Lajmidites.com

Tag: regjimit

  • ‘700 euro për 5 ditë leje burgu’/ Shefi i regjimit në Lushnjë me “oferta turistike” për të burgosurit, arrestohet nga SPAK

    ‘700 euro për 5 ditë leje burgu’/ Shefi i regjimit në Lushnjë me “oferta turistike” për të burgosurit, arrestohet nga SPAK

    Foto ilustruese

    LUSHNJË- Shefi i regjimit të brendshëm në Lushnjë është arrestuar nga policia mbrëmjen e sotme. Arrestimi i tij erdhi pas denoncimit në një emision investigative, ku përmes disa pamjeve, ai shfaqej duke marrë vlera monetare në këmbim të një leje shpërblyese për të burgosurit. Bëhet fjalë për nje shumë prej 700 eurosh, në këmbin për 5 ditë leje daljeje nga burgu. 
    Drejtoria e Përgjithshme e Burgjeve ka reaguar duke njoftuar arrestimin e tij në bashkëpunim me Prokurorinë e Posaçme kundër Korrupsionit dhe Krimit të Organizuar (SPAK), teksa dënon me forcë çdo akt të paligjshëm dhe korruptiv.
    Njoftimi i Drejtorisë së Burgjeve:
    Në lidhje me pamjet e transmetuara në emisionin investigativ “Stop”, ku shfaqet një punonjës i Policisë së Burgjeve duke marrë vlera monetare në këmbim të një leje shpërblyese, Drejtoria e Përgjithshme e Burgjeve, në bashkëpunim me Shërbimin e Kontrollit të Brendshëm të Burgjeve, dhe nën drejtimin e Prokurorisë Kundër Korrupsionit dhe Krimit të Organizuar, ka ndërmarrë menjëherë veprimet për identifikimin dhe arrestimin e tij.
    Punonjësi i identifikuar është komisar H. L, me detyrë shef i regjimit të brendshëm në IEVP Lushnjë.
    Drejtoria e Përgjithshme e Burgjeve dënon me forcë çdo akt të paligjshëm dhe korruptiv që bie ndesh me etikën dhe misionin e sistemit penitenciar.
    Distancohemi qartësisht nga veprime të tilla individuale, që nuk përfaqësojnë strukturën dhe angazhimin tonë për një administratë të ndershme, transparente dhe të përgjegjshme.

  • Sistemi Zgjedhor ose Kaosi i pashmangshëm Opozitar

    Sistemi Zgjedhor ose Kaosi i pashmangshëm Opozitar

    Nga Andi Mustafaj/

    Nga duhet të fillojmë për ta trajtuar këtë çështje? Ndoshta nga pranimi i një të vërtete të thjeshtë: sistemi zgjedhor i 11 majit 2025 ishte më i keqi që ka pasur Shqipëria, dhe pa dyshim një nga më të këqijtë që mund të studiohen në botë. Ky sistem (proporcional rajonal me lista të mbyllura) ishte një kurth i tmerrshëm që u mbyll mbi opozitën.

    Për hir të së vërtetës, nuk jam i sigurt nëse ishte ndërtuar me vetëdije të plotë nga arkitektët e tij, apo nëse bisha i shpëtoi krijuesit. Sepse sado djallëzor të jesh, është e vështirë të parashikosh degëzimet e kaosit që ky sistem prodhoi në momentin e intensifikimit të fushatës elektorale. Ky kurth krijoi dy realitete krejt të kundërta për pushtetin dhe opozitën, të cilat ndryshuan nga themeli tipologjinë e fushatës.

    Listat e mbyllura: ngërçi i parë konceptual

    Qasja ndaj ndërtimit të listës së mbyllur është krejtësisht ndryshe kur je një parti e cila ka 12 vite në opozitë përballë një regjimi, nga ajo që ka partia e regjimit e cila ka 12 vite në pushtet. Kjo qasje prodhon pasoja krejt të kundërta, veçanërisht për sa i përket dy koncepteve themelore që janë “shpërblimi” dhe “ekuilibri” politik.

    Shpërblimi. Një parti që nuk është në pushtet nuk ka mekanizma të shumtë shpërblimi për personat që mbajnë poste të ndryshme drejtuese jashtë periudhave elektorale. Ajo nuk ka poste apo privilegje për të dhënë. Ajo nuk ka as kapacitetin e qeverisë për të shpërndarë “hirin e pushtetit” te militantët e saj. E vetmja mënyrë për të njohur dhe vlerësuar ata që kanë përgjegjësi drejtuese brenda partisë në opozitë, që kanë qëndruar “besnikë” në vite, që kanë mbrojtur liderin në publik etj. është vendosja e tyre në lista të mbyllura.

    Këtu nuk bëhet fjalë për një gjykim moral mbi cilësinë e secilit (gjë që është një debat krejt tjetër i cili duhet kryer), por për një mekanizëm politik që bën të mundur mbijetesën e një strukture hierarkike rreth një drejtuesi. Sigurisht, në një botë ideale “shpërblimi” duhet të bëhet në bazë të peshës elektorale, por ne nuk jemi në një botë të tillë. Ndoshta personat e shpërblyer në listë të mbyllur nuk kanë peshë elektorale (edhe pse kjo mbetet për tu parë), por një drejtues ka nevojë për njerëz që besojnë në të, që punojnë për të, që ia realizojnë filozofinë gjatë periudhës kur është në opozitë.

    Nëse ata vendosen në listë të hapur, do të perceptohet me siguri nga ana e tyre si mosmirënjohje dhe mund të krijojë kushte të sabotimit të brendshëm dhe të tradhtisë. Duke parë pozicionet e tyre ndër vite nëpër struktura, ky është një rrezik i madh për t’u marrë në prag të fushatës.

    Gjithashtu, nëse drejtuesi i nxjerr në listë të hapur krijon edhe idenë se nuk ka rëndësi roli drejtues në parti, duke krijuar një rrezik tjetër: atë të personave që angazhohen vetëm në prag të fushatave, duke lënë kështu plotësisht në rang dytësor rolet drejtuese në strukturat e partisë.

    Ekuilibri. Opozita është një koalicion i vazhdueshëm dhe i ndryshueshëm. Kur je përballë një regjimi autokratik, nuk e ke luksin të zgjedhësh kush hyn në betejë, ashtu si një ushtri e rrethuar nuk ka luksin të refuzojë ata që dinë të mbajnë armë. Nëse opozita do të tregojë koherencë me rrëfimin e saj publik si “front i gjerë kundër regjimit”, duhet të bëjë vend për rrymat e brendshme dhe për aleatët e saj. Lista e mbyllur është, pra, një fushë ku bëhen negociatat, por edhe ku mbahen bashkëjetesat politike që ndryshe do të shpërthenin në armiqësi.

    Këtij elementi parimor i shtohet një pragmatik, sistemi zgjedhor prodhon realitete ku 100 mijë vota sjellin 1 deputet ose 30 mijë vota sjellin 3 deputetë. Në këtë drejtim, çdo votë kundër regjimit duhet maksimizuar dhe të mos lejohet të ketë rrjedhje, siç pati në zgjedhjet e vitit 2021. Një parti opozitare që nuk shtrin dorën është e destinuar të mbetet e vetmuar dhe, si pasojë, të fragmentarizojë votën.

    Ndërkohë, për partinë në pushtet është e kundërta. “Shpërblimin” nuk e bën drejtuesi për ata që i kanë qëndruar pranë në momentet e vështira por ata që drejtuesi u ka dhënë një pjesë të tortës së regjimit ndër vite. Paradigma këtu e vet konceptit kthehet përmbys.

    Në listat e mbyllura, ai mund të bëjë eksperimente me fytyra të reja, të cilat i shet si “rinovim” përpara opinionit publik, por që në të vërtetë janë deputetë të dobët, pa peshë politike, plotësisht të varur nga Kryeministri në dëliret e ndryshme që ai mund të ketë në të ardhmen.

    Kështu mbyllet kurthi i parë: opozita është e detyruar të përdorë listat e mbyllura për të shpërblyer dhe ruajtur ekuilibrat, ndërsa qeveria i përdor për të rigjeneruar veten me figura pa peshë, duke u shitur qytetarëve imazhin e rinovimit dhe forcuar në këtë mënyrë propagandën. Rezultati është një pabarazi therrëse konceptuale: opozita mbetet peng i së shkuarës, ndërsa pushteti shitet si i së ardhmes. Një pabarazi që do përsëritet në çdo palë zgjedhje.

    Listat e hapura: fragmentimi opozitar

    Në teori, listat e hapura duhej të ishin hapësira e meritokracisë: secili të hynte në garë dhe qytetari të zgjidhte më të mirin. Në praktikë, për opozitën shqiptare ato u shndërruan në një fushë minash.

    Në to u hodhën kryesisht figurat e “reja” (jo doemos në moshë, por në ushtrimin e funksioneve publike apo partiake): profesionistë nga shoqëria civile, akademikë, qytetarë të respektuar në komunitetet e tyre. Dhe Partia Demokratike kishte shumë emra të denjë, me integritet dhe me kurajo për të hyrë në betejë.

    Por ata hynë në një garë krejt të pabarabartë. Përballë tyre nuk qëndronin vetëm kandidatët e regjimit, por mastodontë politikë të kalitur nga12 vite korrupsion, të blinduar nga krimi, të ushqyer nga paratë publike dhe pushteti, të cilët kishin çdo gjë për t’ia provuar dhe kthyer autokratit.

    Në Sarandë, për të marrë vetëm këtë shembull (i cili gjendej në çdo rreth të vendit), kandidatët opozitarë duhej të ndesheshin jo vetëm me makinerinë e patronazhimit që kishte kthyer qytetin në laborator të manipulimit, por edhe me Damian Gjiknurin, Vullnet Sinajn dhe të preferuarin e Ramës, Ardit Bidon. Ç’mund të bënte një i ri i ndershëm kundër një rrjeti të tillë? Ishte si të hidhje një notar të vetëm në mes të oqeanit përballë një flote luftanijesh.

    Sikur të mos mjaftonte kjo pabarazi, në mënyrë që të sigurohej një rregull, krejt natyrshëm kandidatëve të opozitës iu caktuan “zona elektorale”. Në teori, strukturat e partisë duhej të punonin për secilin prej tyre në zonën përkatëse. Në praktikë, ato zona nuk kishin vota të mjaftueshme për të nxjerrë një mandat. Në praktikë gjithashtu, strukturat e partisë në ato zona mund të kishin (çka është krejt njerëzore dhe e kuptueshme) kandidatë të tjerë që preferonin brenda qarkut.

    Këta dy elemente krijonin një efekt gërshërë që detyronte kandidatët të dilnin nga këto zona elektorale për të siguruar një rezervuar votash të mjaftueshëm për t’u zgjedhur, por edhe të shihnin strukturat brenda zonave elektorale të mos punonin detyrimisht për ta ose “vetëm” për ta.

    Fushata, në këtë mënyrë, u bë individuale aty ku duhej të ishte kolektive. Kjo krijoi një iluzion shkatërrues dhe një shpresë dërrmuese: çdo kandidat mendonte se mund të fitonte. Por kur të gjithë mendojnë se kanë shanse, në fakt askush nuk fiton. Shpresa e tepërt u kthye në dëshpërim dhe uniteti i partisë u copëtua. Nga një trup i vetëm opozitar, sistemi prodhoi një mozaik individësh, secili me mesazhin e vet, secili në konflikt me tjetrin.

    Në anën tjetër, pushteti vepronte si një orkestër e drejtuar nga një dirigjent i vetëm. Linja strategjike ishte e qartë, e unifikuar, e mbështetur nga burime financiare, nga administrata publike e kthyer në makineri votash dhe nga bandat që kontrollonin terrenin. Kandidatët e regjimit nuk kishin nevojë të bindnin, mjaftonte të shfaqeshin, sepse gjithë makineria punonte për ta.

    Për më tepër, ata kishin duart e lira për të gjithë paligjshmëritë e tyre, kur shihnin që drejtësia, edhe pas 4 viteve, nuk kishte gjykuar dosjet e mëdha të vjedhjeve elektorale, siç është, për shembull, dosja 184 në Dibër.

    Në opozitë, mungonin instrumentet për t’i mbajtur njerëzit bashkë. Nuk kishte poste për të shpërndarë, nuk kishte privilegje për të blerë paqe mes fraksioneve. Çdo konflikt i vogël brenda opozitës merrte përmasa të mëdha, çdo ego individuale bëhej rrezik për të gjithë. Ishte një betejë ku secili luftonte për veten, ndërsa pushteti vepronte si një trup i vetëm.

    Në teori, ky është një sistem demokratik, i hapur, që garanton garë të lirë. Në praktikë, ai është një skemë që shkakton në mënyrë të pashmangshme kaos të brendshëm në kampin opozitar, ndërsa pushteti mbetet i pathyeshëm.

    Kur një shoqëri futet në një cikël ku vota nuk sjell ndryshim, dëmi nuk është vetëm elektoral, është kulturor, moral dhe shoqëror. Çdo palë zgjedhje të humbura nga opozita, jo për shkak të mungesës së mbështetjes popullore, por për shkak të rregullave të lojës, i shton një tullë murit të apatisë.

  • Meta: Jeta ime në qeli, ja për çfarë më vlejti. PL i kaloi momentet më të vështira, gati për Kuvend

    Meta: Jeta ime në qeli, ja për çfarë më vlejti. PL i kaloi momentet më të vështira, gati për Kuvend

    Presidenti i Partisë së Lirisë, Ilir Meta në intervistën e dhënë për SYRI.net ka folur edhe për jetën e tij në qeli, si i burgosur politik.

    Meta është shprehur se, Partia e Lirisë i ka kaluar momentet e saj të vështira dhe tani është gati për tu bërë pjesë e parlamentit dhe për të bërë opozitën e saj.

    Interviste e presidenti të PL-së, Ilir Meta:

    Po rolin e Partisë së Lirisë me fillimin e legjislaturës së re, si e shikoni?

    Jam optimist se Partia e Lirisë i ka kaluar momentet më të vështira të cilat ishin rrëmbimi im, por edhe tradhtia e ‘Kolonës së Pestë’ të regjimit në zgjedhjet e 11 Majit.

    Të jesh me Partinë e Lirisë sot është një sakrificë e madhe sepse je target i regjimit. Por është edhe krenari e madhe se je në anën e duhur të historisë.

    Me Z. Tedi Blushi në Kuvendin e ri, jam i sigurtë se kauzat e Partisë së Lirisë do të dëgjohen edhe më fort se në Këshillin Bashkiak të Tiranës.

    Ndërkohë organizimi ynë duhet t’i përshtatet më mirë situatës që kemi, për të qenë më i padepërtueshëm ndaj diversionit të regjimit.

    Por beteja ballore kundër korrupsionit skizofrenik të Edi Ramës duhet të përshkallëzohet çdo ditë dhe kjo s’bëhet pa vënë para përgjegjësisë çdo ditë SPAK-un që amniston aferën më gjigante të Edi Ramës, inceneratorin që nuk ekziston apo që mbyll sytë para firmës së tij për të shpallur fituese një kompani që lindi 8 muaj më pas.

    Po kalojmë një sprovë e cila çdo ditë na forcon vullnetin për të shkallmuar këtë regjim kleptokratik dhe antikombëtar.

    A jeni optimist për të ardhmen?

    Ju më pyesni a vazhdoj të jem Ilir Meta? Padiskutim që po.

    Vetëbesimi, guximi por edhe vizioni më kanë ndihmuar historikisht që të mos jem andej nga fryn era e momentit, por nga është e drejta, e vërteta dhe e ardhmja.

    Kam marrë mësime të rëndësishme në këto 30 vite të cilat do më ndihmojnë shumë për angazhimin tim në 30 vitet e ardhshme.

    Kjo përvojë në burg në planin personal do më vlejë shumë.

    Shpesh e krahasoj me ndryshimin që solli në jetën time angazhimi në sportin e peshëngritjes, jo thjesht në kuptimin edukativ e sportive të disiplinës por të të kuptuarit të realitetit ku ndodhej vendi dhe shoqëria.

    Deri atëherë isha një fëmijë i indoktrinuar, që besoja se vërtet jetonim në një vend të lumtur ngaqë unë jetoja më një lagje shumë të mirë të ‘Pazarit të ri’ dhe në një pallat ushtarakësh të privilegjuar. Por në peshëngritje njoha shumë shokë nga Kombinati, Sauku, Kamza, Porcelani e periferi të tjera të cilët flisnin për jetën reale që ishte një ferr për ta.

    Atje kuptova se edhe pse personalisht isha rritur mirë në raport me të tjerët, përsëri isha rritur mes gënjeshtrash dhe kjo ndikoi shumë në formimin tim për të refuzuar gënjeshtrat e lumturisë komuniste, që më nxiti edhe të isha shumë aktiv në Lëvizjen Studentore.

    Edhe burgu më ka ndihmuar shumë të çlirohem nga shumë gënjeshtra dhe ta shoh jetën në mikro, ku ajo është më e vërtetë dhe e prekshme.

    Cila është kënaqësia më e madhe në burg për ju?

    Natyrisht që kënaqësia më e madhe është takimi njëherë në javë me motrën dhe fëmijët.

    Por kënaqësia e përditshme është leximi dhe ushtrimet fizike.

    Aktualisht po lexoj librin autobiografik të Nelson Mandelës ‘Long walk to Freedom’.

    Jam aktualisht në momentin kur Mandela përpunoi platformën klandestine të ANC për t’i rezistuar regjimit të aparteidit.

    Kudo pakicat përmes dhunë e frikës shtypin shumicën, por përkohësisht.

  • A po përgatitej regjimi të provokonte një konflikt mbrëmë në Novi Sad?

    A po përgatitej regjimi të provokonte një konflikt mbrëmë në Novi Sad?

    Partia e Qendrës së Serbisë (Srce) ka reaguar sot ndaj ndërhyrjes së forcave të rendit mbrëmjen e kaluar në Novi Sad, duke e cilësuar atë si një akt të qëllimshëm të regjimit për të provokuar konflikt me qytetarët që po bënin homazhe paqësore viktimave të shembjes së tendës gjatë protestës.

    Sipas kësaj partie, prania e xhandarmërisë së pajisur plotësisht dhe e njësive speciale në rrugët përreth kampusit të Universitetit të Novi Sadit konfirmon përgatitjet për represion.

    Në deklaratë theksohet se ndërhyrja brutale e policisë dhe xhandarmërisë përfaqëson një vazhdim të “poshtërimit” të qytetit, duke e cilësuar Ministrin e Brendshëm Ivica Daçiç dhe Drejtorin e Policisë Dragan Vasiljeviç si “ekzekutuesit e Vuçiç-it”.

    Srce shprehet se është e qartë se urdhri ka ardhur nga vetë Presidenti Aleksandar Vuçiç, i cili, sipas tyre, ka abuzuar me forcat e rendit për të militarizuar hapësirën publike dhe për të shkelur autonominë e universiteteve në një mënyrë që nuk ishte parë as gjatë regjimit të Millosheviqit.

    Partia thekson se dhuna ndaj protestuesve paqësorë, të cilët gëzojnë të drejtën kushtetuese për tubim, nuk është ruajtje e rendit por “terror shtetëror kundër qytetarëve”. Sipas Srce, Vuçiç u lëndua nga numri i madh i qytetarëve që morën pjesë në protestat në Beograd, Novi Sad, Kragujevc dhe qytete të tjera, duke iu përgjigjur thirrjes së nxënësve të shkollave të mesme për të kujtuar 10 muajt nga tragjedia ende pa përgjegjësi.

    Në reagim theksohet gjithashtu se, pas dështimit për të mbledhur mbështetës të “paguar”, presidenti serb vendosi të përdorë forcën brutale, shkopinjtë e gomës dhe sprejin me piper si mjet frikësimi, duke synuar të rikthehej tek gjuha e vetme që ai kupton – ajo e dhunës.

    “Ky sulm dërgon dy mesazhe të qarta – se kritikat ndaj autoriteteve nuk do të tolerohen më dhe se përcaktimi i përgjegjësisë do të ndodhë menjëherë pas ndryshimit të regjimit”, përfundoi deklarata e Srce.

  • “Shkodra përballë të kaluarës”, Gonzato: Drejtësia, thelbësore për një shoqëri në paqe

    “Shkodra përballë të kaluarës”, Gonzato: Drejtësia, thelbësore për një shoqëri në paqe

    Në Shkodër, një nga zonat më të prekura nga dhuna e regjimit komunist, u mbajt simpoziumi shkencor “Kufiri i shpresës dhe i vdekjes 1944–1991 – Shkodra përballë të kaluarës”, në përkujtim të 30 Gushtit, Ditës Ndërkombëtare të Personave të Zhdukur.

    Kryeqendra e Veriut, për shkak të afërsisë me kufirin e Malit të Zi, ishte gjatë diktaturës një nga pikat më të militarizuara të vendit, ku shumë shqiptarë humbën jetën në përpjekje për t’i shpëtuar regjimit.
    Në veprimtari morën pjesë përfaqësues të trupit diplomatik, studiues, ish-të përndjekur politikë, familjarë të viktimave, si dhe autoritete vendore e universitare.

    “Ne të gjithë e dimë se përballja me të shkuarën nuk është e lehtë, por është thelbësore. Duhet të bëhet. E vërteta, drejtësia dhe kujtesa janë gurët e themelit për shërimin e një shoqërie dhe për t’u siguruar që kjo shoqëri të ndërtohet mbi pajtimin. Dhe historia europiane na tregon se demokracia është më e fortë aty ku shoqëritë përballen hapur dhe me ndershmëri me kapitujt e tyre më të errët. Përballja me të shkuarën kërkon vullnet politik, kërkon ligje, kërkon burime dhe bashkëpunim aktiv nga institucionet, edukatorët, mediat, artistët dhe komunitetet. Nuk mund të lejojmë që njerëzit të ndërronin jetë pa marrë drejtësinë që u takon”, tha Silvio Gonzato, ambasador i BE.
    Gjatë simpoziumit u prezantua edhe projekti për memorialin “Muri i Gjakut”, që do të shërbejë si hapësirë e përhershme kujtese për qindra viktima të regjimit në këtë zonë.

  • ‘Deri kur i dashur Aleksandër?’/ Dy parti opozitare serbe letër Ursula von der Leyen, kërkojnë reagim të menjëhershëm të BE-së ndaj regjimit të Vuçiçit

    ‘Deri kur i dashur Aleksandër?’/ Dy parti opozitare serbe letër Ursula von der Leyen, kërkojnë reagim të menjëhershëm të BE-së ndaj regjimit të Vuçiçit

    Fronti i të Majtës së Gjelbër dhe Lëvizja për Qytetarë të Lirë i kanë dërguar një letër të hapur Presidentes së Komisionit Evropian Ursula von der Leyen, Përfaqësueses së Lartë për Punët e Jashtme Kaja Kallas dhe Komisionerit të Zgjerimit Martti Koss, duke kërkuar reagim urgjent ndaj zhvillimeve në Serbi.

    Në letër, dy partitë opozitare kërkojnë dënimin e brutalitetit policor dhe vendosjen e sanksioneve, përfshirë ndalime udhëtimi dhe ngrirje të aseteve, ndaj figurave kryesore të regjimit: Aleksandar Vuçiç, Ana Brnabiç, Miloš Vuçiç, Đuro Macut dhe Ivica Daçiç, si dhe ndaj oficerëve dhe zyrtarëve të përfshirë në tortura dhe abuzime.

    Sipas opozitës, Serbia është përballur me një krizë politike të thellë për dhjetë muaj, nën një regjim autoritar që shtyp qytetarët dhe manipulohet zgjedhjet që nga viti 2016. Partitë theksojnë se akuza e fundit e regjimit, sipas të cilës shembja e një tende në Novi Sad ishte një diversion për një “revolucion me ngjyra”, fyen viktimat dhe tregon mungesën e vullnetit për të adresuar problemet reale: korrupsionin, rënien e sundimit të ligjit dhe shkeljen e lirive themelore.

    Opozita kërkon gjithashtu ndalimin e akuzave të rreme për “terrorizëm” kundër qytetarëve dhe aktivistëve, rishikimin e ndihmës zhvillimore të BE-së për Serbinë dhe presion politik për të siguruar zgjedhje të parakohshme që plotësojnë standardet demokratike.

    “Qytetarët e Serbisë presin që Bashkimi Evropian të qëndrojë me ta, jo me regjimin që po ua heq lirinë dhe të drejtën për një jetë dinjitoze,” theksohet në letrën e nënshkruar nga Biljana Gjorgjeviç dhe Radomir Lazoviç nga Fronti i Majtë i Gjelbër dhe Pavle Grboviç nga Lëvizja e Qytetarëve të Lirë.

    Kjo iniciativë opozitare vjen ndërsa mijëra qytetarë vazhdojnë të protestojnë kundër qeverisjes autoritare dhe dhunës ndaj qytetarëve paqësorë, duke kërkuar ndërhyrje të menjëhershme nga institucionet evropiane.

  • Captagoni, droga që përdornin luftëtarët sirianë… si dhe presidenti al-Shaara!

    Captagoni, droga që përdornin luftëtarët sirianë… si dhe presidenti al-Shaara!

    Analizë e Financial Times
    Pas rrëzimit të regjimit të Bashar al-Assad, Siria po përballet me një betejë të re: zhdukjen e tregtisë së Captagonit (amfetaminë sintetike), drogës stimulante që u bë simbol i fuqisë dhe financave të regjimit.
    Nën regjimin e Assad, prodhimi i Captagonit kishte kthyer vendin në një nga narco-shtetet më të mëdha të botës, duke financuar luftën civile me miliarda dollarë dhe duke përfshirë ushtrinë dhe milicitë pro-regjimit.
    Ahmed, ish-ushtar sirian, tregon sesi përdorte kapsulat për të mbijetuar gjatë rënies së qytetit Damask, duke thënë se droga i siguronte energji për të përballuar rebelët. Tani, ndërsa Captagoni mungon, crystal meth është alternativa për të vazhduar jetën sociale dhe natën në Damask.
    Edhe pse Ahmed ende merr herë pas here një pilulë në klubet e natës të Damaskut, Siria prej dhjetorit ka parë një kthesë të papritur, një luftë totale kundër drogës.
    “Siria u bë një fabrikë kryesore për Captagonin,” deklaroi al-Sharaa në Xhaminë Umayyad të Damaskut menjëherë pas marrjes së pushtetit. “Dhe sot Siria po pastrohet prej tij, me mirësinë e Zotit të Madh.”
    Rezultatet kanë qenë të shpejta. Prodhimi dhe trafiku kanë rënë deri në 80% sipas tregtarëve të drogës, autoriteteve ligjzbatuese, zyrtarëve rajonalë dhe studiuesve, ndërsa autoritetet kanë shkatërruar laboratorë e kësaj droge në bastionet e regjimit të mëparshëm dhe kanë asgjësuar miliona pilula.
    Kërkesa për Captagon nuk ka rënë: pilula e lirë shitet për 30 cent në Damask, ndërsa versionet më të cilësisë së lartë arrijnë deri 30 herë më shumë në Jordani, Arabinë Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe.
    Forcat kundër narkotikëve përballen me korrupsionin në radhët e veta dhe me kontrabandistë të aftë, duke përdorur dronë, raketa dhe balona të kontrolluara nga distanca për të transportuar pilulat drejt kufirit me Jordaninë.
    Ndërkohë, qytetarët dhe ish-ushtarët si Ahmed përballen me mungesën e shërbimeve të trajtimit të varësisë: Siria ka vetëm katër qendra për trajtim, ku shumica ofrojnë vetëm një periudhë dyjavore të tërheqjes nga droga. Çmimet e larta të Captagonit kanë shtyrë shumë përdorues drejt drogave më të rrezikshme, duke përkeqësuar krizën shëndetësore.
    Ahmed përfundon: “Mes gjithë asaj që kemi kaluar, qeveria nuk mund të na ndalojë plotësisht. Droga do të gjejë gjithmonë rrugë të mbijetojë.”

  • Krimet e Enver Hoxhës dhe të regjimit të tij mbi gjuhën dhe letërsinë shqipe

    Krimet e Enver Hoxhës dhe të regjimit të tij mbi gjuhën dhe letërsinë shqipe

    Nga: Muhamet Hamiti

    Përmbajtja e revistës “Studime filologjike” nr. 4, 1988, në Tiranë, jep pasqyrën e lëndës së kësaj të përkohshmeje jetëgjatë që jep pasqyrën turpit të establishmentit të studimeve filologjike në Shqipërinë e Enver Hoxhës, tri vjet mbas vdekjes së diktatorit.

    Në krye të herës, revista botoi artikullin e Androkli Kostallarit dhe të Jorgo Bulos me titull, ”Enver Hoxha dhe shkencat filologjike shqiptare”, ff. 3-18.

    [Po te kjo revistë, “Studime filologjike”, nr. 2,1985, Androkli Kostallari kishte botuar në vitin kur kishte vdekur diktatori artikullin “Mësimet e shokut Enver Hoxha – baza e politikës gjuhësore të Partisë e të shtetit tonë socialist”].

    Po te “Studime filologjike” nr. 4, 1988, gjen edhe artikuj si “Tiparet e gjuhës e të stilit në veprat e Enver Hoxhës” nga Xhevat Lloshi, “Mësimet e Enver Hoxhës – baza metodologjike për studimin e letërsisë së huaj” nga Muzafer Xhaxhiu, “Risimi i vazhdueshëm i letërsisë në dritën e mësimeve të Enver Hoxhës” [sic] nga Dalan Shapllo. Marrëzi si këto në shumicën e artikujve në këtë revistë. [Shihni foton]

    Reklama

    Krimet e Enver Hoxhës dhe të regjimit të tij mbi gjuhën dhe letërsinë shqipe, studimet e saj, kulturën shqiptare përgjithësisht, nuk janë dënuar ende. Nostalgjikët e Enverit ende e mburrin sistemin arsimor kombëtar të regjimit të diktatorit gjakatar.

  • Siria do të mbajë zgjedhjet e para parlamentare që nga rrëzimi i regjimit të Assadit, a do votojnë të lirë qytetarët?

    Siria do të mbajë zgjedhjet e para parlamentare që nga rrëzimi i regjimit të Assadit, a do votojnë të lirë qytetarët?

    Siria do të organizojë zgjedhjet e para parlamentare nën autoritetet e reja në muajin shtator, njoftoi të dielën kryetari i organit përgjegjës për procesin zgjedhor, duke konfirmuar zhvillimin për agjencinë shtetërore SANA.

    Mohammed Taha al-Ahmad, kryetar i Komisionit të Lartë për Zgjedhjet e Asamblesë Popullore, tha se zgjedhjet do të mbahen ndërmjet datave 15 dhe 20 shtator. Këto do të jenë zgjedhjet e para që prej rrëzimit të ish-presidentit Bashar al-Assad në dhjetor, pas një ofensive të shpejtë të grupeve rebele.
    Një e treta e 210 ulëseve në parlament do të emërohen nga presidenti i përkohshëm, Ahmad al-Sharaa, ndërsa pjesa tjetër do të zgjidhet përmes votimit.
    Në një intervistë për median Erem News, një tjetër anëtar i komisionit zgjedhor, Hassan al-Daghim, sqaroi se në çdo provincë të Sirisë do të krijohet një kolegj zgjedhor për të votuar për kandidatët.
    Sipas kushtetutës së përkohshme të nënshkruar në mars nga presidenti al-Sharaa, është paraparë krijimi i një Komiteti të Popullit, që do të shërbejë si parlament i përkohshëm deri në miratimin e një kushtetute të re dhe mbajtjen e zgjedhjeve të përgjithshme – një proces që pritet të zgjasë me vite.
    Njoftimi për zgjedhjet vjen në një moment të ndjeshëm për vendin, i cili po përjeton ndasi të thella për shkak të qasjes ndaj autoriteteve të reja në Damask. Fillimi i muajit u shënua nga përleshje të ashpra sektare në provincën jugore të Sueidës, ku u vranë qindra persona, duke kërcënuar ta destabilizojnë tranzicionin e brishtë të vendit pas luftës.
    Përplasjet nisën pas rrëmbimeve të ndërsjella ndërmjet klaneve të armatosura beduine dhe luftëtarëve të komunitetit fetar druze. Forcat qeveritare ndërhynë formalisht për të ndalur dhunën, por sipas raportimeve, morën anën e klaneve. Disa ushtarë të regjimit thuhet se ekzekutuan civilë druzë dhe dogjën shtëpi.
    Izraeli ndërhyri përmes sulmeve ajrore kundër forcave qeveritare dhe ndërtesës së Ministrisë së Mbrojtjes, duke deklaruar se po vepronte për të mbrojtur pakicën druze në Siri.

    Top Channel

  • Hebrenjtë e Iranit ndodhen në mes të dy zjarreve në luftën propagandistike të regjimit

    Hebrenjtë e Iranit ndodhen në mes të dy zjarreve në luftën propagandistike të regjimit

    Në mesin e qershorit, teksa sulmet ajrore izraelite goditën baza ushtarake iraniane, komandantë të lartë të Gardës Revolucionare Islamike dhe objekte bërthamore, Republika Islamike e zhvendosi fushëbetejën në një front të ri: transmetimet televizive.

    Në televizionin shtetëror u transmetua një fushatë propagandistike tronditëse. Udhëheqësi Suprem iranian Ali Khamenei u shfaq i rrethuar nga oficerë të Gardës Revolucionare, ndërsa një folës deklaronte: “Të gjithë jemi ushtarë krenarë… do t’i zhdukim hebrenjtë me fuqinë tonë.”

    Mesazhi ishte i qartë, një sfidë ndaj goditjeve poshtëruese që regjimi kishte marrë nga Izraeli, por gjithashtu një paralajmërim ogurzi për popullsinë hebreje në Iran.

    Në ditët pas përfundimit të luftës 12-ditore, forcat e regjimit ndërmorën një valë arrestimesh. Qindra iranianë u arrestuan me akuza për spiunazh, përfshirë të paktën 35 hebrenj në Teheran dhe Shiraz. Shumë prej tyre u morën në pyetje dhe u sulmuan. Aktiviteti i tyre në rrjetet sociale thuhet se u analizua me imtësi dhe u ushtrua presion që të ndërprisnin kontaktet me të afërm jashtë vendit, veçanërisht ata në Izrael.

    Kjo nuk ishte thjesht një goditje, por një lëvizje e kalkuluar për të izoluar dhe frikësuar një komunitet tashmë të ndjeshëm dhe të brishtë.

    Hebrenjtë kanë jetuar në Iran për gati 3000 vjet. Rrënjët e tyre i paraprijnë Islamit dhe Krishterimit. Të formuar nga trashëgimia e Mbretëreshës Ester, historia e së cilës ritregohet çdo vit gjatë festës së Purimit, hebrenjtë iranianë kanë mbijetuar përmes përndjekjeve, luftërave dhe revolucionit, jo përmes përplasjes, por përmes përshtatjes së kujdesshme dhe shpesh heshtjes.

    Hebrenjtë në Iran përdoren rregullisht si gurë shahu nga regjimi për të ndezur ndjenjat anti-izraelite, siç ndodhi me 30 tetor 2023, kur raportet treguan se autoritetet iraniane “detyruan udhëheqësit hebrenj iranianë dhe komunitetet e tyre” të merrnin pjesë në protesta kundër Izraelit në pesë qytete, vetëm pak javë pas sulmeve terroriste të 7 tetorit të mbështetura nga Irani.

    Sot, rreth 10,000 hebrenj mbeten në Iran, duke përbërë popullsinë më të madhe hebreje në Lindjen e Mesme jashtë Izraelit. Ata njihen në kushtetutën iraniane si “popull i librit” dhe u lejohet të luten në sinagoga dhe të drejtojnë restorante, dyqane mishi dhe shkolla kosher, të gjitha nën mbikëqyrjen e rreptë të regjimit. Kjo liri e kufizuar nuk vjen nga toleranca fetare, por sepse ka pasur një funksion strategjik dhe ndihmon regjimin të shmangë akuzat për antisemitizëm.

    Po kjo llogaritje politike shpjegon pse parlamenti iranian, Majles, rezervon një vend për një përfaqësues hebre, dhe pse ndonjëherë përfaqësues hebrenj janë bashkuar me delegacionin e Republikës Islamike në Javën e Nivelit të Lartë të Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara që mbahet çdo shtator në New York.

    Siç vëren shkrimtarja iraniano-amerikane Roya Hakakian në revistën The Atlantic, “ekzistenca e hebrenjve iranianë brenda vendit u bë një simbol i rëndësishëm [për mullahët], sidomos në kontrast me mungesën e jetës hebraike në vendet e tjera myslimane të rajonit… Hebrenjtë iranianë u bënë mbrojtja kryesore e regjimit ndaj akuzave për antisemitizëm, edhe kur disa liderë të tij mohonin famshëm ekzistencën e Holokaustit.”

    Në fakt, në vitin 2005, ish-presidenti Mahmud Ahmadinexhad organizoi një konkurs ndërkombëtar karikaturash për Holokaustin, një shfaqje groteske urrejtjeje ndaj hebrenjve dhe mohimi i Holokaustit, që vazhdon edhe sot me mbështetje shtetërore.

    Që nga Revolucioni Islamik i vitit 1979, kur një regjim teokratik, anti-amerikan dhe anti-izraelit mori pushtetin, popullsia hebreje e Iranit ka rënë me 90%, nga rreth 100,000 që ishte nën sundimin monarkut të fundit, Mohammad Reza Pahlavi. Ekzekutimi tronditës i Habib Elghanianit, një biznesmen, filantrop dhe udhëheqës i komunitetit hebre, në vitin 1979 përshpejtoi eksodin.

    Megjithatë, ndryshe nga komunitetet e tjera hebreje në Lindjen e Mesme, hebrenjtë e Iranit nuk janë dëbuar kurrë në masë me forcë. Prania e tyre ka qenë e vazhdueshme, por siguria e tyre gjithmonë ka qenë e brishtë.

    Arrestimet e fundit të hebrenjve në Iran janë vetëm një kujtesë e re se Republika Islamike e konsideron besnikërinë ndaj regjimit si absolute, dhe çdo devijim i perceptuar, qoftë përmes protestës apo edhe thjesht përmes një të afërmi jashtë vendit, mund të interpretohet si kërcënim. I njëjti regjim që censuron gazetarë, burgos artistë dhe muzikantë, dhe ndëshkon vajzat në shkollë për heqjen e shamisë, tani shënjestron hebrenjtë për lidhje familjare me jashtë.

    Kjo është një nga temat qendrore të librit tim të ardhshëm, Unveiled: Inside Iran’s #WomanLifeFreedom Revolt, i cili eksploron sesi kryengritja e viteve 2022–2023 e ndezur nga vdekja e Mahsa Aminit zbuloi një përçarje në rritje midis popullit iranian dhe regjimit. Armiku i Republikës Islamike nuk është vetëm sionizmi apo Perëndimi, është autonomia dhe kundërshtimi.

    Hebrenjtë e Iranit janë sërish të bllokuar në një stuhi gjeopolitike. Heshtja e tyre nuk është bashkëpunim, por mbijetesë. Dhe rezistenca e tyre nuk është pasqyrim i tolerancës së regjimit, por i qëndresës së popullit hebre.

    Ata nuk duhet të harrohen, as nga hebrenjtë e botës dhe as nga ata që ende besojnë në një të ardhme të lirë dhe të drejtë për Iranin. / Fox News – Syri.net