Asaj nuk i mungon opinioni i jashtme për të vërtetuar identitetin krijues dhe vlerat në të cilat beson. Ajo e refuzon atë rrugë të paracaktuar macho për të vazhduar studimet, dhe për t’u bërë mësuese, e vetmja rrugë e parashikuar për gratë inteligjente si alternativë ndaj martesës dhe kryen revolucionin e saj të vogël, duke u izoluar nga një shoqëri në të cilën nuk e ndjen se i përket .Emily Dickinson arrin të fsheh pothuajse të gjitha poezitë. Fare pak prej tyre e gjetura në tavolinën e saj të punës pas vdekjes, dhe e kalon jetën me kokëfortësi duke kërkuar përgjigje nga një Zot i heshtur dhe i munguar.Stili i Emily Dickinson karakterizohet nga poezi të shkurtra pothuajse plotësisht pa shenja pikësimi, nga përdorimi i shkronjave të mëdha për të theksuar disa fjalë dhe nga përdorimi i vizave për të thyer fjali dhe për të simuluar ritmin e frymëmarrjes. Kështu lind një prodhim poetik intensiv pa rregulla që do të ndikojë në operën moderne.Një nga veçoritë e Dickinson është të përvijojë koncepte abstrakte, duke përdorur imazhe konkrete. Në shumë nga poezitë e saj, në fakt, idetë dhe objektet abstrakte përdoren për të shpjeguar njëra-tjetrën, por marrëdhënia mes tyre mbetet komplekse dhe ndonjëherë hermetike.Temat me të cilat ajo trajton përfshijnë dashurinë, natyrën, kalueshmërinë e jetës dhe sigurinë e dhimbshme të vdekjes. Kjo e fundit zbutet nga shpresa e pavdekësisë, që do të lejojë secilin prej nesh të ribashkohet me njerëzit e dashur. E mbyllur në dhomë, ajo vëzhgon kopshtin e saj dhe përshkruan insektet, lulet, ndryshimet e stinëve dhe orët e ndryshme të ditës, simbole të ndryshimit të vazhdueshëm të asaj aventure të shkurtër të quajtur jetë. Miku i saj më i mirë është qeni në Newfoundland, Carlo. Kur qeni ngordh, Dikinson nuk do të largohet më kurrë nga dhoma e saj.Pak para vdekjes, ajo shkroi: “Besoj se i pari që do të më takojë kur të shkoj në parajsë do të jetë i dashur, besnik, plaku Carlo”.Ajo vdiq nga nefriti më 15 maj 1886, në atë që dikur ishte shtëpia e prindërve të saj dhe dëshira e saj e shprehur që kortezhi i varrimit të kalonte nëpër fushat e saj të dashura, u përmbush.

  • 24 milionë paund! Kush do ta marrë pasurinë e Liam Payne?

    24 milionë paund! Kush do ta marrë pasurinë e Liam Payne?

    Liam Payne ka lënë pas një pasuri prej 24 milionë paundësh pas vdekjes së tij, sipas të dhënave zyrtare.
    Ish-anëtari i One Direction ndërroi jetë në tetor të vitit të kaluar në Argjentinë dhe nuk kishte lënë testament.
    Nëse dikush nuk lë një testament para vdekjes, ligji përcakton se fëmijët trashëgojnë pronën nëse s’ka një bashkëshorte apo partnere civile. Payne nuk ishte i martuar, por ai dhe këngëtarja Cheryl kishin një djalë, Bear i cili është 9 vjeç.
    Cheryl dhe avokati Richard Bray janë caktuar administratorë të pronës së tij. Ata do të menaxhojnë pasurinë, por kanë përgjegjësi të kufizuar dhe s’mund ta shpërndajnë.
    Payne ndërroi jetë në moshën 31-vjeçare pasi ra nga ballkoni i një hoteli në Buenos Aires.
    Në muajin shkurt, një gjykatë argjentinase hodhi poshtë akuzat për neglizhencë kriminale ndaj tre nga pesë personave të dyshuar se kanë lidhje me vdekjen e këngëtarit.
    Ngjarja tragjike shokoi botën e muzikës dhe admiruesit e grupit të famshëm.
    Dokumentet kanë treguar se vlera bruto e pasurisë ishte 28.6 milionë paund, por me shlyerjen e borxhevee dhe shpenzimeve është 24.3 milionë.

  • Papa Françesku dhe Arsenali, statistika e çmendur që lajmëron suksesin e ekipit anglez

    Papa Françesku dhe Arsenali, statistika e çmendur që lajmëron suksesin e ekipit anglez

    7 Maj 2025

    18:37

    Telesport

    Arsenali sonte do të tentojë kualifikimin në finalen e Champions League. Përballë ka PSG, e cila fitoi 0-1 në ndeshjen e parë.
    Sfida e kthimit luhet në Paris, aty ku një statistikë interesante favorizon londinezët.
    Kur vdes Papa, në Champions League fiton një ekip anglez. Humor i zi, ndoshta, por sa herë ka ndërruar jetë një Papë, një skuadër angleze ka fituar këtë kompeticion madhor.
    Në vitin 1978, pas vdekjes së Papa Gjon Palit I, Nottingham Forest fitoi trofeun. Në vitin 2005, pas vdekjes së Papa Gjon Palit II, Liverpool fitoi gjithashtu. Në vitin 2022, pas ndarjes nga jeta të Papa Benediktit XVI, Manchester City fitoi trofeun e parë europian në historinë e klubit.
    Po këtë vit, pas vdekjes së Papa Françeskut, a do të jetë radha e Arsenalit?

  • Gjumi i pasdites rrit rrezikun e vdekjes së parakohëshme

    Gjumi i pasdites rrit rrezikun e vdekjes së parakohëshme

    Një sy gjumë pasdite që zgjat më shumë se 40 minuta rrit rrezikun e vdekjes së parakohshme, sipas një studimi.
    Konkretisht, hulumtimi, i cili u krye në një mostër prej 300,000 personash, zbuloi se ata që shijojnë dremitje të gjata gjatë ditës janë në rrezik të zhvillojnë sindroma metabolike, duke përfshirë obezitetin, hipertensionin dhe kolesterolin.
    Studiuesit shqyrtuan zakonet e gjumit të 300,000 njerëzve dhe i krahasuan ato me historinë e tyre mjekësore. Ata zbuluan se dremitjet e shkurtra janë të mira për shëndetin, por nëse ato bëhen zakon të zgjasin më shumë se 40 minuta, atëherë ekziston rreziku i zhvillimit të sëmundjeve të tilla si diabeti dhe mbipesha.

    Gjatë një gjumi prej më shumë se 40 minutash, trupi beson se po hyn në një fazë gjumi të thellë dhe me zgjimin, cikli metabolik ndërpritet. Kjo nuk ndodh kur dikush fle më pak se 40 minuta.
     

  • Misteri i vdekjes së 27-vjeçares shqiptare në Itali/ Jehona më mediat italiane

    Misteri i vdekjes së 27-vjeçares shqiptare në Itali/ Jehona më mediat italiane

    Mediat italiane i kanë kushtuar vëmendje vdekjes tragjike të 27-vjeçares shqiptare Ermela Muhametaj në qytezën e Larinos në jug të vendit.
    E reja, nënë e një djali 9-vjeçar u gjet e pajetë e lidhur në një pemë mbrëmjen e 28 Prillit. Në fillim u dyshua për vetëvrasje, por mediat italiane shkruajnë se prokuroria ka nisur hetimet e thelluara për të kuptuar se çfarë e nxiti 27-vjeçaren drejt një akti të tillë.
    Trupi u gjet nga bashkëshorti i saj, 52-vjeçar, me të cilin ajo ishte ndarë prej disa muajsh dhe ndërkohë po zhvillonin procedurat e divorcit. Ai është marrë në pyetje nga policia, por për momentin nuk është ngritur ndonjë akuzë ndaj tij.
    Mesazhet e fundit 27-vjeçarja i ka shkëmbyer me avokatin e saj, të cilit i ka kërkuar një takim me urgjencë, takim i cili nuk është kryer.
    Hetuesit janë në pritje të zbardhimit të telefonit të saj dhe analizave të autopsisë me qëllim hedhjen e më shumë dritë mbi ngjarjen.

  • Fundi i tmerrshëm i gazetares ukrainase nga rusët, i nxorrën sytë, trurin dhe laringun, detajet tronditëse

    Fundi i tmerrshëm i gazetares ukrainase nga rusët, i nxorrën sytë, trurin dhe laringun, detajet tronditëse

    Fundi i gazetares 27-vjeçare Viktoriia Roshchyna nga Ukraina , e cila u arrestua në Zaporizhia në verën e vitit 2023 dhe u ndalua në Rusi , ishte torturues dhe i tmerrshëm, siç u zbulua nga hetimi i Guardian mbi rrethanat e vdekjes së saj dhe gjendjen e trupit të saj kur u dorëzua në shkurt.
    Siç raporton faqja britanike e internetit, ekzaminimet fillestare mjeko-ligjore tregojnë “shenja të shumta torture “, me trupin e gazetares që ka djegie në këmbë nga goditjet elektrike, gërvishtje në vithe dhe kokë, si dhe një brinjë të thyer. Flokët e saj, të cilat i pëlqente të ishin të gjata dhe të lyera bjonde në maja, ishin rruar.
    Burime me njohuri për hetimin e vdekjes së 27-vjeçares zbuluan gjithashtu se kocka hioidale në qafën e saj ishte thyer – një dëmtim që mund të jetë shkaktuar nga mbytja.

    Megjithatë, më e neveritshmja është se kur trupi i saj u kthye në shkëmbimin e 14 shkurtit, atij i mungonte truri, sytë dhe laringu, që do të thotë se shkaku i saktë i vdekjes mund të mos dihet kurrë.
    Trupi i gazetares nuk kishte asnjë tregues nëse ishte i një burri apo i një gruaje, pasi e tëra që mbante, ndryshe nga 757 trupat dhe mbetjet e tjera që u dorëzuan atë ditë – ishte mbishkrimi ” NM SPAS 757 “, që në rusisht do të thoshte “mashkull i panjohur” dhe “dëmtim i gjerë në arteriet koronare”.
    Sipas botimit, Roshchyna u mbajt pa akuza dhe pa qasje në një avokat, ndërsa gjatë periudhës që ajo mbeti në duart e rusëve, kontakti i saj i vetëm i njohur me botën e jashtme ishte një telefonatë katër-minutëshe me prindërit e saj.
    Siç u tha, ka nisur një hetim për krime lufte me qëllim ndjekjen penale të atyre që janë përgjegjës për vdekjen e gazetarit.
    Informacioni rreth muajve të fundit të jetës së saj u mblodh falë më shumë se 50 intervistave me të mbijetuar të paraburgimit në burgjet ruse, si dhe me familjet e disa prej të burgosurve.
    Informacion u dha gjithashtu nga avokatë në Rusi dhe Ukrainën e pushtuar, si dhe nga zyrtarë të burgjeve që dhanë dorëheqjen nga shërbimi i tyre, të tronditur nga ajo që kishin parë.
    Një nga dëshmitaret ishte edhe shoqja e saj e burgosur, e cila u lirua shtatorin e kaluar dhe e regjistroi dëshminë e saj në video për prokurorin.

    Siç dëshmoi gruaja, trupi i gazetares ukrainase ishte i mbuluar me mavijosje. “Gjatë marrjes në pyetje, i dhanë elektroshok… E goditën me thikë – i pashë: padyshim në krah, në këmbë… Plagë e freskët me thikë – në parakrah, në indin e butë midis kyçit të dorës dhe bërrylit. Një shenjë rreth 3 centimetra e gjatë, e shpuar. Tha që një djalë, ishte i dhunshëm, i çmendur. Në këmbën e saj, sipër thembrës – e pashë edhe atë, një plagë 5 centimetra. Më tha, “I luta të mos e preknin plagën.”
    Herën e fundit që ajo u largua nga Ukraina ishte më 25 korrik 2023. Në orën 14:09. Atë ditë, telefoni i saj u lidh me një rrjet celular polak.
    Hartimi i udhëtimit të saj tregoi se nga Polonia, ajo udhëtoi nëpër Lituani, në veri deri në Letoni. Një foto e pasaportës së saj dhe formularit të hyrjes në Rusi tregonte se 27-vjeçarja hyri në Rusi nga Letonia, me emrin e saj të vërtetë, përmes pikës kufitare Ludonka.
    Disa ditë më vonë, më 3 gusht, babai i saj, Volodimir, ngriti alarmin kur kuptoi se vajza e tij kishte ndaluar së hyrëi në llogaritë e saj në mediat sociale me informacionin dhe dëshmitë që kishte mbledhur, të cilat e kishin çuar atë në një burg famëkeq në qytetin bregdetar të Taganrogut në Rusi.
    /vizionplus.tv

  • Rritet ndjeshëm shikueshmëria e “Conclave”, filmi që trajton Misteret e trashëgimisë Papale

    Rritet ndjeshëm shikueshmëria e “Conclave”, filmi që trajton Misteret e trashëgimisë Papale

    Me funeralin e Papa Françeskut që tërhoqi më shumë se 200,000 të pranishëm të shtunën, interesi për procesin e trashëgimisë papale është intensifikuar. Kjo po i shtyn shikuesit drejt filmit “Conclave”, i bazuar në romanin e Robert Harris me të njëjtin emër.
    Filmi fitues i Oskarit i vitit 2024 , i cili eksploron procesin e fshehtë të zgjedhjes së një pape të ri , ka pësuar një rritje të shikueshmërisë pas vdekjes së Papës.
    “Conclave” është një film i bazuar në romanin e Robert Harris, që fokusohet në procesin e zgjedhjes së Papës pas vdekjes së një Papa të mëparshëm. Historia zhvillohet gjatë konklavës, ku kardinalët mblidhen në një ambient të mbyllur për të zgjedhur papën e ri. Filmi paraqet tensionet dhe interesat politike brenda Vatikanit, duke zbuluar manipulimet dhe sekretet që ndodhin në këtë proces të rëndësishëm fetar.

    Në “Conclave”, shikuesit ndjekin historinë e një kardinali të ri dhe të papritur, që përpiqet të përballojë presionin e jashtëzakonshëm dhe manipulimet politike të kolegëve të tij, të cilët kanë interesat e tyre të forta. Ky film i ofron audiencës një pasqyrë të thellë të politikave të brendshme të Vatikanit, duke sjellë një kombinim mes dramës dhe trilerit politik.
    Conclave kishte regjistruar afërsisht 1.8 milion minuta shikimi më 20 prill – ditën para shpalljes së vdekjes së Papës – që u rrit në 6.9 milionë ditën tjetër.
    /vizionplus.tv

  • Vatikani përgatitet për konklavën papale pas vdekjes së Papa Françeskut

    Vatikani përgatitet për konklavën papale pas vdekjes së Papa Françeskut

    Bota E Hënë, 28 Prill 2025 09:57
    Vatikani ka mbyllur Kapelën Sistine, ku kardinalët do të mblidhen për konklavën për të zgjedhur Papën e ardhshme pas vdekjes së Papa Françeskut më 21 prill në moshën 88-vjeçare.
    Françesku u varros të shtunën pas një funerali në Sheshin e Shën Pjetrit që mblodhi liderë botërorë dhe qindra mijëra të tjerë, dhe një periudhë nëntëditore zie po vazhdon përpara se të fillojë konklava.

    Konklava pritet të zhvillohet midis datave 5 dhe 10 maj, në përputhje me rregullat e Kishës Katolike.
    Ata vizitorë që arritën të hynin të dielën në Kapelën Sistine e konsideruan veten me fat, pasi nuk dihet se sa do të zgjasë konklava dhe sa do të mbetet jashtë kufijve të arritshëm për vizitorët xhevahiri i Muzeut të Vatikanit.
    “Mendoj se u ndjemë shumë me fat që ishim në gjendje të ishim grupi i fundit i vizitorëve që erdhën sot, udhëtimi ynë nuk do të kishte qenë i plotë pa parë këtë vend të bukur” tha Sumon Khan, një turist nga Shtetet e Bashkuara.