Poezi nga Mikhail Yuryevich Lermontov
Nuk të përulem, ka mbaruar,Asnjë premtim i yti s’hyn dotNë shpirtin tim për ta sunduar,Jemi të huaj, sot dhe mot.
Ti ke harruar që lirinëS’ia fal mashtrimit kurresesi,Por dhe kështu, vite që s’vijnëPër sytë e tu u bëra fli.
Edhe kështu tek ti pandehjatë gjeja shpirt e shok e short;Dhe tërë botën e urreja,Që të të doja ty me fort.
Gjithë ato çaste të qëndrimitTek këmbët tuaja, e beson?Ia kam rrëmbyer frymëzimitMë se po mi zëvendëson?
Nga ndonjë çast mendimbegatëDhe forc’e shpirtit s’ish çudi,T’i jepje botës një dhuratëDhe të më jepte pavdekësi.
Pse doje pra të më ndërrojeatë kurorë lavdiplot?Pse s’qe atëherë kur premtojeE tillë siç je bërë sot?
Krenar jam, falmë është e kotë,kërko një tjetër dashuri;Për asnjë gjë në këtë botë,Nuk mund të rri në skllavëri.
Nën qiell të jugut, në vend tjetërDo të largohem, ndoshta shpejt.Po jemi njohur pak si tepër,Për t’u harruar ashtu krejt.
Që sot do të zë të argëtohemDhe të betohem paskëtaj,Vetëm do qesh e do gëzohemDhe për asgjë nuk do të qaj.
Do rrej si djalli sa të dua,Si desha, më s’do dashuroj,A mund të dua më një grua,Kur sot një engjull më tradhëtoi?
Të vdisja desha dhe të vuaj,me botën desha të luftoj;Që fort të voglën dorën tuaj,I çmendur, të mundja ta shtrëngoj.
Pa të kuptuar dot mashtrimin,Ta fala shpirtin mbushur plot;Ia njohe këtij shpirti çmimin?Ia njohe, une s’të njoha dot./KultPlus.com
