Nga Patrick WEST, SPECTATOR
Shkenca nuk shihet më si një kërkim objektiv, ku kërkohet me kujdes parimi i paanshmërisë. Kjo është përfundimi që mund të nxjerrim nga komentet e Ella Al-Shamahi, prezantuese e serisë së re shkencore të BBC-së, ‘Human’. “Duhet të jemi pak të sinqertë,” thotë ajo, “për shumëkënd, duket sikur ateistët me prirje të majtë kanë monopol mbi shkencën”.
Këto deklarata, të raportuara në ‘Sunday Times’, pasqyrojnë ato të krye-ekzekutivit të ‘Wellcome Trust’, John-Arne Røttingen, i cili tha se tani shkencëtarët kanë një “përgjegjësi” për të treguar pse kërkimet nga e gjithë spektri politik kanë rëndësi, duke pasur parasysh faktin se “komuniteti i kërkimit në përgjithësi është më shumë në anën progresive/majtas.”
Fjalët e Al-Shamahi janë një pranim i rrallë i një zhvillimi të njohur mirë. Ato konfirmojnë atë që shumë kanë filluar të njohin: shkenca, siç i prezantohet publikut, ka marrë një kthesë të qartë në të majtë gjatë viteve të fundit dhe në shumë raste është ndotur nga ideologjia hiper-liberale.
Kjo u bë e qartë për shumë njerëz pas vdekjes së biologut, entomologut dhe polimatit E.O. Wilson në dhjetor 2021, kur ‘Scientific American’ publikoi një nekrologji kritike për këtë titan të kohës sonë.
“Me vdekjen e biologut E.O. Wilson të dielën, e gjej veten përsëri duke reflektuar mbi trashëgimitë komplekse të shkencëtarëve, veprat e të cilëve janë ndërtuar mbi ide racistë,” fillonte artikulli. Ai dënonte veprën dhe trashëgiminë e tij “problematike”, kryesisht sepse kryevepra e tij e vitit 1975, ‘Sociobiology: The New Synthesis’, sugjeronte se shoqëritë njerëzore në shumë mënyra pasqyrojnë karakteristika të lindura të njeriut. Ndërsa kjo ide gjithmonë ka qenë kryesisht e papranueshme për të majtën tradicionale, për hiper-liberalët modernë është absolutisht e patolerueshme.
‘Scientific American’ ishte një nga viktimat më të mëdha të “Great Awokening” (Ndërgjegjësimit të Madh) të para dhjetë viteve. Shtatorin e kaluar, ajo la mënjanë çdo pretendim për paanshmëri duke mbështetur Kamala Harris si presidente të SHBA-së, ndërsa më parë, në vitin 2021, kishte hequr dorë nga serioziteti kur publikoi një artikull që inkurajonte lexuesit të refuzonin fenë Jedi, bazuar në sagën ‘Star Wars’, me arsyetimin se kjo fe e pjesshme ishte “prirur ndaj shpëtimtarizmit (të bardhë) dhe qasjeve toksike mashkullore ndaj zgjidhjes së konflikteve”.
Ky artikull ishte vetëm një paralajmërim i qartë se establishmenti global shkencor ishte kapur dhe komprometuar. Një simptomë shumë më serioze e këtij zhvillimi ishte mënyra se si institucionet shëndetësore në të gjithë botën pranuan dhe më pas përhapën ideologjinë jo-shkencore dhe jo-empirike trans të “vetë-identifikimit gjinor”. Ndërsa sot NHS (Shërbimi Kombëtar Shëndetësor në Britani) ende deklaron se “Identiteti gjinor është një mënyrë për të përshkruar ndjenjën e lindur të një personi për gjininë e tij”, udhëzimet e Organizatës Botërore të Shëndetësisë përsërisin të njëjtën mantra subjektive: “Identiteti gjinor i referohet përvojës së thellë, të ndjerë dhe individuale të një personi për gjininë”. Në vitin 2023, universiteti ‘John Hopkins’ e çoi ideologjinë trans në përfundimin e saj më absurd, por të pashmangshëm, kur në një fjalor të ri termash për klinicistët dhe publikun e gjerë, përcaktoi lesbiken si “një jo-burrë që tërhiqet nga jo-burrat”.
Keqpërdorimi i diskutimit shkencor dhe arsimit publik lidhur me faktin se njerëzit ndahen në dy gjini është një nga shenjat shqetësuese të një komuniteti shkencor dhe akademik global që është degraduar nga politika. Përhapja dhe kontaminimi nga “wokery” (ndërgjegjësimi i tepruar për çështjet sociale), me obsesionet e saj për racën dhe fjalët që lëndojnë, është po aq e dukshme. Në vitin 2017, profesoresha Rochelle Gutierrez nga Universiteti i Illinois deklaroi se “në shumë nivele, matematika funksionon si bardhësi”. Në vitin 2020, ‘Journal of the Royal Society of Chemistry’ nxori udhëzime të reja për “të minimizuar rrezikun e publikimit të përmbajtjeve të papërshtatshme ose në ndonjë mënyrë ofenduese”.
Ky gjuhë tregon se si relativizmi postmodernist është përhapur në fushën shkencore – vendin më të fundit ku meriton të jetë. Kjo është diçka që Richard Dawkins e ka vërejtur dhe që e ka bezdisur prej kohësh, duke shkruar në “River Out of Eden” për ata që insistonin se shkenca ishte thjesht një mit origjine perëndimore: “Më trego një relativist kulturor në 30.000 metra lartësi dhe unë do të të tregoj një hipokrit”. Një nga ndërhyrjet më të fundit të Dawkins ka qenë kundër përpjekjeve për të përfshirë “mënyrat e dijes” të maorëve në orët e shkencës në Zelandën e Re.
Shkenca nuk mund të mos ndikohet nga politika e kohës së saj. Prandaj ‘racizmi shkencor’ lulëzoi në shekullin e 19-të. Prandaj një brez i majtistëve të çmendur, ata që sundonin Bashkimin Sovjetik, mohuan teorinë kryesore të evolucionit dhe u përkushtuan në vend të saj te deluzioni Lamarckian se organizmat mund t’u kalonin pasardhësve tipare të fituara gjatë jetës së tyre.
Edhe nëse shkenca nuk mund të arrijë kurrë një perspektivë të pastër hyjnore mbi botën, ne gjithmonë duhet të përpiqemi për objektivitet. Shembujt nga historia na kujtojnë që të jemi gjithmonë vigjilentë ndaj paragjykimeve të pavetëdijshme që kemi.









