Kënga “Golden Years” u publikua si këngë e vetme saktësisht 50 vjet më parë, më 21 nëntor 1975, përpara pjesës tjetër të albumit “Station to Station”.
“Vitet e Arta” erdhën në një moment kur David Bowie ripërcaktoi atë që mund të bëhej “shpirti i tij plastik”, por me një maturim të dukshëm të energjisë që ai kishte formësuar më parë.
E publikuar si këngë e vetme më 21 nëntor 1975, përpara pjesës tjetër të albumit “Station to Station”, “Golden Years” u shfaq gjatë një periudhe tranzicioni kur nuk ishte e sigurt nëse Bowie do të ishte ai që do të këndonte versionin e regjistruar, raporton Collider .
Elvis Presley priste në sfond si një interpretues i mundshëm, por interpretimi i Bowie-t përfundimisht e bëri atë një hit, duke arritur numrin 10 në tabelën Billboard Hot 100.
Suksesi i saj erdhi në një moment vendimtar në karrierën e Bowie-t, i konsideruar nga shumë fansa si kulmi i tij krijues. Teksti i këngës “Golden Years” zbulon një histori izolimi, naiviteti dhe humbjeje të drejtimit. Ishte gjithashtu një pasqyrim i gjendjes së Bowie-t në atë kohë.
Kënga shfaq aftësinë e tij të jashtëzakonshme për të bashkuar popin amerikan me një ndjeshmëri të dallueshme evropiane, duke aluduar në mënyrë delikate për eksperimentimin që do të shënonte Trilogjinë e Berlinit.
Çuditërisht, sipas biografive të David Bowie, kënga “Golden Years” u shkrua fillimisht me idenë që Elvis Presley ta këndonte atë. Bowie dhe Presley ishin nën etiketën RCA Records në atë kohë dhe Presley dëgjonte demo-t e Bowie-t.
Menaxheri i Presley-t, Koloneli Tom Parker, mendoi se do të ishte e mençur që Bowie të shkruante këngë për “mbretin”, duke pasur parasysh lehtësinë e bashkëpunimit që lejonte shtëpia e tyre e përbashkët diskografike.
Në biografinë e David Buckley-t, “Strange Fascination – David Bowie: The Definitive Story”, shkruhej se Bowie thjesht “e adhuronte” Presley-n dhe do ta kishte dashur shumë mundësinë për të punuar me të. Por Elvis Presley nuk regjistroi kurrë një version të “Golden Years”, pavarësisht se zyrat e të dy artistëve mbanin kontakt.
Gjithashtu interesante është se këta dy gjigantë muzikorë kanë lindur në të njëjtën ditë – më 8 janar.
Ndikimi vokal i Elvisit në këngë
Kur dëgjon këngën “Golden Years”, është e qartë pse Elvis Presley do të ishte një interpretues i shkëlqyer në atë këngë. Vokalet në incizim fillojnë në mënyrë të dallueshme si të Elvisit – të thella, të lëmuara, të interpretuara me qetësi.
Që në strofën e parë, zëri i Bowie-t ndërthuret në mënyrë melodike dhe ritmike, duke ndjekur elasticitetin e lirë që Presley e bëri ikonik njëzet vjet para se të regjistrohej “Golden Years”.
Bowie i referohet teknikës së Presley-t gjatë gjithë këngës, por një varg në strofën e dytë e bën këtë veçanërisht me saktësi: “In walked luck, and you looked in time / Never look back, walk tall, act fine”, duke nxjerrë një fuqi të ngrohtë baritoni që është një frazë e përmbajtur qetësisht, me formë të lirshme që i jep përparësi shprehjes mbi rigorozitetin ritmik.
Bowie interpretoi një larmi personazhesh në mënyrë të mrekullueshme, dhe pastishi i Elvis Presley ishte një mënyrë e zgjuar për të mishëruar një ndjenjë shpirti nostalgjik në muzikën e tij progresive funk. Duke iu referuar me delikatesë ikonës, Bowie njoftoi me guxim se muzika e tij po synonte lartësi legjendare, dhe në të vërtetë ashtu ndodhi.
Pas suksesit të Bowie-t me “Fame”, ai dhe shtëpia diskografike e tij dëshironin një përsëritje të muzikës. Bowie zgjeroi elementët optimistikë funk të atij incizimi për të hedhur themelet për albumin “Station to Station”.
“Golden Years” është më i përmbajtur sesa tingulli i fuqishëm i “Young Americans”, “Fascination” dhe “Fame” nga albumi i mëparshëm i vitit 1975, dhe anon më shumë drejt një eksplorimi më të ftohtë dhe të sofistikuar të muzikës së frymëzuar nga muzika soul.
Ngadalësimi i tempos nënkupton gjithashtu një përgatitje të qetë për eksperimentimin që Bowie e përqafoi plotësisht gjatë gjithë Trilogjisë së Berlinit.
“Vitet e Artë”, ashtu si pjesa tjetër e albumit “Station to Station”, mund të konsiderohet si një urë krijuese midis “shpirtit plastik” të Bowie-t dhe tingullit të mëvonshëm avangard të fundit të viteve shtatëdhjetë.
Në atë kohë, në vitin 1975, Bowie ishte në kulmin e përdorimit të drogës. Ai jetonte në Los Angeles në një gjendje të pashëndetshme, duke përjetuar shpesh paranojë.
Teksti i këngës “Golden Years” tregon një histori ndjenje të humbur dhe të izoluar, me vargje si “Vrapo për hijet / Në këto vite të arta”, duke shprehur një gjendje pothuajse të çuditshme brenda një ndjenje të shqyer të vetes.
Të vendosura kundrejt një instrumentali optimist dhe shpirtëror, tekstet mbartin një ndjenjë të fortë melankolie dyshimi, të trashëguar nga “Young Americans” dhe të zgjeruar më tej në “Station to Station”, në një mënyrë edhe më të distancuar.
