Nga Luis García Montero
Ndoshta ti nuk m’ke pa,ndoshta askush nuk m’ka pa kaq t’humbur,kaq të ngrirë në kët’ qosh. Por eramendoi se isha gurdhe donte trupin t’ma thërmonte.Nëse do t’mundja me të taku’,kushedi, nëse do të t’kisha taku’, kisha me ditëme u sqaru’ me ty.Por kafenetë e hapura e të mbyllura,rrugët n’terr e n’dritë, stacionet pa pasagjerë,lagjet me banorët e tyre, dritat,telefonat, korridoret dhe ky qosh,nuk dinë asgjë për ty.Dhe kur era don me shkatërru’,më kërkon para derës tënde.E unë ia përsëris erësse nëse edhe një herë t’vetme kisha me të taku’,nëse ti kishe me u shfaqë, unë kishame ditë me u sqaru’ me ty.
Përktheu: Orjela Stafasani
ObserverKult
Lexo edhe:
LEONARD COHEN: EDHE DASHURITË E MËDHA IKIN…
Nga Leonard Cohen
Retë kalojnëKalojnë pa u prekur, pa u shikuarSecila shijon gëzimin e vetSecila zjarrin e vetNuk kërkojnë asgjë nga njëra tjetra,Nuk kanë dëshiraJanë vetë dashuria!
Pamjet më të bukura kalojnëVallëzim në një qiell të shumëfishtëMe të qeshura të pafundmeKalojnëSi yje të stinëve të ndryshmeKalojnëSi meteor të shekujve të ndryshëm,Që nuk e shuajtën zjarrin,edhe kur kaluan pranë zjarritPor kalojnë
Të qeshura të shkaraKrejt nga rehatiaKalojnë nga njëra – tjetaPa u prekur pa u shikuarKalojnë
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult