Naser Shatrolli
Teatri i Gostivarit u shfaq në natën e dytë të festivalit të teatrove në Suharekë
Mardhënja ishte në strumbullin e tematikës.
George Bernard Shaw, dramaturg anglez, është autori i këtij tregimi, materialit të të cilit, regjisori Fatos Berisha, i ka bërë ndërhyrjet dhe lidhjet dramaturgjike në një kontekst modern.
Në thelb, në stukturën e pjesës shpërfaqet reflektimi dhe pozita e personazheve, varësisht nga ingranazhi, potenciali dhe intelektualizmi që është realitet i kufijve ndarës mes polesh karakteriale dhe qytetarie.
Ndërsa manipulimi njerëzor, dhelpëria apo dinakëria janë konjukturë e strukturuar prej kohësh që fshehen në buzëqeshjen e secilit, sikundër që ilariteti, komunikimi artificial dhe ato bëhen pjësë e rutinës, për të qenë dikushi diku, duke zotëruar rrethanat e plazhës, marketit, shtëpisë dhe ambiente të ngjashme.
Në shfaqje kishte pesë personazhe të cilët krijuan ndjeshmëri publike realisht.
Fabula ndërthuret mes çiftesh duke krijuar simptoma intriguese; Një shkrimtar hulumton vetminë për të kapur përmes frymëzimit të detit veçantitë e natyrës. Në anën tjetër, shfaqet një qytetare e rëndomtë që nuk e paraprojekton gjykimin krijues gjersa frymëzimin apo shkrimtarinë e shkrimtarit nuk e kupton si ajr ushqyes në mendjet e botës së moderuar.
Ndërkohë shfaqet një çift tjetër që duan marrdhënje të momentit, porse marrëveshjen duan që ta sinkronizojnë mes dy burrave njëri që është legjitim ndërsa tjetri ilegjitim në aspektin administrativ.
Në tërësi, drama përkon me mardhënjet dhe domeinin e të çuditshmes, ndërsa absurdi qëndron në zallin e nevojës së tyre, sikundër dhe paradoskaliteti që jetësohet në procesin e njohjes.
Thjeshtësia regjisoriale e veçon pjesën, element të rëndomësisë, natyra e detit shqiptar, dritat, ulëset, shezllongët, gomat e ujit, varfëria e marketit, mollët, qepët, që shpërfaqen në procesin krijues si rekuizita për ta përshkruar proceduralisht rrjedhën kronologjke të shfaqjes dhe të idesë dhe karakterin e individit si mënyrë jetese dhe e mirësjelles për ta.
Regjisura fshehet pas fjalës më tepër, ndërsa vokacioni shtresëzohet ose shkon në fjalët që çojnë drejt një mardhënjeje artificiale por në fund manifestohet e gjithë kurora e trajtës skematike me një dasmë turbofolkloriste, e tipit të rajonit ballkanik, të ngjashme me dasmat turke dhe shqiptare dhe më gjerë se kaq, meqë velloja, lulet, rituali i tyre, janë pjesë e pandashme e shoqërive në tërësi.
Regjisori e shpërfaq qëllimshëm këtë segement në fund të pjesës për të reflektuar si shoqëri dhe për të kapur trenin e gëzimit meqë formati është komik.
Ishte hipokrizi reale,ndërsa humori, sarkazma qëndronin brenda stilit dhe strukturës foliore, mjete këto, që provokonin publikun meqë ndërhynin përgjatë lojës me duartrokitje.
Formati përkon me natyrën e filmit dhe shkon kah dokumentariteti ose realitet i skajshëm, pa ndonjë mbështjellës të theksuar estetik fakti që rrethana ku luhej ideja ishte e mbuluar me drita të zakonshme ndërsa ndriçimi ishte po ai i zakonshmi që e shohim në përditshmërinë e të jetuarit rutinor.
Ishte shfaqje e publikut të kohës./ KultPlus.com