Nga Holman W. Jenkins, Jr. – WSJ/
Një nga momentet më të mëdha në historinë e televizionit ndodhi më 26 prill 2018, kur moderatori i Fox News, Bret Baier, e pyeti ish-shefin e FBI-së, James Comey, nëse e kishte takuar ndonjë nga kolegët e tij të shërbimeve sekrete të administratës Obama, John Brennan dhe James Clapper, pas largimit nga detyra. Pas një hezitimi të lehtë, Comey tha se kishte darkuar me ta dy net më parë.
Mund të pyesni: Pse profesionistë me përvojë si këta do të lidhnin veten me një mashtrim të tejdukshëm si dosja Steele, duke ditur se do të shpërbëhej shpejt, meqë aleatët e Trump-it kishin kontrollin mbi burimet federale për të hetuar origjinën e saj?
Por nëse qëllimi ishte të turbulloheshin ujërat rreth faktit që zyrtarët e Obamës ishin mashtruar nga informacionet e rreme ruse për të ndërmarrë veprime të çrregullta e të papërshtatshme që pa dashje e ndihmuan Trump të zgjidhej, atëherë kjo funksionoi dhe vazhdon të funksionojë.
Këtë javë, mediat pro-Trump janë duke përjetuar një ndodhi tipike të një qeni pekinez të ekzaltuar për shkak të zbulimeve mbi mashtrimin e përhapur për lidhjet Rusi-Trump gjatë viteve 2016-2019. Por kjo është histori e njohur tashmë për Amerikën (madje edhe për gjysmën që bën sikur nuk e di). Për më tepër, Tulsi Gabbard duket e vendosur ta ngatërrojë çështjen e sulmeve kibernetike ruse ndaj pajisjeve të votimit (që nuk ndodhën) me propagandën e përhapur në internet. Dhe jo, presidenti Obama nuk do të përfundojë në burg. Ai përfiton nga i njëjti imunitet i garantuar nga Gjykata Supreme për veprimet zyrtare, ashtu si edhe presidenti Trump. Dhe drejtimi i përpjekjeve të shërbimeve sekrete amerikane përbën padyshim një veprim zyrtar.
Më interesante është shtojca e klasifikuar dhe me shumë censurime e raportit të Departamentit të Drejtësisë të vitit 2018 për veprimet e Comey-t në çështjen e email-eve të Hillary Clinton-it, të cilën po e shohim për herë të parë falë përpjekjeve të palodhura të senatorit Chuck Grassley.
Një arkiv informacioni të shërbimeve sekrete ruse nga një burim i redaktuar përfshin dy memorandume në rusisht nga një autor ose autorë gjithashtu të fshehur. Këto memo, në dukje, mbështeten në komunikime amerikane të përgjuara për të treguar një histori sipas së cilës Prokurorja e Përgjithshme e Obamës, Loretta Lynch, po përpiqej të ndalonte hetimin për email-et e Clinton-it.
Comey beson se ky informacion rreth Lynch-it është “objektivisht i rremë”, por megjithatë përbën një “çështje të kundërzbulimit” që ai duhet ta trajtojë duke ndërhyrë në mënyrë të papërshtatshme për të mbyllur hetimin për Hillary-n (një argument që inspektori i përgjithshëm i Departamentit të Drejtësisë, i emëruar nga Obama, nuk e konsideron si “arsyetim bindës”).
Kështu lindi rrëmuja që shpjegon gjithçka që ndodhi më pas. Do të shtoja gjithashtu se Comey, Clapper dhe Brennan nuk janë admirues të Trump-it, por nuk do të kishin rënë në veprime aq të papërgjegjshme vetëm për të ndaluar një president që nuk e pëlqenin. Ishte një mbulim i gjurmëve. Vendimi i parë i papërshtatshëm i Comey-t çoi në të dytin, rihapjen e hetimit ndaj Hillary-së pak para ditës së zgjedhjeve, gjë që vetë Clinton-i dhe sondazhet e pavarura thonë se ndihmoi zgjedhjen e Trump-it.
Imagjinoni sikur tema pas zgjedhjeve të 2016-ës të mos kishte qenë lidhjet imagjinare të Trump-it me Rusinë, por paaftësia reale e zyrtarëve amerikanë që, duke u mashtruar nga informacionet e rreme ruse, ndihmuan gabimisht zgjedhjen e Trump-it. Të gjitha agjencitë përkatëse do të përballeshin me pasoja të rënda.
Pastaj është pjesa që askush nuk dëshiron ta mendojë. Vladimir Putini po shikonte. Fillimisht, zyrtarët amerikanë përdorin informacione të rreme ruse për të siguruar fitoren e Clinton-it. Me fitoren befasuese të Trump-it, nxirren informacione të reja të rreme për të sugjeruar se Trump-i ishte në bashkëpunim me Rusinë.
Putini e di që kjo është gënjeshtër. Edhe zyrtarët amerikanë e dinë që ai e di.
Më pas vjen zgjedhja e vitit 2020 dhe 51 figura të rëndësishme të shërbimeve sekrete amerikane, njerëz me të cilët Putini mund të ketë bashkëpunuar personalisht, trillojnë një histori se një laptop me informacion komprometues për djalin e Joe Biden-it është një mashtrim i shërbimeve ruse.
Ai e di që ata po gënjejnë. Ata e dinë që ai e di. Kur po mendonte për pushtimin e Ukrainës, çfarë mendonte Putini për sjelljet e paafta, të nënshtruara dhe, sinqerisht, absurde të drejtuesve të shërbimeve sekrete amerikane në luftën e tyre pa fund kundër Trump-it?
Këto ngjarje mbushën gjashtë vitet para 24 shkurtit 2022, kur Putini po mendonte për bastin më të rëndësishëm të karrierës së tij. Reagimi amerikan ndaj sulmit në Ukrainë do të ndikonte edhe në mënyrën si do të reagonin vetë ukrainasit, të rezistonin apo të bënin marrëveshje? Impulsi i parë i administratës Biden, të kujtojmë, ishte t’i bënte thirrje qeverisë së Zelenskit të largohej. Kur shefi i CIA-s, William Burns, vizitoi Moskën në nëntor 2021 për të paralajmëruar rusët që të mos pushtonin, a përçoi ai gjithashtu bindjen e CIA-s se një pushtim rus do të kishte sukses?
Fatkeqësisht, ka ende më shumë për të mësuar, por ndoshta nuk do ta mësojmë kurrë. Një detaj intrigues sugjeron se FBI-ja, që në fillim, kishte një listë me email-e amerikane që rusët synonin. Një prej tyre ishte një “analist për Rusinë”, lidhja e të cilit, e censuruar, përkon me fjalën “Brookings.”
Kjo të sjell në mend ish-analistin e institutit Brookings, Igor Danchenko, i cili u identifikua shpejt nga FBI-ja si “burimi kryesor” për dosjen Steele. Danchenko më pas u pagua nga FBI-ja për katër vjet të plota, një stimul i fortë për të mos ndarë me publikun atë që dinte.
https://www.wsj.com/opinion/the-real-russiagate-story-trump-fbi-2026-intelligence-c75f33c0









