Tag: prapë

Një nëne fëmije me autizëm, e cila 10 vite më parë u detyrua të largohet nga Shqipëria për t’i dhënë kujdesin që qeveria e Edi Ramës nuk ia dha kurrë, ndërsa sot duke kërkuar votën përdori termin “autik” në një kontekst përçmues e diskriminues për këtë kategori vulnerabël të shoqërisë, i drejtohet me një letër kryeministrit.
Letra
E ç’të të thuash ty, mor djalë? Të të quaj të paditur? Shumë pak. Të të quaj të lig? Prapë shumë pak. Unë do të të them: Përbindësh.
Pas 15 vitesh bashkëjetesë me autizmin, nga të cilat 10 vite t’i ishe kryeministri im, jo vetëm që na injorove – fëmijët autikë dhe familjet tona – por na zhyte thellë në trishtim, dhimbje dhe harresë. Po pse duhet të merrem me ty?
Sepse edhe pasi emigruam për të kërkuar atë që ti, o njeri i paditur dhe i pamëshirshëm, nuk arrite kurrë të na ofroje… hap televizorin, e etur për një lajm nga vendi im, dhe të dëgjoj ty teksa, i ekzaltuar, përdhunon dhimbjen.
Po të kishe qenë autik, do të ishe dritë dielli, pafajësi dhe shkëlqim. Por ti je e keqja e kënetës. Një nepërkë helmuese që shigjeton pa mëshirë më të dobëtin. U the burrave “çyryk”, mirë ua bëre atyre përballë që qeshnin si hajvanë. U the fëmijëve para prindërve “më shihni nudo”, sikur kishte ndonjë gjë për të parë – një njeri të gjatë, pa substancë – dhe e the prapë para prindërve. E ata, si të tredhur nga dhimbja, qeshnin. Dhe prapë të them, mirë ua bëre.
Por ti, o përbindësh, përdhunove dhimbjen që shkakton autizmi. Me mimikat e tua, e krahasove autizmin me lajthitje. Ti, në sytë e mi, je një dështak dy metra i gjatë që merr meritat e shqiptarëve që me punë dhe djersë kanë ngritur vlerat e vendit. Ti i merr pa pikë turpi. Me format e tua “gangsteri”, intimidon këdo dhe gjithçka – edhe dhimbjen – me një vend pune. Po si, o qyq, nuk të ha mortja? Po si ulesh me ca hallxhinj dhe masturbon nga kënaqësia kur ata qeshin nga halli me budallallëqet që nxjerr nga goja? Disa s’të dëgjojnë, thjesht e dinë se duhet të qeshin. Disa të tjerë të dëgjojnë, por i ka zënë halli e prapë duhet të qeshin. Disa nuk kuptojnë fare, por qeshin se ka ardhur “i gjati”.
Me pak fjalë, në këtë llum ti kënaqesh. Sepse TI je llumi.
Ç’të të them… jeto mes autikësh, o i pashpresë. Jam e bindur se diçka do të të mësojnë: të duash pa ligësi. Tako prindër të fëmijëve autikë dhe kupto dhimbjen. Një burrë shteti i jep prioritet kësaj çështjeje, siç bën pjesa tjetër e botës. Por çfarë flas unë për një shtet fallco, që pasi punuam dhe luftuam, na përzuri me bisht ndër shalë – ne dhe fëmijët tanë.
Ne ikëm. Të tjerët janë ende aty. Unë nuk dua ta bëj këtë, por halli më fut kokën në hale. Prandaj të lutem, o ti që s’dua të përmend me emër: na kurse dhimbjen. Na shpëto veshët. Lëri fëmijët autikë në dashurinë e prindërve të tyre, që shpesh i ushqejnë me qumësht të holluar me ujë – i kam parë me sytë e mi – por të lumtur, të rrethuar me dashuri.
Nëse kjo është Evropa jote, UNË E REFUZOJ fuqishëm. Ti je llumi i kënetës – aty ku njeriu ngec dhe s’ka fuqi të dalë. Ti je e keqja që duhet shkulur me rrënjë. Je thjesht një njeri tallës, që në fakt ka aq shumë komplekse me veten, sa nuk di ku të struket. E vesh petkun e perandorit, por ai petk nuk ta kemi veshur ne, populli. Ta kanë veshur të tjerë si ty – të varfër në shpirt – që si me para, si pa para, kanë mbetur gjithmonë ata të njëjtët.
Fatkeqësisht, ti e ke futur popullin në skutë dhe e shantazhon me një rrogë, me një biznes, apo ku ta di unë… Sepse këtë bëjnë njerëzit e pamëshirshëm, delirantët e sëmurë.
Dhe që ta mbyll – jo me ty, se ti nuk e meriton – por me faktin se ke përdhunuar nëna të lënduara dhe ke përbaltur fëmijë të jashtëzakonshëm në shpirt, por të mbyllur në botën e tyre. Ti je thjesht një mut i vogël, që nuk ka ujë që të lan – as me këtë politikën autike që del nga ajo gojë e fëlliqur.
Zoti i bekoftë shqiptarët kudo që janë. Zoti ua bëftë rrugën e kthimit më të lehtë. Dhe Zoti ishalla të mëshiron ty… se unë nga sot, nuk do ta bëj më.
Ty nuk të plas, se je në re. Por… karma is a bitch, little boy.
(Shkruar nga E.B)